Sneeuw, klapband, knipperlichtweigering en rijbewijs halen.

Sneeuw.

Nee, hier nog niet, maar we reden zaterdagmorgen naar Voss, om Teun daar op te halen, en hij gaf al aan de telefoon door dat ze een paar centimeter sneeuw gekregen hadden op vrijdag. Daarom een camera meegenomen, en Ina nam een paar foto's. Altijd mooi die nieuwe sneeuw, zeker als het nog op de boomtakken ligt. De wegen waren goed berijdbaar, dat was ook een meevaller. Wel was het wat glad op zaterdagmorgen toen ik Ward uitliet rond achten.

Op weg naar Voss.

Terug richting Kinsarvik.

Weer terug thuis was het na het eten tijd voor een fietstochtje, de gladheid was verdwenen dus het kon weer. In de achtermiddag nog wat aan het voetenbakje geschuurd, en er een laag zwarte lak op gezet. Dan zie je prima waar de oneffenheden zitten...........
Op zondag moest ik een dag overwerken, en na 12 uurs diensten doe je thuis niet echt veel meer, dus die dag werd er niets gedaan aan het voetenbakje.
Door de vele gemelde neerslag en temperaturen die kort bij 0 ºC kwamen, gebruikte ik de auto die dag, overvallen worden door een sneeuwbui op de terugweg heb ik al eens meegemaakt, en dat was geen pleziertochtje!

Klapband.

Op maandag het voetenbakje nog een laagje plamuur gegeven, en na de middag aanzetten voor een fietstochtje.

 Nu was het richting Øvre Eidfjord, ging lekker, tot op de terugweg vlak voor Eidfjord met een enorme knal mijn rechter voorband klapte. Ik reed gelijk op de velg, en kon iets later van de weg af om uit de wind achter een loods de reserveband erom te leggen. Na thuiskomst douchen en eten, dan maar eens kijken wat de oorzaak van de klapper was. Profiel had de band nog meer dan genoeg, en ik voelde ook niets er doorheen steken. De binnenband bekijken liet een groot  gat zien aan de binnenzijde, vreemd, dan de buitenband nog maar eens inspecteren. Al vlug vond ik de oorzaak:

Groot gat in de biba.

Afgescheurd op de hiel.

De andere band van het linkerwiel was er bijna net zo erg aan toe op een gedeelte van de wang naar de hiel, dus beide banden werden bedankt voor bewezen diensten, en konden met pensioen in de grote grijze bak.

Met de gladheid van zaterdagmorgen in gedachten maar de winterbanden omgelegd, ik was nu toch bezig. Aan de voorkant de bekende Schwalbe Marathon Winter, 42-407 en aan de achterkant de Suomi Extreme 54-559, geproduceerd door het Finse Nokian, die ook heel goede winterbanden voor auto's maken.

Zo, op deze rubbers de lente maar weer zien te bereiken.............

Knipperlichtweigering.

Op weg naar Eidfjord merkte ik tijdens een "oudemannenstop" dat het knipperlichtje in de mast het niet meer deed, jammer, want ik was er nogal tevreden mee. Thuis maar eens nakijken, het viel mee, gewoon een draadje losgegaan in een van de kroonsteentjes. Terwijl ik dat onder handen had kon ik gelijk iets inbouwen wat ik de eerste keer gewoon helemaal vergeten was: een zekering. Had ik liggen maar niet meer aan gedacht, nu dus wel. En nu knippert mijn toplichtje weer als vanouds!

Rijbewijs halen.

Nee, ik niet, ik heb ze al allemaal..........Er is geen enkel stempel wat ontbreekt op mijn roze vod, dit verhaal slaat op Teun, die op maandagavond weer thuiskwam omdat hij op dinsdag in Odda voor de derde keer een poging mocht doen om het felbegeerde rijbewijs te halen.
Na een ingreep de eerste keer, volkomen terecht overigens, zakte hij de tweede keer weer. Na het lezen van de beoordeling zei ik gelijk: " Wat is dit voor gelul? Zo rijd jij helemaal niet!" Hij snapte zelf ook niet goed wat er nou eigenlijk fout gegaan was. Door mij werd het wat bot afgedaan met: "Ach, dat wijf was gewoon ongesteld!"
Ik weet het, dat kwam er weer een beetje rottig uit, dat heb je wel eens als je ziet hoe het merendeel van de inlanders hier  rond rijden, en vaak wel van de eerste keer slagen in de praktijk. Voor de theorie hebben ze dan soms 7 pogingen nodig.............
Vandaag ging alles van een leien dakje, en slaagde hij!
Hij blij, en wij ook!

Teun's tijdelijke rijbewijs, het echte komt deze week in de postbus.

Gek is dat, het is alsof het gisteren was toen er ruim 18 jaar geleden een heel klein mensje van 2 kilo in mijn armen werd gelegd, en nu zit ik ernaast terwijl hij ons netjes naar huis rijd..........Wat gaat dat hard met die tijd af en toe.........

Tot zover!

Groeten, Adri.

Knutselbezigheden en fietsen.

Fietsen.

Heb ik redelijk wat gedaan de laatste periode, na de laatste rit op de Scott was het enkel nog de Strada die op de weg gekomen is. Veel woon-werk verkeer, en plezierritjes op de vrije dagen.
Ondertussen is er weer al meer dan 800 km bijgekomen op de teller van BOB, en de maand is nog niet om......Veel foto's zijn er niet gemaakt onderweg, ik rijd vaak in het donker nu, en heb de camera dikwijls niet eens mee.
Tijdens de laatste rit naar Odda had ik de camera wel mee, en maakte een paar plaatjes.

Vanaf het steigertje buiten Lofthus.

Een zoutwatercactus? Nee, een zee-egel........

Voetenbakjes. 

Het idee was al eerder ontstaan, omdat de afgelopen winter de voetenstrips vrij snel sneuvelden, en ondanks de winterschoenen er toch wel eens koude tenen waren.
Na al wat geoefend te hebben met kleinere projectjes op lamineer gebied leek me dit wel een leuk project om eens te gaan doen. En als het lukt blijven de teentjes ook warm de komende winter!

Hoe gaat dat in zijn werk? Eerst maar eens opzoeken hoe dat moet, en dat doe je natuurlijk in de Wikipedia van de velomobielwereld, zie hier: Voetenbakjes
Daar staat goed beschreven hoe te werk te gaan, we kunnen die site net zo goed de "Wimipedia" gaan noemen misschien?
Niet dat ik de instructies op de voet volg, want ik bezit niet alle materialen die gebruikt worden, en ook niet het vakmanschap of dezelfde handigheid, maar het is een goede richtlijn.

 Maar eens beginnen met de mal te maken, omdat ik geen snelhardend schuim heb verzin ik iets anders. Een stuk hardboard met een latje, zo krijg ik de ronding van het voetengat er ook redelijk in.

Grondvorm voor de mal.

De ronding zit erin.

Omdat het op vrijdag regent besluit ik een fietsvrije dag in te bouwen, en me wat met de voetenbakjes bezig te houden. Een paar stukken styrofoam op maat zagen en met de lamellenschijf de ronding erin proberen te maken. Als dat er redelijk uitziet de stukken op elkaar plakken en op de hardboardplaat lijmen.

Een paar stukken styrofoam op maat  tekenen.

De ronding erin maken met de lamellenschijf.

Het hele spul op elkaar plakken.

Dan weer met de lamellenschijf de vorm er ruwweg in maken, en dan even voorzichtig passen in de gaten van BOB.......

De ruwe vorm.

Dat past.........

En de grondspeling is nog voldoende...........

 Dan is het middag, dus eerst wat eten en daarna een wandeling met Ina en Ward. Een stuk door het bos, en een stuk langs de rivier. Het regent eerst wat, en even later hebben we wat natte sneeuw. Als de nevels hogerop wegtrekken zien we dat de sneeuwgrens ineens een stukje gezakt is.

Panorama bij de rivier, waar de eerste  natte sneeuw al viel.

Vanaf thuis is de lagere sneeuwgrens ook goed te zien.

Na thuiskomst en koffiedrinken ga ik nog even in de schuur verder met de mal. Wat schuren van de foam met de bandschuurmachine, en nog wat naschuren met de hand. Dan gaat er een laagje plamuur op het geheel. Dat word dan morgen gladgeschuurd, voor vandaag stop ik ermee.

Na het eten laat ik Ward uit, en na thuiskomst gaat het beestje liggen "afbakken" op het stukje tegelvloer voor de houtkachel. En ondertussen is de sauna warm, dan kunnen wij zelf ook even "afbakken", lekker is dat in het koude seizoen!

Word vervolgd!

Groeten, Adri.

Laatste Scott ritje?

Het kon nog een keer!

Na woensdag nog een ritje  Odda v.v. te hebben gereden, kon ook vanmiddag de Scott nog eens buiten, het was droog en de vooruitzichten goed. Na 2 dagen stilgelegen te hebben i.v.m. nachtdiensten, was een fietstochtje weer een genot. Lekker buiten met je kop in de wind, en gewoon de beentjes laten draaien. En van de natuur rondom genieten  uiteraard! De eerste nieuwe sneeuw is al op de toppen gevallen, hoewel de temperaturen nog wat op en neer gaan. Nu weer rond de 10 graden, woensdag was het net iets kouder. Geeft niets, daar kan je de kleding op aanpassen.
Het ziet er naar uit dat het nu toch echt de laatste keer met de tweewieler was dit jaar, het word ook al om half vijf donker, en hoewel er ook op de Scott goede verlichting zit, is de Strada toch nog een stuk beter verlicht en door de reflectie en knipperlichtmast duidelijk zichtbaar in het donker. En verrassingen bij plotseling zakkende temperaturen zit ik ook niet op te wachten, dan is de Strada ook een stuk zekerder op de weg.

Aan de andere kant blijft het een genoegen om af en toe te  kunnen wisselen van fiets, de Scott blijft een heerlijke fiets om mee onderweg te zijn.
Heeft door het gebruik bij uitsluitend droog weer ook nauwelijks onderhoud nodig, en rijd  nog steeds als  een droom. Een lichtgewicht carbonframe met een high-end afmontage  kan ik iedere fietsliefhebber aanbevelen!
OKÉ, het kost wat, maar dan krijg je ook wat! Nou heb ik eigenlijk geen prof-fiets nodig, maar het blijft schitterend dat je als gewone man ook op zo'n raspaard kan rijden! En is ook iets beter bereikbaar voor de gewone man dan b.v. een Ferrari om maar wat te noemen...........

Problemen met de prijs van dit soort fietsen heb ik nooit gehad, het blijft een pak geld voor een fiets, en het gekke is hoe meer je betaald, hoe minder je krijgt! In gewicht dan welteverstaan..........
M'n eerste Scott kocht ik in 2006, een regelrechte replica van de fiets van de toenmalige Saunier-Duval ploeg, een Scott CR 1 Team Issue met een rijklaar gewicht van 6,8 kg, het UCI minimum voor wedstrijdgebruik.
Een droomfiets, afgemonteerd met de in die tijd topgroep van Campagnolo, de Record Carbon.
De carbonspullen van Campagnolo zijn een lust voor het oog, en fungeren ook nog eens geweldig goed. 

De Scott CR 1 Team Issue.

Campagnolo Record Carbon schakel/remgreep.

 Prima fiets waar ik graag en veel mee gereden heb, hoewel de kilometers  in Noorwegen wat terugliepen i.v.m. de weersomstandigheden. De grootste reparatieposten waren een nieuw balhoofdlager en een nieuwe trapas, de kosten werden door eigen inbouw dan nog in de hand gehouden. Omdat er toen op korte termijn geen nieuwe Record trapas leverbaar was, heb ik toen de keuze gemaakt om er een geheel nieuw crankstel in te plaatsen, een moderne met die buiten liggende lagers. De op de foto afgebeelde Fulcrum dus. Verder de normale slijtagekosten, banden, ketting en cassette, voortandwielen, remblokken en eens een nieuw stuurlintje.
Na ruim 5 jaar wilde ik eigenlijk toch weer eens iets anders proberen, vooral op schakelgebied. Daarom werd de CR 1 toen verkocht en kwam de Scott Addict R 2 er voor in de plaats. Niet in de originele afmontage, met Shimano Ultegra, want Shimano maakt dan wel prima spullen, maar ik vind ze niet mooi! Dus  werd het frame afgemonteerd en weer opgebouwd met SRAM Red Black, ook een profgroep. Schakelt heel fijn, met slechts één hendel voor zowel op- als afschakelen. Keramische lagers in de trapas, de derailleurwieltjes en in de Fulcrum Racing Zero carbon naven. En opvallend rode spaken..............De SRAM spullen hebben niet die exclusieve uitstraling van de Campagnolo carbongroepen, maar zijn in principe lichter van gewicht en functioneren vlekkeloos. Gewoon no-nonsens goed dus, meer is ook niet nodig.

De Scott Addict R 2.

SRAM Red Black Double Tap rem/schakelgreep.

Deze fiets lijkt me nog beter te passen dan de eerste Scott, wellicht was de keuze voor een iets kleiner frame toch een goede? Rijklaar weegt deze fiets 7 kg precies, dat komt door het iets zwaardere frame, maar in de praktijk merk je er niets van, het is een superstrak sturende fiets, net als z'n voorganger. Reparatiekosten aan deze heb ik nog niet gehad, door het gebruik bij voornamelijk droog weer, ligt er na 3 jaar zelfs nog dezelfde ketting en tandwielen op. Waarschijnlijk volgend jaar de remblokken vernieuwen, verder nog geen reparaties in het vooruitzicht.
Van deze hoop ik nog heel lang plezier te hebben, want als  er één ding duidelijk geworden is de laatste 2 jaar is het wel dat een Velomobiel zoveel meer te bieden heeft!
Ik blijf wel op de racefiets rijden, het geeft me nog  steeds veel plezier, maar investeren in een nieuwe denk ik niet over! In deze vorm kan de fiets nog jaren mee, en als er iets kapot gaat vervang ik het gewoon.

Meer kilometers.

In het afgelopen jaar heb ik nu al meer fietskilometers gemaakt dan in heel 2013, de Scott staat nu op 3601 km, tegen 3066 km in 2013, dus 535 km meer, ondanks dat er in tegenstelling tot vorig jaar  geen toerritten mee gereden werden, daar heb ik bewust een jaar pauze ingelast.
Ook BOB heeft al meer dan vorig jaar gereden, waar ik vorig jaar op het hele jaar 10117 km fietste, staat de teller nu al op 10157 km, en het jaar is nog niet om, dus komen er daar nog wel wat bij.
Morgen mag BOB weer eens eruit, dat is ook weer al van dinsdag geleden, het word tijd voor een ritje!

Tot zover.........

Groeten, Adri.

Van alles wat........

Een natte week........

Dat was het, een natte week met veel, héél veel regen. Na de 3x12 uurs nachtdiensten waarin niet gefietst werd, kon het weer op dinsdag. Maar ook dinsdag was het veel regen en harde wind kwam er ook nog bij. Woensdag moest ik 16 uur werken, en in verband met het weer had Ina liever niet dat ik fietste. Dus donderdag werd  pas de eerste fietsdag, precies een week na de laatste woon-werkrit.
Verrassend genoeg waren de nieuwe klemmen voor de trapas al op woensdag binnen, dus die gingen donderdagmorgen gelijk in de fiets. Prima service uit Dronten!
Voor de verandering was donderdag een droge dag, ook wel eens lekker! Daarna weer enkel regen............

Wateroverlast.

Bram Smit vroeg in een reactie of wij ook wateroverlast hadden. Hoeveel jullie daarvan meegekregen hebben in Nederland weet ik niet, maar even een kort verslag:

In Odda, 42 km ten zuiden van ons kregen ze het zwaar te verduren. De vele regen zorgde natuurlijk voor overvolle meren en dat moet weer allemaal van boven naar beneden. En dat zorgde weer voor opstuwing in de lager gelegen meren en rivieren. Nadat het hele dal boven Odda onder water kwam te staan en de RV 13 werd afgesloten voor personenverkeer, ging het een dag later goed mis.
Het overvolle Sandvinsvatnet stroomt via de rivier Opo door Odda naar het Sørfjord, en de Opo zwol nogal op door de grote toevloed van water.  Het niveau in de rivier steeg tot 5 meter boven het hoogste peil, en de langs de rivier gebouwde woonhuizen werden geëvacueerd. In totaal werden 26 huizen geëvacueerd, en 75 bewoners elders ondergebracht.
Goede zet, bleek achteraf, diezelfde nacht spoelden 5 huizen het fjord in, een (lege!) geparkeerde bus spoelde ook de rivier in, en de brug bij Hjøllo werd vernield door het geweld. Nadien zijn nog minstens 2 huizen onbewoonbaar verklaard, en nog niet iedereen is terug naar huis kunnen gaan. De gemeente is ook nog niet zeker of er nog meer huizen gesloopt moeten worden.
Gelukkig geen slachtoffers! De materiële schade is enorm uiteraard.........

De kapotte brug bij Hjøllo.

Ook nog in de gevarenzone, dit huis.

In de rode 2 onder 1 kap woont een collega, die zag de halve tuin verdwijnen.

Bij ons in Kinsarvik viel het allemaal wel mee, er was wat wateroverlast op het terrein van de bestekfabriek, en de aan de rivier gelegen camping had wat schade aan de overhangende terrassen.

De terrassen hangen er maar zielig bij........

Steeds meer fietsen?

Of het steeds meer word? Geen idee, maar net als Wilco ging ik ook voorbij de 10.000 km met Bob vandaag. Omdat ook ik maar iets meer dan 10K reed met BOB in 2013 ziet het ernaar uit dat er behoorlijk meer gefietst zal worden dan vorig jaar. De Scott is de 3000 km ook al voorbij dit jaar, maar daar gaat niet veel meer bijkomen als het weer zo blijft.
Nou ja, het gaat nog steeds lekker, dus gewoon doorgaan zo.....

Evaluatie knippermast.

Tja, de knippermast. Werkt naar behoren, en er zijn al door 3 verschillende mensen positieve opmerkingen over  gemaakt. Voornamelijk dat ik nu nog beter zichtbaar ben op de weg, en dat was ook de bedoeling van de montage van het geheel. De 2 keer dat een opgestoken duim uit een autoraam tevoorschijn kwam beschouw ik ook als positief!
De autonomie van de batterij is ook voldoende voorlopig, de lader werkt nog steeds goed, ik beschouw dit project als geslaagd.
Dat het in principe niet mag, ben ik via de blog van Jan en de door Quezzzt gemaakte opmerkingen achter gekomen, maar de politie zwaait nog steeds vriendelijk als ik ze tegenkom, het zal wel gedoogd worden neem ik aan. Ach, ik ben natuurlijk maar een ongevaarlijke gek, wat zouden ze zich ook druk maken?

Andere pedaalemmer.

Niet fietsgerelateerd, maar ter kennisgeving: We zijn veranderd  van 4-wielige pedaalemmer. Waarom? Met enige schaamte moet ik bekennen dat we de Kia gewoon een beetje beu waren........
Een auto van 2010 die 55.000 km gereden heeft is gewoon nog niets mis mee, en kan  nog jaren mee.
Toch wilden we iets anders, diesel hoefde niet meer, ik gebruik het ding enkel als ik nachtdienst heb, en maak veel liever gebruik van de 3-wielige pedaalemmer in de andere diensten.
Na een proefrit in een Ford  Ka, zou dat het worden, maar nadat we bijna rond waren ontstond lichte paniek bij de verkoper toen ik een trekhaak wilde. Kon niet op een Ford  Ka! Ok, dan houd het voor mij op, ik moet gewoon een trekhaak om met hout te kunnen rijden. Dan maar een proefrit gemaakt in de Fiat Panda 4x4, en die viel zeer in de smaak, zeker bij Ina!  Die werd het dus. Opgehaald op 17 oktober, en gelijk maar een ritje naar Buerbreen gemaakt.

"Maidentrip" met de extra wielset op de achterbank.

De weg naar Buerbreen.

Bevalt prima zo'n klein autootje! Klein vierkant doosje met op elke hoek een wiel, je parkeert het waar je wil, draait op een postzegel en bovendien rijdt het ding ook nog prima, we kunnen weer even vooruit!

Tot zover,

Groeten, Adri.

P.S.: Ik plaats nog een paar links naar door anderen gemaakte filmfragmenten over het gebeuren. Filmbeelden zijn nog duidelijker dan foto's.......

https://www.youtube.com/watch?v=fB_-XdGgyYI

https://www.youtube.com/watch?v=a8hOyh2HdB8

https://www.youtube.com/watch?v=adk61bp4lsg

https://www.youtube.com/watch?v=hiH-L9qYrFk

Dat geeft ongeveer een beeld van wat veel water kan doen!