Leuk nieuws!

Wie zich mijn post "Weer thuis.........deel 2" nog herinnerd weet dat daar onder andere mijn ritje naar België in beschreven werd, om in Bassevelde naar de verrichtingen van mijn "wielerpetekind" Dante de Ruijsscher te gaan kijken, en aan te moedigen natuurlijk. Later in dezelfde week hebben we ook nog een trainingsrit samen gereden.
Dante is aangesloten bij een Belgische wielerclub, de AH Gentse Velosport, die een blog bij houden over hun renners en daarop de wedstrijdkalender en wie waar zal rijden vermeld, en uiteraard ook de uitslagen vermeld na de koersen.
Deze blog staat bij mijn favorieten, en ik bekijk de blog altijd even na het weekend, om zo er toch nog een beetje bij te zijn. Door omstandigheden en drukte op het werk keek ik deze week pas op woensdag op de bewuste blog, en kreeg een mooie verrassing te zien!

Dante had zijn eerste wedstrijd als belofte gewonnen! Prachtige prestatie, zeker als je bedenkt dat hij pas eind oktober 19 zal worden, en al vanaf het begin van het seizoen tussen  de beloftes, door de wol geverfde oudere elites zonder contract en ook oud-profs meedraait! 
Oud ploegmaat en (fiets)vriend van vroeger is Dante's vader Bert, die me ook via e-mail verslagjes regelmatig op de hoogte houd van het verloop van de wedstrijden. Hij had al aangegeven dat Dante goed bezig was de laatste tijd, in de week vooraf had hij al 2x een 4de plaats gehaald, en heel de wedstrijd "gemaakt".

Omdat Dante eigenlijk op dezelfde manier fietst in de koers zoals wij vroeger zelf deden is het extra leuk om hem bezig te zien, en voor mij om de verslagen te lezen, zo blijf ik goed op de hoogte en voel me er bij betrokken, ondanks de afstand.

Hieronder het door Bert geschreven verslag:

OOSTBURGER DANTE DE RUIJSSCHER (18) WINT IN HENGSTDIJK

 

Tekst & Foto’s: BERT DE RUIJSSCHER

 

Veel regen in Hengstdijk tijdens het begin van de koers. In het midden droog en aan het einde viel het met bakken uit de lucht. Er stonden op het veelal smalle parcours 29 renners aan het vertrek voor 22 ronden van 3,7 km. Dante had zijn zinnen gezet om goed te rijden in het Zeeuws Vlaamse dorp. Hij dacht eigenlijk aan winnen. Het peloton bleef lange tijd gesloten met slechts een paar schermutselingen. Halverwege koers demarreerde de Ruijsscher en reed zo’n 20 km solo. Zijn maximale voorsprong bedroeg 50 seconden.

Na zo’n 50 km werd hij terug gepakt en gingen 5 anderen op avontuur. Ze kregen een redelijke voorsprong. Dante zat toen in de tweede groep. Na een paar ronden demarreerde hij naar de vijf leiders maar alles kwam weer samen. Opa begon alweer een beetje zenuwachtig te worden omdat Dante volgens hem te veel inspanningen leverde.  Bij het ingaan van de laatste ronde demarreerden drie renners die een gat sloegen van zo’n 80 meter. Dante is daar bij het ingaan van de laatste kilometers naar toe gereden. Hij kwam er bij en demarreerde gelijk. De Oostburger bleef weg en reed naar zijn eerste boeket bij de “groten”. Slechts 12 renners reden de koers uit.  1e Dante, 2 Wim de Wit en 3 Steven van Rijckeghem.

Het was dus een goede week voor de Ruijsscher: in één week 2 x 4e (Havencriterium Terneuzen en Evergem Belzele) en afgelopen zaterdag in Hengstdijk dan zijn 1e overwinning. Programma: woensdag 28 augustus: Zonnebeke  zaterdag 31 augustus: Adinkerke.

 

 

Dit stukje is overgenomen uit:  http://www.zeelandfiets.nl/?page_id=48346

Ik heb natuurlijk gelijk mijn felicitaties overgebracht, dit was echt leuk nieuws!
Ook omdat ik "mijn" jaren een tweetal malen een 3de plaats wist te halen in hetzelfde plaatsje Hengstdijk was dit extra leuk om te lezen.

Groeten, en tot de volgende post!

Adri.

Voss-Geilo.

Zoals vooraf aangekondigd een verslag van Voss-Geilo.  Een mooie rit van 163 km, die we reden als ploeg, met rouwband ter nagedachtenis aan de pas overleden ploeggenoot Inge.
Een rit die wat mij betreft zo vlug mogelijk vergeten kan worden, het was prachtig weer, gelukkig wel, maar leverde wat fietsen betreft een stuk ergernis en frustratie op.
Als er mensen meerijden die dat ook ter ere van Inge doen, maar dat ongetraind doen krijg je dit soort ergernissen. Ingeschreven in de groep die tussen de 25 en 31 km/u gemiddeld zou rijden, kwamen we aan in een tijd van 8 uur, 54 minuten en 3 seconden, een gemiddelde van 17,98 km/u! Iets om zo snel mogelijk te vergeten, en wat mij samen met ploeggenoot Rune Lofthus deed besluiten dat dit de laatste keer was dat we op deze manier zouden meefietsen.

Mensen uit de wind zetten is één ding, maar ze een berg op duwen gaat wel iets over de grens denk ik! Of zoals Rune het heel treffend zei, bijna halfweg op het eet- en drinkstation in Eidfjord: "Naar boven kunnen ze niet, afdalen durven ze niet, en als jij op de vlakke stukken boven de 30 komt gaan ze uit het wiel!" Inderdaad zeer irritant als je jezelf steeds moet inhouden, helaas het was zo afgesproken dus heb ik me er aan gehouden.
Naar beneden langs Skjervet liet ik de fiets gewoon gaan, kwam op 69 km/u max. en moest wachten om als groep het Ulvikfjellet op te rijden. Dat ging ook in een tempo dat ik met 2 handen op de rug kon volhouden. Later na Eidfjord omhoog door Mabødalen was ik het beu voor halfweg, en reed gewoon in eigen tempo omhoog, wat boven bij Vøringfossen resulteerde in een kwartier wachten op de tweede man, en een half uur op de laatste man in de groep. Rune bleef er gewoon tussen rijden.
Verder omhoog naar Dyranut hebben we met 2 man afgelost om de zwakste schakel in de groep naar boven te duwen.
Denk je dat je na het hoogste punt wel vrij vlot de resterende 55 km naar Geilo te kunnen afleggen, krijgen er weer 2 anderen, die overigens wel getraind waren, last van krampen! Moet daar het tempo weer op aangepast worden, terwijl de weg grotendeels omlaag loopt. Zucht..........
We zijn nog binnen gesukkeld tenslotte..................
En dan heb je 163 km met een racefiets door het mooi Noorse landschap gereden en nog een gevoel dat je eigenlijk niets gedaan hebt die dag...... Daar hou ik dus niet van, als ik dit soort ritten rijd wil ik wel aan mijn benen kunnen voelen dat ik wat gedaan heb!

Maar ja, we reden in uitvaartsnelheid zal ik maar zeggen.......

Het hoogteprofiel.
 

De route.
 

Het opwachtcomité aan de finish.
 

Finish.
 

Tot de volgende keer.....



Groeten, Adri.


Losrijden, leuk gesprek en SIS!!

Leuke dag vandaag, mooi weer en na wat kleine karweitjes en boodschappen gedaan te hebben ook nog de fiets en de camper al wat voorbereid voor  het reisje naar Geilo. Na de middag moest ik weer even eruit, omdat de Scott al zover opgetuigd staat voor de rit van zaterdag ga ik Bob even uitlaten.
Een retourtje Odda, en dan gelijk even de apotheek daar binnen, heb ik een doel en kan ik de benen mooi even een dikke 80 km losrijden.
Ik rijd gewoon rustig naar Odda, het gemiddelde ligt tussen de 25 en 26 km/u als ik in Odda aankom.
In de apotheek een enorme verrassing, ik druk m'n bonnetje, kijk naar het  nummer en PLING!! , daar komt mijn nummertje al op het scherm boven een van de loketten! Nog nooit beleefd, na 3 minuten sta ik terug buiten! Normaal kan je meestal uitgebreid ergens gaan koffie drinken en dan na een half uur eens komen kijken of er al schot in zit.
Nou ja, mooi meegenomen, worden de benen ook niet stijf tenminste.

Dan weer richting huis, weer op het gemak, Ina is ondertussen naar het werk, dus ik kan er zo lang over doen als ik wil.
Net voorbij de laatste tunnel een stuk voor me stopt een auto, die de gehele Fresviktunnel op iets afstand achter me bleef rijden. Een oudere heer stapt uit met een camera in de hand, drukt af en maakt stopgebaren. Ik parkeer Bob voor zijn auto, en we hebben een leuk gesprek, hij had een stuk zuidelijker net  zoiets gezien, in Larvik en vroeg zich nu af of dit dezelfde was? Nou nee, in Larvik ben ik nog nooit geweest! De man is duidelijk geïnteresseerd en vraagt van alles, ook over elektromotoren, waar gemaakt, in Norge te koop, snelheden enz.. Hij zei onder de indruk te zijn van de snelheid ook de flauwe helling op naar het laatste tunneltje. Door de Fresviktunnel in de richting van Kinsarvik rijd ik meestal circa 55 km/u, dus dat is al redelijk snel voor een fiets. Dat de weg een half procentje afloopt helpt natuurlijk ook goed daarbij!

Na het afronden van het gesprek gaat het rustig verder huiswaarts, totdat op de helling voor Kvalnes ineens 3 scooters en een motorfiets voorbij komen. Ik zwoeg naar boven met 18 km/u op de 3% helling, de scooters rijden zeker 35 km/u. Op hun groene reflectievestjes staat aangegeven dat het een rijschool is, dus 15/16 jarige pubers die voor hun brommerrijbewijs aan het lessen zijn.
Hmm, dat wil zeggen netjes afgestelde scooters, die circa 45 km/u max.. halen. Zou ik durven?
Ja, waarom ook niet? Niks te verliezen, en wie niet waagt, blijft maagd!
Boven op Kvalnes vlakt het uit en kan ik opschakelen. Na de bocht zie ik ze rijden een eind verder, het gas gaat er nu vol op, eerst een vlak stuk naar Segelgjerd, dan afdalen naar Hovland, een bultje over en afdalen naar het vlakke stuk naar Skutenes. Moet kunnen, daar rijd ik tussen de 50 en 60 het hele stuk, dan moet ik die scooters kunnen terugpakken.
Zo gezegd, zo gedaan, maar ik zie ze niet meer! Aha, ze zijn op Hovland rechts gegaan en klimmen over Sekse, dan komen ze aan de Børve zijde naar beneden. Inderdaad, vlak voor het klimmetje naar Børve zie ik ze in m'n spiegels. Uiteraard komen ze weer voorbij, het korte venijnige klimmetje laat m'n snelheid zakken naar 20 km/u, en het eerste stuk is nog wat taai vals plat, zodat ik niet gelijk weer op gang ben. Iets verder is het weer vlak, daar komt er weer gang in de machine, en in de korte afdaling naar het Hardanger Fruktlager gaan 2 van de scooters voor de bijl! SIS!!! Gelijk daarna gaat de weg 10% stijgen, niet lang, maar jawel, het hele spul komt weer langs. Boven gekomen weet ik dat er nu een relatief vlak stuk volgt, langs Øvre Børve en Deildo, en dan naar Lofthus. Op dat stuk kan ik circa 40 km/u rijden, soms sneller, soms langzamer. Een scootertje stopt aan de kant en kijkt om, een blonde paardenstaart hangt vanonder de helm. Ik rijd door natuurlijk, er moeten er nog 2 ingehaald worden!
Heel langzaam loop ik in op de scooter voor me, tot er weer een stuk vals plat opduikt. De snelheid zakt tot 30, en in de spiegels zie ik Blondie langzaam naderen, de scooter voor me rijd weer verder weg. Ik zet m'n  tanden op elkaar en trap zo hard mogelijk door, Blondie komt op 10 meter, en dan veranderd het vals plat ineens in "lief plat", want de Strada schiet naar voren, ik schakel op als een gek en trek door naar 56 km/u. Blondie blijft achter, mijn voorganger komt snel dichterbij. Net voor Lofthus bij Ullensvang zit ik op 10 meter, nu de chicane en het bruggetje, dan het bultje over en dan vol gas door het centrum! En inderdaad, net over het bultje schiet er een rode schicht langs de scooter en gaat net boven de 50 km/u door Lofthus centrum. Een nieuwe SIS! Nou rijd er nog eentje voor me, nog maar eens aanzetten dan. Na Lofthus kan ik de snelheid tussen de 40 en 45 houden, en begin op z'n Zoetemelks het gat dicht te "dieselen". Na het tankstation op 2 km buiten Lofthus zit ik op 10 meter, en kom nog op 5 meter van de scooter, maar dan begint de 2 km lange klim over Lutro naar Instanes. Gedaan met de pret, nu kan ik het vergeten, een klim van 2 km tegen 5 % en dan een scooter inhalen dat lukt een prof misschien, maar mij niet.
Toch leuk om mee te maken, alhoewel losrijden was het ineens niet meer!
Na mijn reactie van gisteren op de RIS van Magic is dit wel heel toevallig om vandaag mee te maken.
Ik neem nog een paar foto's aan het rijdende de laatste helling op, als de scooters langs rijden.

"Blondie"
 

Tot de volgende keer!

Groeten, Adri.

Voorproefje Voss-Geilo.

Voorproefje

Na mijn vorige trieste verhaal nu even een voorproefje op de komende rit van zaterdag 24 augustus, de door BCK(Bergen Cykle Klubb) voor de eerste keer georganiseerde rit Voss-Geilo.

BCK organiseert al 31 jaar Bergen-Voss, waar ik dit jaar ook deelnemer van was.
Voss-Geilo gaat een mooie rit worden als je naar de route kijkt, vanaf Voss langs Skjervefossen, dan via de 572 over het Ulvikfjellet naar Ulvik, vervolgens naar Vallavik om daar via  de nieuwe Hardangerbrua over te steken naar Bu en dan naar Eidfjord en Øvre Eidfjord  de 25 km lange klim naar Dyranut te beginnen. Eerst door het prachtige Mabødalen, en dan over de Hardangervidda naar Haugastøl en Ustaoset naar Geilo, waar na 150 mooie kilometers het eindpunt bereikt zal worden.

 

Skjervefossen.
 

Hardangerbrug.
 

 

Eidfjord.


 

Øvre Eidfjord.
 

Mabødalen.
 

Aan de top van Mabødalen valt Vøringfossen, helemaal boven ligt Fossli hotel.
 

De weg gaat over de Hardangervidda richting Dyranut, hier gezien vanaf Sysendammen.
 

De rit staat nu pas voor de eerste keer op de kalender naar aanleiding van de opening van de nieuwe Hardangerbrug, over het Eidfjord tussen Vallavik en Bu. De veerdienst Bruravik-Brimnes komt hiermee te vervallen.
De brug is geopend op 17 augustus, en heeft naast de 2 rijbanen voor autoverkeer ook een fiets/voetgangersbaan, dus nu kon er een fietsrit georganiseerd worden zonder oponthoud door een veerpont.

Naar aanleiding van de opening publiceerde een lokale Bergense krant een paar filmfragmenten die wel aardig weergeven hoe de nieuwe situatie eruit ziet tijdens de opening van de brug en een ritje over de brug dat dan wel gemaakt is voor de opening, wat duidelijk te zien is aan het aantal werklui die nog met van alles bezig zijn.

Om het openingsfragment te zien klik op de volgende link:

http://www.bt.no/tv/Apning-av-Hardangerbrua-2948992.html?paging=&section=#.UhMaYJ3CTX5



Om het ritje over de brug te maken klik op onderstaande link:


http://www.bt.no/tv/Slik-blir-turen-over-broen-2948391.html#.UhMbhZ3CTX5


Dit geeft wel een idee hoe het fietsen over de brug gaat zijn denk ik. Uiteraard zal er ook nog eens een ritje met Bob richting brug gemaakt worden, ook die moet natuurlijk eens op de brug gefotografeerd worden. Fietsen en voetgangers mogen gratis over, voor de auto en camper hebben we ondertussen een autopas, zodat we over mogen voor 75 kronen i.p.v. de in het fragment genoemde 150 kronen.
Wij zijn blij met de brug, de wegen erheen kunnen nog veel beter, of eigenlijk moet ik zeggen breder, maar de reistijd richting Voss en Bergen zal toch met zeker een half uur ingekort worden, en geen gestreste chauffeurs meer, die zo nodig levensgevaarlijk moeten inhalen om toch nog een boot eerder te halen.
Een hele verbetering, dat is zeker!

Volgende keer het ritverslagje!

Groeten, Adri.

Bizar bericht.

Titel.

Vreemde titel? Ja, misschien wel. Toch kreeg ik via een opmerking op een post eens te horen dat mijn berichten soms wat bizar zijn, hoewel alles wat ik schrijf echt gebeurd is. De situatie hier is soms ook moeilijk voor te stellen als je in Nederland leeft.
De gebeurtenis die volgt is ook wel bizar volgens Nederlandse begrippen, denk ik tenminste.
Ik heb er ook wel een week op lopen broeden of ik erover zou schrijven, maar wil het toch even kwijt.

Bessen plukken.

Op vrijdagmorgen 9 augustus had ik op het eind van mijn nachtdienst even een kort gesprek met de dagvoorman, die vroeg op het werk arriveerde, en zich even kwam opdateren in de controlekamer.
Hij vertelde me dat er in Kinsarvik een man vermist was sinds donderdagmiddag, en dat ze vandaag met man en macht de zoektocht gingen voortzetten. Ik wist zoals gewoonlijk van niks, ik ben al blij dat ik leef als ik nachtdienst heb.
Nadat ik vrijdagmiddag rond 12.30 opgestaan was, zat Teun zoals gewoonlijk een spel te spelen op de computer, terwijl hij via Skype in contact was met andere spelers, dikwijls schoolmaatjes. Hij zei dat hij via een paar Noorse jongens had gehoord dat de vermiste persoon Inge Kristoffersen zou zijn.
Dat was even schrikken, die ken ik goed, Inge is penningmeester van de fietsclub, actief fietser en daarnaast een zeer vriendelijke man, die altijd bereid is tot hulp als hij gevraagd word.
De man is een  organisator van een aantal sportevenementen, en eigenlijk de kartrekker van alles op sportgebied in de gemeente.
Als gepensioneerd leraar/rector van de plaatselijke school kent hij iedereen, en iedereen kent hem.
Verder is hij instructeur van het Rode Kruis en geeft EHBO lessen aan zowel jeugd als volwassenen.
Valt regelmatig nog in op school bij ziekte, en is jeugd trainer bij zwemmen en voetbal.
En bij het fietsen hoeft hij voor niemand onder te doen, bijna 67 jaar jong, en heeft ondertussen vele keren meegereden met Haugesund-Sauda (108 km ), 31 keer Bergen-Voss ( 163 km ) en 33 keer  Odda-Bø ( 222 km ), alles boven de 30 km/u gemiddeld.

Geheel links Inge Kristoffersen, 4de van links iets verder naar achteren Adri M., geheel rechts Torgeir Lutro met daarachter Jan Eivind Halland, ook  twee leden van I.L. Harding. De foto is genomen tijdens Odda-Bø 2011 onder de beklimming van de oude  bergpas richting Røldal. De rit word  verreden in het eerste weekend van juli, meestal is de pas dan net 2 weken open en de weg sneeuwvrij.
 

Hij was op donderdagmiddag circa 13.00u vertrokken thuis om bessen te gaan plukken, die door de Noren als een delicatesse beschouwd worden. Het betreft hier multe of molte, moeras- of veenbessen een soort familie van de bramen, die in het noordelijk halfrond groeien op voedingsarme moerassige grond.
Hij had zijn plekjes om te plukken, die weinig anderen wisten te vinden. Die waren enkel bereikbaar over moeilijk terrein, maar hij als goed getraind buitenmens was gewend aan de bergen en lastig begaanbare paadjes.



Multe.
 

 

Inge had gezegd een paar uur later weer thuis te zijn, maar kwam niet opdagen. Zijn vrouw heeft daarna wat familie en buren opgetrommeld en ze zijn gaan zoeken omdat hij niet reageerde op zijn mobiele telefoon. Ten slotte is hij officieel vermist gemeld om 22.30u 's avonds, en is er 's nachts nog doorgezocht door enkele volhouders.
Op vrijdag is doorgezocht tot uiteindelijk om 16.00u Inge gevonden is, hij was overleden.
Sectie heeft geen hersen- of hartfalen aangetoond, dus er word gedacht aan een noodlottige val. Hij is gevonden met een afgebroken tak in de hand, en schade aan nek/achterhoofd. Er was een stuk mos weg van een rots in de nabijheid, en een tak van een naast staande boom. Gedacht word aan uitglijden op het mos, achterovergevallen nadat de tak die hij greep afbrak en zo met een klap met zijn hoofd op een steen terecht gekomen.
Triest als je gewoon zo als elk jaar bessen gaat plukken en dan niet meer thuis komt.......
En ook wel bizar dat je de dood kan vinden op weg om bessen te gaan plukken.........

Inge.

De begrafenis was op vrijdag 16 augustus, een overvolle kerk, het gebouwtje ernaast was ook vol en er stonden nog mensen buiten in de regen.
Veel te jong overleden, gelukkig heeft hij nog 5 goede jaren van zijn pensioen mogen genieten was de algemene gedachte van allen.

Als fietsclub gaan we volgende week de geplande toerrit Voss-Geilo wel meerijden, afspraak is dat we met een rouwband gaan rijden, en dat we de gehele afstand als complete ploeg zullen rijden.
We zullen Inge missen, hij was er normaal ook gewoon bij geweest. Er zal toch wel met wat gemengde gevoelens gereden worden.

Volgende week een post over deze rit.

Groeten, Adri.