21307.

BOB 2 jaar.

Op 28 september was het precies 2 jaar geleden dat BOB in Dronten naar buiten gereden werd, en na enkele proef- en afstelkilometers boven op de camper werd geladen om mee te reizen naar Zeeuws-Vlaanderen.(nog eens lezen? Druk ophalen ) Na een kleine week in onze geboortestreek ging de reis terug naar Noorwegen, ook weer met BOB bovenop als passagier. Dat werd beschreven in mijn eerste blogberichten, eventueel nog eens te bekijken als je terugreis aanklikt.

21307.

De titel 21307 geeft het aantal gereden kilometers weer in de afgelopen twee jaar, niet overdreven veel, maar ik denk dat de aanschaf van een velomobiel toch gerechtvaardigd is bij dit gebruik.
Alhoewel ik ook gelijk toegeef dat het bezit van een velomobiel aanzet tot meer fietsen, zo ervaar ik het in elk geval, je pakt een velomobiel veel gemakkelijker dan een gewone fiets bij regenachtig weer om maar iets te noemen.

Nog een record......

Nee, geen melding van topsnelheid, daar stop ik mee, daar word Ina veel te ongerust door........Deze keer een record in het aantal keren dat een blogbericht bekeken werd. Normaal voor mijn berichten is dat ze ongeveer tussen de 100 en 200 keer  bekeken worden, maar nu is mijn bericht over de ontmoeting met Johann Schouten begin juni de 1000 vieuws gepasseerd, en dat voor mij een record!
( deze post: wild )

Afgelopen week.

Afgelopen week hadden we een korte herfstvakantie, door het nemen van twee vakantiedagen kon ik een week vrij zijn, dus deden we nog een reisje met de camper. Niet te lang, drie dagen en dan weer het weekend thuis, want dan komt onze uithuizige zoon thuis, met wasgoed, en vertrekt dan op zondagavond weer met schone was en mondvoorraad voor een week. Zal bij een aantal lezers zeker bekend zijn hoe dat werkt in de tienerleeftijd als het kroost op kamers zit.........

We reden weg op dinsdagmorgen terwijl het zachtjes regende, voor de zekerheid (en na aandringen van Ina ) had ik vast maar de winterbanden gemonteerd, we moesten tenslotte over de Hardangervidda, waar het hoogste punt bij Dyranut op 1130 meter boven zeeniveau is. Dat bleek geen slecht idee, die winterbanden, want op die hoogte ging de regen over in natte sneeuw, die naast de weg even bleef liggen. De buitentemperatuur was op dat moment twee graden boven nul...........

Veel was het niet, maar wit en koud was het wel......

Gaf niks, we reden oostwaarts en daar is het dikwijls veel mooier weer dan waar wij wonen. Voor we Geilo bereikt hadden was het weer al droog, en het bleef dan wel bewolkt maar de temperatuur was met 15 graden best dragelijk.
Op Gol hadden we een eetpauze, en daarna reden we op het gemak verder. We stopten redelijk op tijd bij een parking, waar we tijdens een korte wandeling een plekje zagen iets verder van de hoofdweg op een onverhard weggetje waar we mooi naast een riviertje konden parkeren om te overnachten. Ook gelijk een rustig wandelpad om Ward even uit te laten en onderweg een paar foto's te maken.

In het bos vonden we deze..........

Het riviertje waar we naast stonden om te overnachten.

Herfst........

De avond valt.......

Na de overnachting de woensdag verder, richting Lillehammer. Daar een wandeling, en........POFFERTJES eten! Ze waren ook nu weer lekker.........Na de middag verder rijden naar Hamar, daar nog wat rondlopen en op het gemak weer westwaarts rijden. We besluiten te overnachten op de zelfde plaats als gisteren, het was daar lekker rustig dus waarom niet?
Onderweg stoppen we af en toe voor een foto, als het ons een leuk plaatje lijkt.........

Boven en onder: gewoon een meertje onderweg.......

Ina maakte er een panorama van.....

En hier werd de fotograaf zelf "geschoten".......

Na nog een rustige nacht gaat het weer op huis aan, voor Gol stoppen we nog om Ward uit te laten op een parking waar we nog niet eerder stopten en werden ook daar verrast door de natuur.

De parking voor Gol.

Panorama op de bosrand.

Het lichte spul is rendiermos.

Na weer een eetpauze op Gol rijden we weer de Hardangervidda over richting Kinsarvik, het weerbericht voor het komende weekend voorspeld niet veel goeds helaas...........
Maar nu is het nog droog op de hoogvlakte, en ook hier is de herfst al duidelijk aanwezig.

Na thuiskomst weer de camper uitruimen en schoonmaken, daarna rustig tv-kijken bij de houtkachel, die is weer al regelmatig in gebruik de laatste tijd, vooral 's morgens en 's avonds om even de "kilte" te verdrijven.
Van fietsen kwam niets op vrijdag en zaterdag, het was noodweer, veel regen en bovendien stormachtige wind met veel windstoten, niet verantwoord om doorheen te fietsen.
Op zondag regende het nog zachtjes maar de wind was gaan liggen, dus kon ik weer fietsen na 6 dagen "droogstaan".

Tot zover,

Groeten, Adri.

Tussendoortje.

Zomaar een tripje.

Omdat ik in mijn vrije week zit en ook Ina een lang weekend had, reden we nog een toertje met de camper, zomaar een dag of twee. Dat werd gelijk gecombineerd met een winkelbezoekje onderweg, dan kon ik mooi m'n voorraad epoxy even aanvullen en ook gelijk wat klittenband inslaan in dezelfde winkel.
Vertrek op vrijdagmorgen, en terug thuis op zaterdagmiddag. Mooi weer onderweg, en rustig geslapen aan de voet van de gletscher onderweg.
Onderweg nog een paar plaatjes gemaakt uiteraard, ook hier is de herfst in aantocht.
Vroeger donker 's avonds, vochtiger 's morgens, en lagere temperaturen, ook nu we mooi nazomerweer hebben waar we volop van genieten.

Geen zomerse verschijning..........

Kjøsnesfjorden in avondlicht.

Deze stonden al iets langer..........

Het gletschermeertje aan de voet van Bøyabreen.

Avondnevel op het water.

Wandelpad in Flåm, daar heeft het ook nog gewaaid dit jaar zo te zien........

Fietstochtje vlak bij huis.

Omdat we ook samen vrij waren op maandag wilde Ina of een bergwandeling of een fietstochtje maken samen. De keuze viel op het fietstochtje, deze keer wilde Ina ergens fietsen waar ze nog niet gefietst had. Dus de fietsen op de drager geplaatst en naar Bu gereden. Daar geparkeerd en de fietsen eraf gehaald, en over de brug richting Ulvik. Dat was voor Ina de eerste keer dat ze over de brug fietste, en ook de eerste keer dat ze richting Ulvik fietste. Voor mij de eerste keer dat ik met de Trek op de brug was.......

Eerste keer op de brug met de fiets......

Daar fietsten we net nog overheen.......

Richting Ulvik, de splitsing van de fjorden, rechts naar Osa, links naar Ulvik.

En daar ligt Ulvik.

Mooi tochtje voor Ina, ze fietst niet vaak meer dan 30 km/dag, en gelijk een goede test voor de batterij van haar Sparta e-bike, die zich prima hield onder deze omstandigheden. De opritten van de brug zijn behoorlijk pittig, en ook onderweg kregen we een paar "hobbels" te verwerken natuurlijk.

Na thuiskomst zelf nog even een tochtje met de Scott gereden, altijd prettig met mooi weer!

Tot zover.........

Groeten, Adri.

Doet 'ie anders nooit...........!

Gebeten???

Nee, geen zorgen, ik ben niet aangevallen door een hongerige hond.........

De titel slaat geheel op mezelf, ik deed iets wat ik anders nooit doe, nu bij uitzondering dus wel.

Vooraf.

Het begon een meer dan een jaar geleden, toen maakte ik een deksel om passend de fiets mee te kunnen afdekken als die op het werk stond geparkeerd. Omdat de deelbare kap standaard achterin de Strada ligt, zit het bijbehorende  liggende carbondeksel  uiteraard bij "open" rijden in de neus opgeborgen. Bij regen is het dan in 2 minuten gepiept om de complete kap op de fiets te hebben, erg gemakkelijk en een zeker gevoel. Bij parkeren word dan het carbondeksel gebruikt om de fiets dicht te leggen, maar omdat die opening in dat deksel groter is dan die van het schuimdeksel, moest ik daar zelf iets op maken. 

Dat deed ik, en melde dat in de post: Bezig zijn.
Omdat deze deksels nog niet op de markt waren maakte ik er eentje van een rubber strip en een plaatje hardboard, dat ik tot nu toe gebruikt heb.
Op deze post kwam vrij snel een reactie van Wim Schermer, die wist te melden dat afdekkapjes van carbon in de maak waren en in de webwinkel te koop zouden komen, zodra ze afgemonteerd waren met een slotje.
De bijgevoegde foto trok me gelijk over de streep, en per omgaande bestelde ik een dergelijk afdekkapje.
(Zelf maken was toen nog geen optie, ik had nog nooit iets met epoxy en carbon gedaan.......)

Daarna begon het wachten op het afdekkapje, de nood was niet hoog, want ik had immers een bruikbaar deksel, dat goed functioneerde, en waterdicht bleef.
Totdat de gewichtsperikelen begonnen mee te spelen, het door mezelf gemaakte deksel bleek aan de unster maar liefst 1400 gram te wegen!! Een carbon deksel zou toch behoorlijk lichter moeten zijn, volgens mijn bescheiden mening.
Dus op 25-01-2014 maar eens een mail gestuurd naar Wim, met de vraag hoe het ervoor stond met de afdekkapjes voor op het liggende carbondeksel. Wim antwoordde weer onmiddellijk en eerlijk als altijd, alles was eigenlijk klaar, enkel de slotjes moesten nog iets aangepast worden en geplaatst. Wim zou aan Jan Reus vragen het weer eens op te pakken, zodat de bestellers hun afdekkapjes toegezonden konden krijgen.
Ondertussen was het al 24 augustus geworden en was er nog niets binnen gekomen wat op een dergelijk carbon afdekkapje leek, en toen was het: "Doet 'ie anders nooit...........!" Ik stuurde een mail naar Wim dat de levertijd me te lang duurde, en annuleerde de bestelling, en dat doe ik anders nooit.........
Nu wel, en degenen die mijn blogberichten lezen weten dat er ondertussen al een en ander aan lamineren door mij geoefend is, enkele reparaties aan BOB deed ik zelf, en ook het weggewaaide kleine afdekkapje van het schuimdeksel heb ik vervangen door een zelfgemaakt glasfiber exemplaar. Niet altijd zo mooi als sommige anderen dat zouden doen, maar het is in functie en werkt prima.
Nu had ik dus besloten zelf een carbon afdekkapje te maken.

Het is niet bedoeld als kritiek richting Velomobielonderdelen.nl, ik begrijp dat ze het daar druk hebben, en dat het doorontwikkelen van de Velotilt belangrijker is dan een paar afdekkapjes maken. Het is gewoon dat ik een kapje wil hebben dat een stuk lager in gewicht is dan het zware zelfgemaakte ding, en dat ik niet langer geduld had.

Het kapje maken.

Dat begon met een mal, ook nu weer hardboard als basis, en latjes eronder.

Bovenzijde mal.

Onderzijde mal.

Het geheel leg ik op het eerdere zelfgemaakte deksel en smeer het geheel in met autowas, bij gebrek aan lossingswas. Of dat gaat? Geen idee, dat vind ik dan wel uit als de mal los moet na het uitharden.
Daarna het geheel insmeren met epoxy, 2 lappen carbon erop en ook insmeren met epoxy. De vorm zo goed mogelijk erin wrijven en het spul in een zelfgebouwd "hardingshokje" plaatsen.

Was erop.

In het "hardingshokje."

Kacheltje erbij.

Na uitharden de mal lossen, wat nog niet heel gemakkelijk was, maar na een tiental minuten "prutsen" toch voor elkaar kwam.  Dan de overtollige rand weggesneden met een snijschijfje op de "Dremel" en het kapje zwart spuiten.

Vers uit de mal.

Van onderaf gezien.

Teveel weggesneden.

Verf erop.

Als laatste het  afdekkapje afwerken met klittenband en een "zekeringstouwtje" en op de fiets passen. En als allerlaatste? Wegen uiteraard! En dan blijkt dat het ding 200 gram weegt, dus 1200 gram minder dan het vorige deksel! Missie geslaagd, voor mij dan toch!

Klittenband eronder.

En dichtleggen dat deksel!

Nee, geen slot op mijn afdekkapje, maar het functioneert, en dat is voor mij goed genoeg. Het lage gewicht is ook meegenomen, en ook het  mezelf kunnen redden met mijn beperkte mogelijkheden, zelfredzaamheid is noodzakelijk op mijn locatie, Dronten of Enkhuizen ligt niet precies aan mijn achterdeur.........
En daarbij komt ook nog dat BOB er ondertussen uitziet als een verkreukelde veteraan, die na de Slag bij Verdun in WO 1 als dessert nog even de Slag bij Stalingrad meenam in WO 2, dus waarom zou je daar nog een perfect afdekkapje van VO.nl voor aanschaffen? Mijn eigen gepruts is dan echt goed genoeg......

Kort ritje.

Op zondag achtermiddag nog zomaar een kort ritje met de camper, eerst Teun weggebracht en dan de camper ingeladen en weg voor één nachtje. Winkelen in Gol, dus over de Hardangervidda via Geilo naar Gol. De herfst begint al stilletjes binnen te sluipen op de hoogvlakte, die er in elk jaargetijde weer anders uitziet. Hieronder een paar foto's:

Panorama langs de weg.

Hardangerjøkulen met de gletsjertong.

Iets verder weg, dezelfde foto.

De mossen hebben allerlei kleuren.

Verrassende thuiskomst........

Ina zag al van verre een boot bij de houtkade liggen bij Kinsarvik, toen we richting huis reden. De houtkade bevind zicht 3,5 km buiten het dorp, en af en toe komen daar coasters boomstammen laden, die naar de timmerhoutfabrieken vervoerd worden. Ina zei gelijk: "Die boot ligt vreemd, met de neus tegen de kade?" Ook ik vond dat vreemd, zo laden ze nooit geen hout. Dichterbij gekomen zien we dat er inderdaad een ongewone situatie is, de boot is zo te zien op volle kracht de wal op gevaren! 

Er was volgens de politie geen "onder invloed" varen oorzaak van het gebeuren, de reden zal misschien nog wel bekend worden. De boot moest gaan laden in Odda, dus waarom hij rechtdoor vaarde in plaats van de bocht naar rechts te maken?

Korte update:

Er stond een artikel in Hordaland Avis: Het gebeurde door een kapotte auto-piloot, die niet reageerde op de ingegeven orders van de 2de stuurman, die vertwijfeld 2 pogingen deed, en de vaart van 13 naar circa 8 knopen liet zakken, maar ondanks dat toch  de boeg ongeveer 5 meter de kant in voer.......
Het schip zou niet beschadigd zijn, en er zal een poging worden gedaan om het vlot te trekken.
(Zie het artikel:

 http://www.avisa-hordaland.no/nyhende/ullensvang/problem-med-autopiloten

In elk geval weer sensatie in ons kleine dorpje, geen alledaagse kost zo'n boot van 120 meter lang op de kant!

Waarschijnlijk hebben de bazen op de rederij van de "Norrland" ook gezegd: 

"Dat doet 'ie anders nooit..........!"

Tot zover dit bericht.........

Groeten, Adri.