Weekenduitje.

Zo weer even een berichtje uit het noorden. Omdat we allebei een lang weekend hadden was de planning om een campertripje te maken, als het weer een beetje meezat. Mijn karweitjes thuis had ik afgewerkt, dus konden we eigenlijk op vrijdag al weg, maar het regende, dus ging ik de Strada maar eens uitlaten. Eerst open, dan het carbondeksel erop, dan weer open, op den duur brak de lucht open en werd het droog.
Het werd een ritje naar Øvre Eidfjord en weer terug, een 72 km totaal.

Øvre Eidfjord.
 

Op de terugweg nog een weitje met schapen gezien, dit is circa de laatste week dat de schapen nog beneden staan, dan gaan ze een maand of 3 de Hardangervidda op.

Op zaterdagmorgen vertrokken we dan toch, het weer zag er prima uit, en we reden via Rv 7 over de Hardangervidda richting Geilo, en zo verder naar Gol, waar een Biltema staat, een soort van alles wat warenhuis. Daar had ik nog een paar boodschappen te doen, dus dat kon mooi in het voorbijgaan.

Aan Rv 7,  op de achtergrond de gletscher "Hardangerjøkulen".
 

Ina had niet veel zin om mee te gaan in de winkel, ze zag aan de andere zijde van de weg een Bohus, een grote meubelzaak, en wilde daar even kijken. Vrouwen en meubelzaken is even levensgevaarlijk als Adri in een fietsenzaak, dus dat zou weer wel op kosten uitdraaien. En jawel, we waren gelijktijdig terug bij de camper, ik laad m'n inkopen in, en Ina zegt een " heel leuk kastje " gezien te hebben. Ik moet even mee naar binnen om te meten of het mee kan in de camper.

Daar zou het in moeten passen.
 

Na enige metingen verklaar ik het kastje passend, en word het in een doos aangeleverd. Dan volgt het grote inschuiven, aan alle kanten geprobeerd, maar met geen mogelijkheid er helemaal in te krijgen!

Helaas, de laatste 30 cm liep het vast.
 

"Dan maar op het dak", merk ik gelaten op. "Ja, maar dan moet er wel een zeil over voor als het regent!" zegt Ina. Het woord "zeil" laat ineens een lampje branden! Ik heb nog een fietsenhoes in de camper liggen, die is waterdicht, en ik denk gelijk: "Op het fietsenrek met het ding!" Dat blijkt de oplossing.......

Een soort schoonmoederkoffer, maar dan achterop........
 

Na de boodschappen en het kastjesoponthoud is het tijd voor een hapje eten, dus duiken we de "Kro" waar we al eerder aten in en eten op ons gemak. Een deel van de geplande route is afgesloten kregen we ondertussen te zien op de info-borden, dus moeten we een alternatief zoeken. We besluiten Rv 51 op te rijden, richting Fagernes en Beitostølen, om uit te komen bij Vågå.  Een mooie route, die deels over de 1300 meter hoge hoogvlakte Valdresflya gaat. We passeren ook de markante plaats waar een rots op een rots ligt, en die stamt uit de ijstijd. Hoe groot is de kans dat twee stenen precies zo op elkaar terecht komen als het ijs zich terugtrekt?

Aan Rv 51, de "Bitihorn".

Uitzichtjes genoeg......
 

De rots op de rots......

 

Nog een uitzichtje langs de Valdresflya.
 

Aan het eind van de Rv 51 gaan we de E 15 richting Lom op, en rijden door tot Lom om daar even wat te eten en te rusten. Ook laten we Ward uit langs de rivier, is het beestje ook weer gelucht. Hij reist ook graag mee, nu weer een wandeling van zo'n 5 km, en dan straks weer lekker onder tafel verder slapen. Na het eten willen we nog een stukje verder voor we een slaapplek zoeken. De afslag Rv 55 ligt voor de hand, de Sognefjellsweg, die we al meer gereden hebben, maar die altijd even mooi is.

Ina is gek op dit soort foto's.........
 

Op 1434 meter hoogte, wij zijn de schaduwtjes op de foto....
 

 

Naar de andere kant, op hetzelfde punt.
 

Een stukje verder, de weg is links in het midden te zien.
 

Nog een meertje, hier nog wat ijs.....
 

En kijkend naar de andere kant.

 

Vlak voor we afdalen is een mooie parking, weten we, dus daar gaan we slapen. De volgende morgen starten we op het gemak, rijden de rest van de afdaling over de soms smalle wegen richting Skjolden en Sognedal. Daar rijden we Rv 5 op richting Lærdal, de bestemming is Flåm, daar gaan we lunchen bij de Furukroa, die een prima lunchbuffet hebben. Omdat het ondertussen regent, rijden we door de Lærdalstunnel, 24,5 km, dat is een heel stuk om door een tunnel te rijden. Na een lekker buffet in Flåm rijden we via Rv 50 naar Hol, om daar de Rv 7 weer op te draaien en richting Kinsarvik te gaan.

De camper op de achtergrond, laatste stop aan de Rv 7.
 

We hebben weer een leuk weekend gehad, maandag vrij en weer alles opruimen en klaarzetten voor de volgende trip! 's Avonds nog op de Scott weggeweest, weer even fietsvitaminen opdoen, is goed gelukt met 106 km.......... Dinsdag overwerken, en vanaf woensdag mijn eigen diensten, dat word  weer Strada fietsen!

Zoals altijd.......later meer!

Groeten, Adri.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Blomster i Hardanger.

Normaal is mei de maand waarin de boomgaarden hier in bloesem (blomster) gaan, nu door de lange koude was het begin juni voor de eerste kersenbomen in bloei gingen. De Hardanger word ook wel de fruitschuur van Noorwegen genoemd, omdat de hellingen hier bedekt zijn met boomgaarden. Op de plaatsen waar dat mogelijk is dan, op rotsen groeit nou eenmaal niet zoveel. Dus op de lager gelegen hellingen vinden we hier weilandjes waar een paar maanden schapen op grazen, circa vanaf april tot half juni, daarna gaan de beestjes de Hardangervidda op voor de zomer en moet daar hun kostje opscharrelen. Als de schapen worden teruggehaald is het september, en hebben de schapenhouders ondertussen hun weilanden 2x kunnen maaien om er wintervoer af te halen. Dat schapen halen ging een paar jaar geleden bijna mis. Een plaatselijke boer had zijn beesten op tijd beneden, maar miste er 6 in de telling. Nou gebeurd het meer dat er een of twee dood blijven op de hoogvlakte, daar gaat de natuur gewoon zijn gang. De 6 schapen bleken te zijn afgedwaald, en werden gezien door mensen die op weg naar beneden waren en gemeld. Dat werd een nieuwe tocht naar boven voor de betreffende eigenaar, met hulp van een paar man. Een voettocht van een paar dagen, maar het weer draaide al eind september en plotseling was er sneeuw boven de 500 meter hoogte. De mannen en de schapen waren al een eind op de terugweg, maar de schapen liepen zich tot de buik vast in de sneeuw en konden geen kant meer op. Het draaide erop uit dat de eigenaar een helikopter moest bestellen, met een bigbag eronder. Hier werden de schapen ingezet en zo naar beneden gebracht. De schapen waren bestemd voor de slacht, en de vrouw van de eigenaar die op de zelfde werkplek werkt als Ina, zei: "Dat vlees mogen ze wel 2x keer kauwen, dat is nu qua prijs een regelrechte delicatesse!"

Zaterdagmorgen, ongeveer 05.15h.
 

Jonge aanplant, ook al in de bloesem.
 

Iets oudere boompjes.
 

Lichtspel achter de wolken.
 

Bijna uitgebloeid.
 

Als het geen weiland is zijn het vaak boomgaarden, kersen, pruimen, appels en hier en daar wat peren. Een enkeling heeft ook aardbeien en/of frambozen.  Als de bloesem komt trekt dat altijd wel toeristen, die veel foto's maken. De bloeitijd is wel gespreid, de kersen beginnen meestal in mei, daarna de pruimen en tot slot de appels, ook weer onderverdeeld in vroege en late soorten, zodat er lang genoten kan worden van de mooie plaatjes van in bloei staande fruitbomen.
De natuur lag gewoon te wachten op hogere temperaturen, een paar dagen warm weer en het leek wel te exploderen, in een keer werd alles groen, alle knoppen barsten open en werden fris groen blad!
Ook Ina zat steeds smachtend naar buiten te kijken, wachtend op het groen, en onze eigen fruitboompjes die ook in de bloei moesten. Ze kreeg een leuke verrassing toen ze terug kwam van een gewone dagdienst, 's morgens niets te zien aan het boompje, 's middags komt ze thuis en O Wonder! Het boompje staat in de bloesem! Nou hangen er ondertussen al hele kleine kersjes aan.
Ook leuk was toen Ina  Teun naar buiten stuurde om Ward uit te laten, nadat hij al bijna het hele weekend binnen achter de computer had  gezeten. Was amusant om te zien zei ze, hij stond echt in stomme verbazing rond te kijken, in 2 dagen was alles buiten veranderd in een groene oase.

Fruitbomen tot bijna in het fjord.
 

De waterval bij Ædna.
 

Afgelopen weekend weer woon-werk verkeer gefietst, met Bob uiteraard. Niet op vrijdag, ik was klaar met de houtkliever, dus die moest terug naar de baas, en is te zwaar en te lomp om in de fiets te zetten. Vanaf zaterdag weer gefietst, en bij uitzondering de camera meegenomen. Door de vele bukkilometers komt er weinig van Strada uitstapjes, dus had ik ook nog geen foto's van de bloesems gemaakt. Dan nu maar even tussendoor, de snelheden liggen iets hoger, dus heb ik tijd voor een paar foto's onderweg. M'n nieuwe topsnelheidsrecord op de woon-werkroute is nu 81,3 km/h, dat is wel bergaf natuurlijk!   Zoals ik in een eerdere post al aangaf een stevige dip in de Stradakilometers, ik verwachte dat al, zeker met mooi weer pak ik sneller de Scott voor een trainingritje. Woon-werk gaat echter nog steeds met Bob, dat blijft ook zo, het is gewoon prettig om alles bij je te hebben in de fiets, dan is een plotselinge weersomslag ook geen probleem.


Onbewolkt op zondagmorgen
.
 

Bob op "zijn" vaste parkeerplaats op de fabriek, let vooral niet op het "verboden fotograferen" bordje!
 

Nog in de knop.
 

De zaterdag was een bewolkte dag, daarna prachtig zomerweer, dus heel het weekend en de maandag en dinsdag open kunnen rijden, en in korte broek en blote armen. Maandag had Ina een Tupperware-party, dus had 's avonds de auto nodig. Geen probleem ik kan met Bob fietsen, maar nu hadden we een ovenstop, dus moest ik een 16 uurs dienst draaien, met zwaar fysiek werk. Ina al bezorgd: "Hoe moet dat nou? Je kan dan toch niet fietsen?!" Had ze wel gelijk in eigenlijk, werken tussen 07.00h en 23.00h, en dan 's morgens om 05.00 vertrekken met Bob en circa 00.30h thuis, betekend meer dan 19 uur van huis, en dat is lang. Omdat ze al een paar keer  eerder wilde naar zo'n party, en mijn overwerk nogal onverwacht kwam, besloot ik toch gewoon te fietsen. Ging best goed, uiteraard voelde ik me wel wat moe toen ik thuiskwam, maar dat is normaal na zo'n dag. Na nogmaals een douche lag ik om 01.30h onder m'n dekbed, en sliep uit tot 08.15h de volgende morgen. Normaal ben ik meestal rond half acht op. Op dinsdag had ik dan een normale 15.00/23.00h dienst, dan de vrije week. Komt goed uit, ik heb nog een paar karweitjes die klaar moeten, er ging redelijk wat tijd zitten in de houtvoorraad aanvullen en dan blijft er weer iets anders liggen. Dat gaat nu de komende week wel in orde komen.

Nog een beetje avondrood om 23.15h.
 

Maandagavond thuis circa 00.30h, nog niet echt donker.
 

Dezelfde tijd en plaats, nu op dinsdagavond.
 

Tot de volgende blog!

Groeten, Adri.

Tweede rit, dit keer met trieste afloop...........

De tweede rit waar ik me voor opgegeven had was Bergen-Voss, in Noorwegen bekend als de "Vestlandsklassikeren", de klassieker van het Westland dus. Werd dit jaar voor de 37e keer verreden, vertrek in Bergen, aankomst in Voss, skihoofdstad van de Hardanger. Een rit door de mooie natuur, die 163 km lang is, en natuurlijk wat hoogteverschillen heeft onderweg.
Ploegleider Inge Kristoffersen had een ploeg samengesteld van leden van I.L. Harding, onze club, en leden van Odda S.K., zodat we als combinatieploeg konden vertrekken. Hij schatte ons in op een aankomsttijd van 5 uur , wat ikzelf iets optimistisch vond, maar dit was m'n eerste deelname, dus ging maar gewoon mee en zag wel wat het werd.
De rit werd gereden op zaterdag 1 juni, en we moesten starten om 07.10 in Bergen als "pulje 35", de 35e groep die vertrok die morgen. De groepen waren allemaal ongeveer 50 personen groot, om de drukte op de soms smalle wegen wat te spreiden. Er waren 5318 deelnemers aangemeld dit jaar, dus de organisatie van zo'n evenement is redelijk omvattend.

De route.
 

Zelf had ik nachtdiensten op woensdag en donderdag, dus na thuiskomst vrijdagmorgen was het hond uitlaten, tandenpoetsen en zo snel mogelijk m'n bed in. Na 2,5 uur werd ik uit mezelf weer wakker en besloot maar gereed te maken voor vertrek. Fiets in de auto gelegd, kleding enz.  mee en richting veerboot Brimnes-Bruravik. Die overtocht had ik om 12.50h, dus was ruim op tijd in Voss. Auto parkeren, fiets en spullen eruit en richting station. Daar een kaartje kopen voor mezelf en voor de fiets, en dan wachten op de trein van 14.35h richting Bergen. De rest van de fietsclub kwam ondertussen ook het perron op dus het wachten duurt niet zo lang als je een praatje kunt maken.
De trein kwam op tijd en was ook op tijd in Bergen, waar ik eerst m'n hotel opzocht, m'n spullen op de kamer bracht, en toen een fietstochtje van 6 km maakte richting BoA Sykler, de fietsenzaak waar het ritkantoor ingericht was, om aldaar m'n rugnummer en dergelijke op te halen. Na terugkomst op de kamer een douche genomen en wat liggen lezen, het thuisfront gemeld dat alles goed verlopen was tot nu toe en de diverse nummers en stickers op de juiste plaatsen op shirt en fiets bevestigd.
De fiets had ik meegenomen op de kamer, de receptioniste keek eerst wat moeilijk, want er zou wel geen plaats zijn op de kamer dacht ze. Op mijn opmerking dat ik alleen was, zelf ook weinig plaats nodig had en niet van zins was een fiets van 40.000 Noorse kronen buiten voor de deur te laten staan, ging ze gelijk overstag, toen mocht de fiets mee naar boven als ik voorzichtig was.
Voor 20.00h had ik het gevoel dat ik nog wat slaap had in te halen, dus kroop gewoon onder het dekbed, na m'n telefoon op wekken om 06.00 gezet te hebben.
Redelijk geslapen en redelijk uitgerust werd ik wakker om 05.30h.  Op het gemak m'n meegebrachte ontbijtje binnengewerkt, wat koppen oploskoffie achteraan gekiept, en om 06.45h richting start, 500m verderop. Daar aangekomen de rest van de ploeg opgezocht, en wachten tot pulje 35 in het "starthok" mocht. Voor we erin mochten werd de verlichting gecontroleerd, die moet in orde zijn i.v.m. de vele tunnels onderweg. Omdat er temperaturen tussen de 11 en 15 graden waren gemeld had ik besloten gewoon in het "lang" te rijden, ook was er lichte regen gemeld een deel van de morgen.

Na de start vielen de eerste druppels, en na 5 km regende het gewoon en lagen de wegen goed nat.
De met 11 man gestarte fietsclub uit Etne nam de leiding en begon gelijk rond te draaien. Na 10 km kwam ploegkapitein Steinar Eriksen melden dat er meer mensen mee moesten draaien, dus ging ik ook samen met nog een  vijftal clubleden naar voren om een deel van het werk te doen.  Na de passage door Arna kwamen we op een smalle weg die eerst stijgend en later dalend was. Het tempo op de smalle en bochtige weg in de afdaling ging naar 55km\h, en ik voelde dat de grens naderde. Ik rem niet vlug in afdalingen, maar moest nu toch even iets remmen en corrigeren, en ik niet alleen blijkbaar. Ongeveer 100 meter verder hoorde ik een stuk achter me een geluid dat ik al veel te  vaak heb gehoord, op volle snelheid rijdende racefietsen die tegen het asfalt gaan. Valpartij in de groep!
Achter me kijken doe ik nooit, zeker niet in volle afdaling op een smalle, natte en bochtige weg, daar komen alleen meer ongelukken van.

De plaats van de valpartij.
 

Het tempo werd wel gelijk stilgelegd, normaal komen de mannen snel weer terug als ze de fietsen en zichzelf opgeraapt hebben. We daalden dus op het gemak verder af met een man of 12, en reden rustig  door Trengereid. Daar begon de eerste echte "klim" naar Gullbotn, slechts 272 meter hoog, maar wel met een paar taaie 12% stukken onderweg. Boven aangekomen komt ineens de kreet: "Ja, rijden!" Ik neem aan dat de rest weer achter aangesloten is en ga weer meedraaien in de eerste groep. Onderweg hoor ik dat iemand van fietsclub Etne, die Sigbjørn genaamd is over de reling gevallen zou zijn, maar niemand weet hoe het afgelopen is. Doorrijden dan maar. Ondertussen haal ik de oranje lenzen uit m'n sportbril, de correctieglazen die erachter in een apart montuur zitten beslaan steeds onder het klimmen, en dan zie ik te weinig. In het eerste stuk afdaling gaat alles goed, maar later op een licht hellend stuk omlaag schieten er 50 meter voor me 2 fietsers de berm in, weer een valpartij, en dat aan 60 km\h, dat zal niet lekker zijn. Er stoppen een paar ploeggenoten van de gevallen renners, de rest jakkert verder. Ongeveer 5 km verderop een tegemoet komende ambulance, die met alle signalen op naar de plaats van de valpartij rijd. Geen prettig gezicht als je onderweg bent!
De volgende beklimming is naar Kvamskogen, naar het hoogste punt van de rit, 454 meter met stijgingspercentage van 6 tot 8 % redelijk goed te doen, de afdaling is eigenlijk gekkenwerk door de koude en natte tunnels. Het tempo  gaat omhoog naar 69 km\h, terwijl we door de bochtige tunnels naar beneden razen, ik heb m'n handen constant aan de remmen om gelijk te reageren als iemand voor me een stuurfout maakt.

Het profiel.
 

Stijgingspercentages
 

Van de oorspronkelijke startgroep zie ik naast mezelf nog 4 man, 3 van Odda SK en Rune Lofthus van onze club. Op het stuk afdaling naar Norheimsund vallen er gaten in het lint en verlies ik het contact met de groep. Dan maar op eigen tempo verder, er komen er weer wel aansluiten, en dan word er weer gewoon doorgereden. Tussendoor krijgen we nog even de korte steile beklimming net na Øystese voor ons kiezen, slechts 400 meter lang, maar wel 11%, dat ga je toch voelen na meer dan 90 km in de regen gereden te hebben. Als we Ålvik bereiken verschijnen er zowaar droge plekken op het wegdek, en tussen Kvanndal en Granvin krijgen we zelfs zonlicht te zien! De golvende weg naar Granvin gaat vlot, daarna komen we aan de afslag Voss, nu nog maar 30 km, dan zit het erop! Het vlakke stuk richting Skjervet gaat constant rond de 40 km\h, dan komt de klim langs Skjervfossen, slechts 270 meter hoog, maar wel 11% met een paar haarspelden.

Tijdens een eerdere rit.
 

Skjervet.
 

 Een "toetje" na 143 km, maar je weet als je boven bent dat je dan bijna alleen nog afdaling hebt richting finish, dus dat helpt je overleven. Net na de beklimming weer een wegafzetting, een ambulance en een verkeersregelaar, waar we langzaam voorbij kunnen. Zonde voor de man in de berm, stranden op 10 km van de finish...
Het gaat inderdaad vlot omlaag, en ik word op de finish geklokt op 05.04.21, dus net iets over de ingeschatte 5 uur, met een gemiddelde van 32,2 km\h over 163 km mag ik tevreden zijn.
Na de finish zie ik Rune staan en vraag gelijk of hij al iets gehoord heeft over de valpartij in onze groep. Het antwoord zet gelijk een domper op de voldoening van  het  volbrengen van de rit, de man is inderdaad over de reling gegaan en  40 tot  50 meter lager op de spoorrails gevallen, en was op slag dood. Dit soort berichten is natuurlijk vreselijk, verkeersongelukken gebeuren dagelijks, en ook verkeersdoden zijn dagelijks te betreuren.

Zo diep was het naast het muurtje van circa 50 cm dat als "vangrail" moest doorgaan.
 

Erg triest als iemand tijdens het uitoefenen van de door ons allen geliefde bezigheid door een ongeval om het leven komt. Je wil er niet aan denken, maar dat had ieder van ons op die plaats kunnen gebeuren.
De rit is gewoon doorgegaan, de organisatie kon het niet voor elkaar krijgen om het enorm gespreide veld van 4000 fietsers te stoppen, en koos ervoor om te focussen op de opvang van de nabestaanden en de leden van de fietsploeg van het slachtoffer.
De stemming in de sporthal was ook wat bedrukt uiteraard toen ik m'n medaille en T-shirt ophaalde, zelf had ik ook een wat dubbel gevoel, voldoening om het volbrengen van de rit, en ook een wat rotgevoel over het gebeurde. Niet te voorkomen dit soort dingen, maar toch....

Mijn diploma, met tussentijden, gemiddelden enz.
 

De diverse foto's zijn van internet gehaald, stonden in de digitale uitgave van ba.no
De link naar het artikel: http://www.ba.no/nyheter/article6686264.ece
En de link naar de lokale krant van Etne waar  het slachtoffer woonde met vrouw en 3 kinderen:
http://grannar.no/2013/06/omkom-i-sykkelritt/
Als laatste een bericht uit de andere krant in Bergen: http://www.bt.no/nyheter/lokalt/--En-kjempekar-er-borte-2907602.html#.UauKVJ3CTX4

Hopelijk de volgende keer wat beter nieuws.

Groeten, Adri.