Ijsbobbels en hondenleed.

Zo weer even tijd voor een berichtje. Na het lezen van een paar "horror" winterberichten uit Nederland, waar het ijzelde en sneeuwde en mensen uit de fiets hield, dan even mijn fietsescapades van de laatste tijd. Niet spectaculair, ook geen "horror" berichten, gewoon naar het werk op en neer als ik geen nachtdiensten draai. De vastgereden ijs/sneeuwlaag was zo hard als asfalt, en daar kon "gewoon" op gefietst worden. Later de week kwamen er op de hoofdweg wat meer sporen, blootgereden door het verkeer, en de temperaturen gingen langzaam richting nul, wat toch ook weer iets uitmaakt in het energieverbruik ten behoeve van het fietsen. Waar ik afgelopen maandag en dinsdag nog vertrok met -8,3 graden, en uit de fiets moest op het laatste stuk naar huis, door het doorslippen van het achterwiel op de 13% helling, was gisteren de temperatuur rond de +5 graden en dooide de ijslaag op de weg vlug weg. Zelfs de laatste helling naar huis toe ging weer zonder problemen. Gelukkig wel, want je koelt snel af bij -8 als je een Strada 50 meter op een steile, spekgladde helling moet duwen. De laatste 300 meter kon ik gelukkig terug in de warme fiets.

Hangijswandje bij Brattespe.
 

 

 De titel ijsbobbels slaat op een verschijnsel onderweg, daar waar het hangijs aan de rotsen komt te hangen, stopt dat niet als het de bodem raakt, dat gaat gewoon door en begint over het asfalt te kruipen. Dit geeft "Is-svuller", het Noorse woord voor ijsbobbels of ijsbulten.

Het bord is ook bekend in Nederland, het onderschrift niet.
 

 Dat dit zeker in het donker wel eens een verrassing opleverd zal duidelijk zijn. Je word soms flink wakker geschud, zowel in de auto als in de VM. De voorwielophanging van de Strada heeft ondertussen weer al de nodige opdonders te verwerken gehad, soms moet je er gewoon overheen als het over de hele weg verspreid is. De wegbeheerder heeft ondertussen al 3 tot 4 keer grote machines ingezet om zo veel mogelijk weg te schrapen, wat veel verbeterd, maar helemaal weg krijgen ze het niet. Dan moet het eerst serieus gaan dooien. Maar ondanks dat was het goed te fietsen gisteren, mooi weer, +4 graden, wat wil je nog meer? Gewoon lekker een ritje van 84 km gemaakt, zonder kap met het hoofd in de wind, prima uitvinding zo'n velomobiel!

Hier was duidelijk niet alles weggeschraapt.
 

Zelfs uit deze kleine ijspartij werd de halve weg bedekt voor het afschrapen.
 

Bij het opstaan vandaag weer sneeuw, 5 cm dit keer, na het uitlaten van Ward, onze hond, maar gelijk de sneeuwschuif gepakt en de oprit schoongemaakt. Vandaag word er toch niet gefietst, op zondag heb ik karatetraining, en 2 uur karatetraining  is effectief genoeg als het om bewegen gaat.
De rest van de dag zal die witte ellende wel blijven vallen, alles is grijs buiten. Zoals Pé Koomen terecht opmerkte in een van zijn schrijfsels deze week: "Je hebt er 3x last van". Daar ben ik het van harte mee eens, al maak ik me er niet druk om, dat helpt toch niks.
Dan komt deel 2 van de titel aan bod, want omdat Ina werkt overdag, en Teun lang uitslaapt, neem ik de kans waar om Ward eens flink aan te pakken. De dagelijkse verzorging van het beestje word gedaan door het hele gezin, dus uitlaten, eten geven, spelen enz., daar levert ieder zijn bijdrage aan. De vachtverzorging van Ward ligt echter geheel bij mij, en normaal valt dat wel mee, daar hoeft niet erg veel aan te gebeuren.



Daar zit hij dan, nog nietsvermoedend........
 

Een Cairn-terrier is een ruwharige hond, d.w.z. dat ze een warme donzige ondervacht hebben om ze warm te houden, en een harde, ruwe bovenvacht, die wat vettig aanvoelt en min of meer waterafstotend is. Cairns houden ook niet van water, wassen is niet aan te raden, zwemmen doen ze alleen als dat  noodzakelijk is, en als het regent en de voordeur gaat open, kijkt hij eerst naar buiten, en dan naar mij: " Zeg baasje, je denkt toch niet dat ik hier doorheen ga?" Omdat een Cairn er het mooist bijloopt als hij er wat ruig en natuurlijk uitziet, is 1x per week kammen meestal genoeg, ongeveer net als mijn eigen kapsel, eens in de week met de vaatdoek erover is ruim voldoende!
Maar die bovenvacht gaat als het ware "dood" na circa 8 tot 9 maanden, en is er maar op één manier af te krijgen: uittrekken, of te wel plukken. Kammen en borstelen helpt niks, er komt wel iets af, maar nooit genoeg. De dode vacht moet eraf omdat het beestje anders huidproblemen gaat krijgen doordat het haar gaat vervilten, en een dikke ondoordringbare laag vormt.
Het is goed te zien dat het tijd word voor een plukbeurt, de vacht word doffer, gaat hangen en de hele hond ziet eruit als een ontplofte wc-borstel. Als je die lopende voddenbaal ziet heb je 2 mogelijkheden: plukken, of een bezemsteel in een of andere lichaamsopening steken en het beest als zwabber gaan gebruiken. Tot nu toe is het plukken geweest, zwabberen doe ik niet, dan liever stofzuigen, dan ben je gelijk van je stof af i.p.v. het enkel te verplaatsen.

Na 50 minuten is de "kop" eraf, en de nek ook trouwens.
 

Het spreekt vanzelf dat het tussen 2 vingers uittrekken van haarstrengen niet prettig is voor mijn vingers, en dat ook Ward dit niet in z'n rijtje favoriete bezigheden heeft staan.
Door hem een week niet te kammen gaat het haar in "natuurlijke" strengen hangen die redelijk goed te plukken zijn. Al met al ben je toch al gauw 2 uur bezig als het erg goed gaat, ik heb wel eens 3 uur nodig gehad ook.
Vandaag was een snelle sessie, 1 uur en 50 minuten is volgens mij een nieuw record in huize Manhave.
Daarna Ward uitlaten (ontstressen), eten geven, dan alles stofzuigen en vervolgens zelf douchen en schone kleren aan.
Ongelofelijk hoe vuil je jezelf voelt na een plukbeurt. De lange vacht houd uiteraard veel huidschilfers vast, zeker als die een paar dagen niet gekamd word. Als je plukt lijkt het beest daarom af en toe wel een psoriasispatiënt, plaatselijke sneeuwbuien van huidschilfers vallen neer!
Plukken doe ik meestal als ik alleen ben, anders gaat meneertje zich zwaar aanstellen als hij het ach en wee geroep van Ina hoort. De acteerprestatie die het beestje dan neerzet zou hem zeker een Oscar opleveren, echt het toppunt van zielig kijken wat je dan te zien krijgt!

Daar zit hij dan, het zit er weer op! Nou ja, eigenlijk is het eraf.......

 

Nou ja, het hondenleed is weer geleden, hij kan er weer een maand of 8 tegen.

Later meer!

Groeten, Adri.

Sneeuw ruimen.

Na gisteren al 5 cm sneeuw geruimd te hebben begon het in de achtermiddag te sneeuwen en stopte niet meer. Ergens vannacht waren de wolken hun lading kwijt en lag er een sneeuwtapijt van circa 20 cm.  De  temperatuur lag gisteren en ook vandaag rond het nulpunt, dus de sneeuw was zwaar en vochtig, en bleef overal op hangen, ook op de boomtakken, wat buiten een mooi decor opleverde.

De sneeuwlaag op onze postbus.
 

Ik ben vandaag vrij, maar met 20 cm op de weg blijft Bob gewoon onder z'n afdak, in plaats van fietsen word het sneeuwruimen na het ontbijt. De sneeuwlaag was zo dik en plakte zoveel aan Ward z'n pootjes dat hij de voorkeur had om in de autosporen te lopen tijdens z'n eerste uitlaatbeurt.
De sneeuwruimers waren nog niet geweest vanmorgen om half acht.

Bob onder z'n afdak, wel met een witte neus!
 

De sneeuw op het afdak, geen licht door de plaatjes nu.
 

Na het ontbijt begonnen om de oprit en achtererf voor garage en carport sneeuwvrij te maken, dan gaat er toch anderhalf uur voorbij voor alles weg is, dus om 10 uur was ik klaar en kon een bakje koffie drinken, samen met Ina aan de keukentafel. Op zulke dagen weet je weer dat je een veel te grote oprit hebt.................Hoewel het ook weer een goede lichaamsbeweging geeft, en je lekker in de buitenlucht bent.

Hier kan héél veel sneeuw liggen.
 

Daarna inkopen doen, nog wat dingen nakijken op de computer en dan weer eten.
Na het eten een wandeling met Ward en Ina, een ronde van ongeveer 7 km, was nu redelijk te lopen nadat de sneeuwploegen langs geweest waren. Het weer klaarde helemaal op, dan is het extra leuk om door de prachtige natuur te lopen en te genieten van de mooie uitzichten, en het bijna spiegelgladde water van het fjord met daarop drijvende ijsschollen.

Bijna een spiegel.
 

Hier drijven wat ijsschollen op de baai.
 

Doorkijkje.

Onverwachte ontmoeting.
 

Kijken richting Eidfjord op de terugweg.
 

Kijkje in het Sørfjord.

Zoals altijd in de winter de dagelijkse gang naar het houtschuurtje, om hout op voorraad bij de kachel te hebben. En wat aanmaakhout hakken, dat is gemakkelijk om de kachel op gang te krijgen.
Van de circa 50 kubieke meter die klaar lag voor de winter is weer al ongeveer 10 kubiek door de schoorsteen gegaan, het gaat redelijk hard met brandhout als het vriest. We hebben een voorkeur voor het stoken van hout, de warmte van hout vinden we lekkerder dan van de lucht/lucht warmtepomp. Natuurlijk heb ik wel veel werk aan het brandhout, maar ik moet me toch ergens mee bezig houden buiten het fietsen om.
Ook een goede vorm van lichaamsbeweging trouwens, je sjouwt wat af voor je zo'n blok in de kachel kan leggen, ik heb er dan ook nog eens veel meer profijt van dan Ina, zij geniet 1x van de warmte van een houtblok, ik wel ongeveer 7x!

Het houtschuurtje, achter de garage.
 

Nog wat houtvoorraad onder zeil naast de garage.
 

Ons uitzicht.
 

Thuis de houtkachel aansteken, in bad en dan genieten van ons eigen uitzicht!

De Jøtul F3 houtkachel.

 

Voor de rest van de week word droog weer met lichte vorst gemeld, het zal aan de toestand van de weg liggen of ik morgen al dan niet de fiets neem naar het werk.
De toestand van de weg doet er niet veel meer toe, ik ben gebeld voor overwerk dus dat betekend morgen een dubbele dienst, van 07.00h tot 23.00h, dus 16 uur werken betekend 18 uur van huis zijn, fietsen is dan geen optie meer.



Later meer!

Groeten, Adri.

Wereldberoemd! (2)

Bij deze zet ik de vertaling van het artikel even op de blog, het gebruiken van Google translate is wel amusant, maar doet niet echt recht aan de tekst.
Vertalen had ik gemakkelijk zelf kunnen doen, maar het leek Ina en mij een goed idee om dat door Teun te laten doen.
Hij was ruim 11 jaar toen we naar Noorwegen verhuisden, en zat in groep 8 van de basisschool.
Voor Teun zijn nederlands leek het ons prima dat hij de tekst vertaalde, ook om zijn opa een plezier te doen, die had gevraagd om een vertaling.
Zowel Ina als ikzelf waren onder de indruk van de taalvaardigheden van Teun, in de hele lap tekst had hij slechts 4 kleine foutjes getikt, dat was  heel goed gedaan als je bedenkt dat hij al bijna 5 jaar geen nederlandse les meer heeft op school, alleen noors en engels.

Om zijn werk volledig te benutten leg ik de vertaling daarom ook op de blog, net zo makkelijk voor de rest van de lezers.

Pendelen met Bob.

Het rode oppervlak blinkt. De driewieler is uitgerust met zwarte spijkerbanden.

Regent het, is het dak op. Is het donker, is het voorlicht aan. Het is geen probleem als het kwik naar beneden kruipt. Maar als het sneeuwt, staat hij thuis. ''Hij moet een motor hebben'', hebben meerdere vastgestelt. ''Hij moet bij ons in de buurt wonen, we zien hem zo vaak''. Hier komen er feiten om Bob, de velomobiel. En om Adri Manhave die heen en weer fietst naar zijn werk in Tyssedal met Bob.

Vanaf Kinsarvik naar TTI.

Adri woont in Kinsarvik. Dat betekent dat hij tussen 1 uur en 10 minuten en anderhalf uur trapt op weg naar een werkdag op TTI.

De fietscomputer laat 3500 km zien. Dat is de afstand die Bob gereden heeft sinds oktober vorig jaar toen Adri hem ophaalde in Nederland. Hier in het land zijn er maar tussen de 20 en 30 van deze soort. In Nederland, waar Adri geboren en opgegroeid is, zijn er ongeveer 1500 velomobielen. Ze zijn daarom zelden te zien hier en ook tussen alle fietsen in Nederland. – Ik heb rijbewijs en een auto. Ik fiets naar mijn werk omdat ik het leuk vind om te fietsen, zegt Adri. Hij heeft veel gefietst. Al vanaf zijn jeugd. Toen hij, zijn vrouw en zijn zoon vanaf Tyssedal naar Kinsarvik verhuizden, pendelde Adri met een racefiets. Na twee moeilijke winters zocht hij op internet naar velomobiel en kwam erachter dat ja, het was een fiets. – Dan kan ik hem gebruiken.

Wil niet terug.

Na een proefrit in een velomobiel, wil niemand terug naar pendelen met een racefiets, meent Adri. De schouders en de rest van het bovenlichaam zijn helemaal ontspannen. Geen stijve schouders. Alleen de benen werken. Het lichaam ligt achterover, het hoofd word ondersteund door een nekkussen. De stoel is behaaglijk. Lichten, knipperlichten en remlichten zijn op batterij. Ze werken ongeveer 5-6 uur voordat er moet worden opgeladen. – Ik blijf fit, voel me veel beter als ik fit ben. Behalve fietsen traint hij een paar keer per week karate in Lofthus. – Het is goed met wat ekstra voor de armen en de rest van het bovenlichaam. Hij fietst ook graag een trainingsrit met Bob. Of op de racefiets samen met de fietsgroep van IL Harding. Gekleed in een paar dunne broekjes, twee lagen met dunne truitjes, helm, handschoenen en een bril is hij klaar voor een demonstratie voor de fotograaf. – Het zijn weinig kleren, toch zweet ik, ook als het koud is. De minste temperatuur waarin ik heb gestart is min 8 graden. Als hij nachtdienst heeft, pakt hij de auto. Fietsen na een nacht werken is te zwaar. Adri heeft een vakdiploma. Hij werkt als operator in het ovenshuis. Hij en de familie verhuisden van Nederland via het Flytt til Hardanger-project, en Adri kreeg een vaste baan voordat ze hier heen kwamen, bijna 5 jaar geleden. – Voor ons werkte Flytt til Hardanger. Maar ik denk dat de bedrijven in Odda niet zoveel vakmensen kregen als ze wensten.

Suist over de Rv. 13

Vele maken zich zorgen over de veiligheid van de driewielige fietser die over de Rv. 13 suist, in het pikdonker en overdag. – Als je best mogelijk gezien wilt worden in het verkeer, moet je een gele of witte velomobiel kiezen. Ik koos rood omdat het mijn lievelingskleur is. De velomobiel kan kantelen in een bocht. In elk geval het model dat Adri heeft. Hij legt zich niet in de bochten zoals andere modellen kunnen. Daarom moeten de remmen aan in de nauwste bochten. Tot nu is het goed gegaan. Zelfs met een topsnelheid van 78,6 kilometer per uur. Dat was wel bergaf. – Ik heb het gevoel dat auto's beter oppassen voor de velomobiel dan voor normale fietsen. Ze wachten langer todat ze voorbij rijden. Voorbijgangers zijn ook nieuwsgieriger. Ze hangen uit het raam en fotograferen de rode ufo met hun mobieltelefoons.

Fototeksten

Tekst boven de foto rechts onder: Hij wekt bekijks. Geen twijfel daarover. – Wie is hij in dat rode ding, die raketauto die over de wegen rijdt?

Foto rechts onder: Beschermt. Adri Manhave heeft helm, bril, handschoenen en fietsschoenen aan.

Foto links boven: Met spijkers. De spijkerbanden liggen erop vanaf oktober todat de lente komt.

Foto links 2de van boven: Parkeerplaats. Bob heeft een eigen plaats achter het huis. Met dak.

Foto links 3de van boven: Tegen weer en wind. Het dak komt erop als het regent.

Foto links onder: Uitlating. De hond Ward word uitgelaten voor dat Adri met Bob wegfietst vanaf Kalhagen in Kinsarvik.

Foto rechts boven: Gestroomlijnd. De velomobiel is gebouwt op snelheid. Er wordt gezegt dat hij tussen 15 en 20 prosent sneller is dan een normale racefiets, toch kost het minder energie voor de fietser.

Midden foto: Bob. De naam kreeg hij omdat zijn vrouw toen ze hem voor het eerst zag, hem vondt lijken op een bobslee. Leg 50.000 kroner op tafel en je hebt een komfortabele en opzienswaardige fiets.

Tekst op voorpagina van de krant: Driewieler met 30 versnellingen. Hij heeft geen uitstoot en is het meest energie-efficiënte transportmiddel ter wereld. Dit volgens een vennootschap dat reklame aanbied voor bedrijven die zich wensen te profileren op een milieuvriendelijke manier. Op de Rv. 13 kun je regelmatig een reklamevrije uitgave van het voertuig voorbij zien suizen.

 

Tot de volgende keer!

 

Groeten, Adri.

Wereldberoemd!

Hallo allemaal, bij deze het in mijn vorige blog aangekondigde artikel in de regionale krant, het Hardanger Folkeblad. Nu ben ik wereldberoemd in de lokale omgeving waarschijnlijk..........
Na het gesprek en de fotosessie met de journaliste kreeg ik netjes volgens afspraak een kladversie toegestuurd via e-mail, waarbij ik slechts één correctie moest doorgeven.
Op vrijdagmorgen was ik vrij en ging inkopen doen in onze plaatselijke SPAR, en zag al een kleine foto van een velomobiel op de voorlpagina, dus kocht ik de krant om thuis even door te kijken.
Tot mijn verbazing werd het artikel gebracht over twee volle pagina's! Met grote duidelijk foto's en de tekst precies zoals afgesproken. Zouden er dan toch nog journalisten zijn die te vertrouwen zijn? Het lijkt erop, dit geeft weer een positieve bijstelling aan mijn mening over journalisten in het algemeen.
Ons lokale krantje noem ik altijd het "Sufferdje", omdat het eigenlijk lijkt dat het hier een heel jaar "komkommertijd" is. Het geeft ook een beetje het niveau van de krant ( en mijn beroemdheid!) aan.
Af en toe lijkt het wel of alles in de krant komt, tot en met een huisdier dat aan de diarree is......

De krant in volle glorie
op de keukentafel.

Ina natuurlijk gelijk volop spotten met haar "beroemde" man, dat hij nu wel helemaal naast z'n fiets ging rijden van verwaandheid enz., maar stiekem vond ze het ook wel leuk, want het werd gelijk doorgegeven aan het thuisfront via e-mail.

Bakje koffie erbij............

Op vrijdagavond de 3x 12-uurs nachtdiensten in, dus de krant meegenomen en wat kopie's van gemaakt, zodat ik in het weekend deze in kon scannen en zodoende op de blog kon zetten. De kwaliteit van de scans valt wat tegen, maar geeft wel een idee van het artikel. Omdat we in een nynorsk sprekend gebied wonen en de journaliste ook van plaatselijke afkomst is heeft ze het artikel in het nynorsk geschreven. Ik heb geen idee of Google translate daar chocolade van kan maken.
Het geheel is evenwel een duidelijk stukje velomobielpromotie!

Stukje voorpagina......

Bij het stukje op de voorpagina is er wat tekst gebruikt van de site van Anders Løberg, WaW-rijder uit Bergen, die de site velomobil.no in beheer heeft en tevens een bedrijf runt dat zich bezig houdt met milieuvriendelijke reclame, foto's en film. Sinds kort kan er ook in Noorwegen een WaW besteld worden via Anders, die dealer is geworden, en ook Schlumpf trapsystemen en Rohloff naven kan bestellen voor eventuele klanten.




De tekst, naast elkaar in de krant, kon niet naast elkaar op de scanner.

Pendlar med Bob.

 Han vekkjer oppsikt. Ingen tvil om det. – Kven er han i den raude dingsen, den der rakettbilen som køyrer langs vegen?

  Den raude overflata blenkjer. Trehjulssykkelen er utstyrt med svarte piggdekk. Regnar det, er taket på. Er det mørkt, er langlyset på. Når kvikksølvet kryp nedover gradestokken er ikkje det eit problem. Men snør det, står han att heime. «Han må ha motor», er det fleire som har slått fast. «Han må bu i nærleiken av oss, vi ser han så ofte». Her kjem fakta om Bob, velomobilen. Og om Adri Manhave som syklar til og frå arbeid i Tyssedal med Bob.  Frå Kinsarvik til TTIAdri bur i Kinsarvik. Det vil seie at han trakkar i mellom ein time og ti minutt og halvannan time på veg til skiftet på TTI i Tyssedal.Sykkelcomputeren viser 350 mil. Det er distansen Bob har gått sidan oktober i fjor då Adri henta han i Nederland. Her i landet finst det berre mellom 20 og 30 av sorten. I Nederland, der Adri er fødd og oppvaksen, er det rundt 1500 velomobilar. Dei er difor sjeldne å sjå både her og mellom alle tohjulingane i Nederland.– Eg har både sertfikat og bil. Å sykla til jobb er noko eg gjer fordi eg likar å sykla, seier Adri.   Han har sykla mykje. Heilt sidan han var ungdom. Då han, kona og sonen flytta frå Tyssedal til Kinsarvik i 2009, pendla Adri først med racersykkel. Etter to vanskelege vintrar, søkte han seg fram til velomobil på internett og fann ut at jo, det er ein sykkel. –Då kan eg bruka han. Snur seg ikkje tilbake– Etter ein prøvetur i ein sånn ein, vil ingen gå tilbake til å pendla med racersykkel, meiner Adri.Skuldrene og resten av overkroppen er heilt avslappa. Ingen stive skuldre. Berre beina jobbar. Kroppen ligg bakover, hovudet er støtta av ei nakkepute. Setet er mjukt. Lys, blinklys og bremselys går på batteri. Dei varer i fem-seks timar før lading må til. – Eg held formen, føler meg mykje betre med god form.Utanom syklinga trenar han karate på Lofthus eit par gonger i veka.– Det er bra med litt ekstra trening for armar og resten av overkroppen. Han syklar seg òg gjerne ein treningstur med Bob. Eller syklar racersykkel ilag med sykkelgruppa til IL Harding. Ikledd ei tynn bukse, eit par tynne trøyer oppe, hjelm, hanskar, sykkelsko og briller er han klar for visningstur for fotografen.– Det er lite klede, likevel sveittar eg sjølv om det er kaldt. På det kaldaste har eg starta opp i minus åtte grader. Når han skal på nattskift, tar han bilen.  Å sykla etter ei natt på arbeid blir for tungt.Adri har fagbrev. Jobbar som ovnshusoperatør. Han og familien flytta frå Nederland gjennom Flytt til Hardanger-prosjektet, og Adri fekk seg fast jobb før dei flytta hit for snart fem år sidan. –For oss fungerte Flytt til Hardanger. Men eg trur ikkje bedriftene i Odda fekk så mange fagarbeidarar som dei ynskte seg.    Susar langs Rv. 13Mange uttrykkjer uro over sikkerheiten til den trehjula syklisten som susar langs Rv. 13, både i bekmørket og på lyse dagen.– Vil du synst best mogleg i trafikken, skal du velja gul eller kvit velomobil. Eg valte raud fordi det er yndlingsfargen min.  Velomobilen kan velta i ein sving. I alle fall den modellen Adri har. Han legg seg ikkje i svingane slik andre modellar kan gjera. Dermed må bremsene på nokre få stader. Og til no har det gått bra. Sjølv med rekordfart på 78,6 kilometer i timen. Vel å merke i nedoverbakke.– Eg har følelsen av at bilane tar meir omsyn til velomobilen enn ein vanleg sykkel. Dei ventar lenger bak før dei køyrer forbi. Forbipasserande er òg meir nyfikne. Heng ut glaset og fotograferer den raude ufoen med mobilane sine.   


Bovenstaande de tekst zoals ik die kreeg toegezonden als klad van de journaliste.

De bobslee in volle glorie op de grote foto.

Op de foto's zien jullie ook m'n "helm", dit is een zogenaamde Smartcap, een schaatshelm, die geen  belemmering vormt als je het hoofd onder de kap wil bewegen, in tegenstelling tot een normale fietshelm. Het ziet er niet uit, maar daar kan ik me niet druk in maken, het werkt goed dus dat is het belangrijkste.


En de rest van de foto's die erbij geplaatst waren.

Zo, nu kunnen jullie dit bekijken en lezen, en jullie kennis van het noors wat oppoetsen.
Ik heb zelf voor de aardigheid even Google Translate erop los gelaten, dat leverde een amusant stukje op, met heel vreemde vertalingen af en toe!

Gisteravond en vannacht is er weer 5 cm sneeuw gevallen, dus Bob staat voorlopig even op betere wegomstandigheden te wachten.

Later meer!

Groeten, Adri.