donderdag 28 februari 2019

Voetprobleem en hulpmiddel.

Steppen.......

Het probleem dat ik heb met m'n voeten heb ik beschreven in mijn post: Voeten.
Door de Hallux Valgus is veel lopen op den duur pijnlijk, en pijn is niet prettig. Toen ik mijn laatste nieuwe smart telefoon aanschafte (okt. '17) vond ik daarop ook een stappenteller, leuk gadget, dat ik in gebruik nam om eens te kijken wat ik nou op een dag werken eigenlijk afstapte.
Na die gegevens een paar weken gevolgd te hebben werd al vlug duidelijk dat het niet verwonderlijk was dat m'n rechtervoet (die met Hallux Valgus) af en toe behoorlijk gevoelig was.
Er waren genoeg dagen dat er gemiddeld 10 km/dag lopend afgelegd werden..........Ik weet niet hoeveel anderen op een dag lopen, maar ik vind dat best een afstand. Daarnaast nog 72 km fietsen per dag, en de beweging voor die dag is weer in orde........

Allemaal niet zo erg, maar de bijkomende pijn was wat minder, dus om minder te lopen begon ik met een oude fiets, die al een hele tijd werkeloos aan de kant stond, op te knappen. Nieuwe binnenkabels, een spaaknippel die ontbrak vervangen en de slag uit het achterwiel halen en het geheel wat afstellen.
De fiets was weer bruikbaar om van en naar het garderobe gebouw te fietsen, wat al gauw een 2 kilometer lopen bespaarde op een dag. Maar na een paar maanden gebruik was de fiets ineens verdwenen, en niet meer terug te vinden. Nou had ik die fiets ook ongevraagd in gebruik genomen, dus veel klagen kon ik niet.

Maar ik wilde wel een oplossing, want de pijnlijke voet liet niet lang op zich wachten. Zelf een goedkoop fietsje aanschaffen? Kon wel, maar eigenlijk wilde ik ook een oplossing om binnen in de fabriek te gebruiken, en daar is fietsen niet toegestaan.
Echtgenote Ina wist wel een oplossing, op haar werk was er iemand met knieproblemen, en voor die persoon was een step aangeschaft om het lopen op te vangen. Of dat iets voor mij zou kunnen zijn?
Daar moest ik even over nadenken, maar kwam al gauw tot de conclusie dat zoiets inderdaad wel eens ideaal zou kunnen zijn.
En als stepper wordt je voor de Noorse wet gezien als voetganger, dus kon een step ook binnen in de fabriek gebruikt worden.

Proberen......

Om het uit te proberen eerst maar een goedkoop stepje vinden en kijken hoe het ging bevallen, en of het werkelijk zo bruikbaar was als  aangenomen.
De keuze viel op een stepje van Stiga, model Airscooter, met 12" wielen en luchtbanden. Kon door volwassenen gebruikt worden tot 100 kg, dus voor mij geen probleem. En € 80,-- is ook niet iets waar ik me gelijk een buil aan val, dus bestellen en kijken hoe dat uitpakt...........
Het stepje werd door mij snel aangepast door zelf een paar spatschermen te monteren, want het spatte nogal als het nat lag op de ondergrond, en er werd een plastic bakje aan het stuur gehangen om spullen mee te nemen op m'n ronde door de fabriek.


Stiga Airscooter, met mijn aanpassingen.
En was het ideaal? Nou nee, maar het komt goed in de buurt, en het is een stuk beter dan lopen! En bovendien kon het stepje zowel heen en weer naar de garderobe als in de fabriek tijdens het werk gebruikt worden, wat al gelijk een enorm verschil maakte voor m'n voet, de pijn was gelijk zo goed als weg!

Problemen.......


Al snel begonnen de problemen met het achterwiel, de spaken braken nogal makkelijk........... En 12" wielen hebben hele korte spaakjes, die ik wel kon bestellen, maar die moesten speciaal gemaakt worden, uiteraard tegen "speciale" prijs. Had ik geen zin in, want dit was een experiment, dat wel goed beviel, maar dit stepje was geen blijvertje, op die basis was het ook niet gekocht.
Geen probleem, spaken kon ik zelf ook maken, uit een oud 26" wiel van een totaal onbruikbare fiets die ook al jaren op dezelfde plaats stond te verwelken. Beide wielen werden geconfisceerd, en de rest van de fiets verdween in de schrootcontainer.
De spaken afknippen op de juiste lengte, en uiteraard zorgen dat er een "haakje" aan gebogen werd, zodat ze in de naaf blijven hangen.
Werkte prima, enkel waren die spaken niet van goede kwaliteit, en het 12" 16 spaaks wieltje was blijkbaar toch wel zwaar belast, want de spaken braken regelmatig. Totaal zijn er 40 spaken gebruikt uit die 2  26" wielen, en stond het stepje regelmatig stil, omdat ik eerst m'n werk moest doen voor ik aan reparatie toekwam.
Ook de remmen op het stepje waren ronduit slecht, en op den duur ze maar open gezet, remmen deden ze sowieso niet, en dan liepen ze ook niet aan als er weer eens een slag in een wiel kwam bij spaakbreuk.
Ook had ik natuurlijk een paar lekke banden, totaal 4 stuks.

Het achterwieltje, met alweer een gebroken spaak. De zelfgemaakte spaken zijn ook te zien.

Nieuwe step.

Dus dat werd uitzien naar wat anders, waar opnieuw Ina het idee opperde om eens met de baas te praten, en te vragen of het eventueel mogelijk was om een step via het bedrijf te krijgen.
De baas kon er wel om lachen, hij had me natuurlijk al een tijd op dat stepje voorbij zien karren, en verbaasde zich er niet eens over. Want het kon natuurlijk niemand anders dan die gekke Nederlander zijn die met zoiets begon, hij kwam tenslotte al zowat dagelijks met die vreemde "fiets" heen en weer van uit Kinsarvik.........
Geen probleem, hij zou het eens voorstellen bij personeelszaken, want als het voor m'n gezondheid was, dan hadden ze daar een potje voor.
En zodoende werd er na een tijdje en wat heen en weer mailen een step besteld.
Niet mijn eerste keuze, want ze wilden bestellen via een leverancier die al gebruikt werd op het bedrijf. Het liefst had ik een zogenaamde "musher" step gehad, met 26" voorwiel en 20" achterwiel, terreinbanden en onder de 10 kilo. Zoiets:

Kickbike Cross Fix.




Maar dat soort modellen kon niet via die leverancier, dus is het deze geworden:

M'n nieuwe "werkpaard".

Een Monark 670, 12" voorwiel, 6" dubbel achterwiel, kan daarom staan zonder standaard. Lekvrije banden, want geen lucht erin, industrielagers in de wielen.
Wat voordelen, en wat nadelen, tot nu toe bevalt de nieuwe prima, het rijden over ongelijk terrein gaat beter dan verwacht, en het stepje rolt goed door ondanks de "massieve" banden. De voetenplank is langer en breder dan bij de Stiga, dus prettiger om op te staan, de V-brake op het voorwiel werkt bij deze wel prima, en zelfs met een volgeladen mand blijft het stepje staan zonder om te vallen. En dat was bij de Stiga wel eens anders........Ook het stuur is prettig hoger, en de grondspeling minder. Weinig grondspeling is prettig bij het afzetten, je moet minder ver doorzakken, maar lastig bij ongelijkheden in het oppervlak waar je overheen rijdt, je "schaaft" vlugger met de onderkant  op de vloer. De step kan een gewicht van 150 kg aan, en weegt 12 kg, en is dan ook voelbaar zwaarder dan de Stiga.
De algehele indruk is wel dat het een kwalitatief goed produkt is, en ik hoop er dan ook nog jaren plezier van te hebben.
Ben ook zeer tevreden dat het bedrijf zijn werknemers met dit soort problemen behulpzaam wil zijn, dat maakt het ook makkelijker voor mij om m'n werk naar behoren te doen.

Beide stepjes naast elkaar laten wat van de verschillen zien:







Voorlopig ben ik er blij mee!

Tot zover,

Groeten, Adri.



zondag 24 februari 2019

Behandeling.

Chaos.

Dat schijnt het te zijn, het doorgeven van de elektrische impulsen die m'n hart aan de gang houden. Zo omschreef de cardioloog het tenminste, toen ik afgelopen donderdag voor onderzoek bij de man op de bank terecht kwam.
Omdat het boezemfibrilleren bij mij permanent is, kreeg ik een doorverwijzing voor een elektroshock, waardoor het hart met behulp van een elektrische stoot weer in het goede ritme gezet wordt. Wie interesse heeft kan een en ander nalezen via deze link.
Daar wacht ik dan nu op.

Ondertussen......

Ondertussen mag ik alles, volgens de huisarts..........Maar dat moet je dan ook nog kunnen! Want ik probeer alles te doen zoals normaal, maar fietsen naar het werk heb ik maar even achterwege gelaten, zolang ik in deze fase zit.
Van m'n werk op zich ben ik al moe genoeg, 5 dagen na elkaar is eigenlijk te veel, wat ik dagelijks doe is fysiek behoorlijk belastend, en als je dan thuiskomt en nog een uurtje wil fietsen is het al vlug te veel.
Gevolg is dan dat fietsen er bij inschiet, wat weer niet goed is voor m'n luchtwegen.........
Ik ga nog eens met de huisarts spreken of ik mogelijk een tijdelijke reductie van werkdagen kan krijgen, ik zou me waarschijnlijk minder moe voelen als ik een paar rustdagen meer in de week zou hebben. De vorige keer viel daar niet over te praten, ik kon "gewoon" doen zoals ik altijd deed, want er was volgens hem niet zoveel aan de hand, ik zou mogelijk wat gereduceerd zijn in m'n prestaties.
Ik geloof niet dat de man precies doorheeft hoeveel ik fysiek eigenlijk doe op een normale dag..........

Die uurtjes dat ik wel weg ben met BOB geniet ik net zo van als altijd, maar ik presteer als een natte krant................Gemiddeldes van 17 tot 18 km/u zijn niet mijn gewoonte........Maar ik kan niet beter op het moment.
Dat is op het werk ook zo, ik kan alles wel doen, maar moet meer rusten tussendoor, en nog beter dan anders inplannen, zodat ik geen meter extra onnodig af moet leggen.

Ondertussen is de situatie dus behoorlijk van invloed op m'n dagelijks leven, en dat is wennen.
Ga ik niet over klagen, er zijn veel ergere dingen, het zal tijdelijk zijn, want die elektroshock schijnt dat op te lossen, zodat je weer terug in je gewone doen kan komen.

Ik kijk dus wel uit naar die behandeling, als die slaagt kan ik weer rustig aan op gaan bouwen en wellicht terug naar een paar keer in de week woon-werkfietsen.

Korter werken.

Los van het feit of de behandeling wel of niet lukt, heb ik in overleg met Ina besloten om minder te gaan werken, graag wil ik terug gaan naar 4 in plaats van 5 dagen/week.
Deze wens heb ik besproken met m'n werkgever, en die aanvraag loopt, antwoord heb ik nog niet gehad, hopelijk wordt onze wens gehonoreerd.......... 
We leven zover we weten maar één keer, dus waarom wachten op een pensioen dat steeds verder voortuit geschoven zal worden door onze regeringen? Wie weet of je dat haalt? 
Beter om te leven met de dag, en te genieten van wat je nu hebt, volgens ons althans............


Het wachten is nu op de behandeling, zo gauw dat achter de rug is meld ik me wel weer.

Tot zover,

Groeten, Adri.


vrijdag 1 februari 2019

Balen.......

Even kort......

Weinig kilometers gemaakt deze maand, na op 10 januari de kettingbreuk te hebben gehad is er geen meter meer afgelegd met BOB.
Zoals al beschreven in de vorige post had ik eerst overwerk, en daarna was ik te moe, en werd op de koop toe verkouden. Iets wat ik al jaren niet meer had meegemaakt, afgezien van de lichte besmetting die ik vorig jaar opliep van Ina, die me niet stilzette, maar me wel een hoest bezorgde die een paar maanden aanhield voor het over was.
Nu had ik het ineens wel te pakken, en hoewel ik nog wel een paar dagen doorwerkte moest ik me toch gewonnen geven, op woensdag 23 januari kon ik het niet opbrengen om naar het werk te gaan.
Zoals ik al lang wist mag ik eigenlijk niet verkouden worden, de longarts gaf dat lang geleden al aan, het is heviger, en houdt langer aan dan bij mensen die niet lijden aan astma.
De vastzittende hoest en benauwdheid deden me op maandag 28 januari een afspraak maken met de huisarts, ik zag het nog niet zitten om terug in het stof van de fabriek te gaan lopen, en vroeg om een extra week om beter te worden.
Die kreeg ik, maar terwijl de huisarts naar de linkerlong luisterde pakte hij ineens mijn pols en begon wat moeilijk te kijken.
Blijkt hij een hartritmestoring te horen.............

Balen dus, want dat was wel het laatste wat ik verwachtte.........
Niet direct gevaarlijk volgens de huisarts, maar ik moet voor de zekerheid beginnen met bloedverdunners, en krijg een doorverwijzing naar een cardioloog.
Het zou gaan om boezemfladderen, maar de definitieve diagnose moet de cardioloog vaststellen natuurlijk.
Volgens de huisarts kan ik gewoon doen zoals altijd, het zou enkel kunnen dat ik vlugger moe ben dan gewoonlijk.
Eerst maar weer eens voorzichtig op gang komen, BOB staat nog steeds af te wachten in z'n hok.

Verder is het even afwachten tot ik terecht kan bij de cardioloog.

Tot zover,

Groeten, Adri.