woensdag 31 juli 2013

Wereldberoemd! (3)


Hallo,  wat is dat nou weer? Blijft die Bobslee zoveel aandacht trekken dat hij weer al in de krant moet?

Ja dus! In mijn post "Bandenwissel en meer....." schreef ik in het laatste stukje al dat ik de journalist van Haugesunds Avis ontmoette toen ik even stond te kijken bij het bergen van de te water geraakte vrachtwagen. Hij gaf me na een kort gesprek z'n kaartje en vroeg of ik hem even een mail wou sturen met mijn gegevens, want hij had zin om een artikel te schrijven over mijn vervoermiddel later het voorjaar, als het weer iets beter werd.
Nou ben ik altijd bereidwillig om een beetje velomobielpromotie te bedrijven, dus stuurde ik de gevraagde mail.  In een tegenbericht gaf hij aan een afspraak te willen maken eind april of begin mei, dus wachtte ik gewoon rustig af wat komen ging.
De mail voor de afspraak kwam tenslotte half juli, en we spraken af op woensdag 24 juli, ik was dan toch op het werk tot 15.00h, en dan wou hij wat vragen stellen, foto's maken en ook een video stond op het programma.
Alles ging van een leien dakje, het weer was prachtig, na een paar vragen en foto's vroeg hij me om gewoon richting Kinsarvik te fietsen, hij volgde in de auto en zou me een eind verder weer staande houden. Daar aangekomen was het wat druk met langsrijdende toeristen, dus spraken we af verder te rijden tot de parking bij Fresvik, daar stonden we in elk geval iets van de weg af.
Deze keer vroeg ik of het echt in het artikel benadrukt kon worden dat er beslist GEEN motor aan boord was. " Denken de mensen dat dan?"  vroeg Kai-Inge, de journalist. "Ja, ze willen een foto maken en daarna vragen ze welke motor erin zit" antwoord ik. Koud zijn de woorden gezegd of er komt een dame die aan een van de tafeltjes zit op de parking vragen of ze een foto mag maken. "Ja, natuurlijk mag dat!" Ze maakt de foto en vraagt: "Er zit zeker wel een motor in?" Kai-Inge lacht hardop, en verzekerd me daarna dat hij het zal vermelden in het arikel. Ik vertel hem ook dat als ik 100 kronen had gekregen voor elke foto, ik ondertussen al bijna een nieuwe velomobiel had kunnen bestellen, het was hem ook opgevallen dat tijdens de 8 km naar Fresvik er zeker vanuit 4 auto's een camera of mobieltje naar buiten kwam tijdens het passeren van de Strada.

We ronden het gesprek af, en hij zegt me nog even te willen zien bij zijn vakantiehuisje. iets verder langs de weg. Daar fietst hij nog even mee naast Bob en filmt nog een stukje.  Dan rijd ik verder naar huis, afspraak was dat ik eerst weer even inzage krijg in de tekst, voor het gedrukt word.
Op maandag 29 juli komt de tekst met de mail binnen en is met een aanpassing goed bevonden.
Het artikel verschijnt op 30 juli in de krant, zie hieronder de foto's en tekst plus mijn eigen gemaakte foto's van de krant.




 Bovendien stuurde Kai-Inge me nog de pagina's in PDF-formaat, deze ook even bijgevoegd:



 

 

Denne går raskere enn racersykler på flat vei


En rød pastill har inntatt veinettet i Hardanger. Forskrekkede bilister er raske til å hente fram fotoapparatet.









Av:
Kai-Inge Melkeraaen
Publisert
29.07.2013 20:58
Sist oppdatert
29.07.2013 21:34


KULEST PÅ VESTLANDET? Adri Manhave har skaffet seg pendlerdoning i særklasse.?FOTO: KAI-INGE MELKERAAEN

BRROOM: Skal vi kappkjøre?

FERRARI? Nei, en sykkel.

MANGE TUNNELER: Adri Manhave må suse gjennom fem tunneler før han er hjemme i Kinsarvik.

FÜR TOURISTEN: Også på veien finner turistene i Hardanger en attraksjon.

IKKE STØRST, MEN: Adris velomobil er garantert den mest oppsiktsvekkende farkosten på Rv 13.







SYKKEL: Ikke er det bil, ikke månerakett og ikke sykkel. Jo, stopp en hal! Det er nettopp hva det er.
– Dette er en vestlandssykkel, fastslår Adri Manhave, nederlenderen som i 2009 bosatte seg med familien i Kinsarvik og jobber på Tizir Titan & Iron AS i Tyssedal.
Lokalkjente vet at det innebærere 36 x 2 kilometer jobbreise. Det ble sykkel for sykkelglade Adri.

– Liker ikke å bli våt

– Etter to–tre dårlige somre ble jeg lei. Jeg liker ikke å bli våt og kald. Når det er 72 kilometer tur/retur kunne jeg ofte bli våt og kald. Derfor kjøpte jeg denne, en velomobil. Dette er en allværssykkel. Du er beskyttet mot regn og vind, og kan også sette på tak, forteller han.
Etter noen runder på nettet, begynte han å vurdere prøvekjøring i Nederland. Det endte med kjøp.
Dermed er sykkelsesongen utvidet betraktelig, langt mer enn de fire–fem månedene andre syklister holder ut. Adri Manhave sin sykkelsesong er stort sett tolv måneder i året.

Sykling bedre enn bil

– Han er helt rå, sier en arbeidskollega til Haugesunds Avis.
Selv forteller Adri at han har syklet doningen i 12 minusgrader – uten problemer.
– Eneste problem kan være snøføre, særlig nysnø er tungt å kjøre i. Men etter brøyting er det ingen problemer. Jeg kjører med piggdekk på alle hjul om vinteren.
Hjemme i garasjen har familien en nesten ny bil. Men Adri, som liker sykling bedre enn bilkjøring, foretrekker å bruke velomobilen, som for øvrig er laget i Nederland.
– Jeg var nødt til å finne en måte å forlenge sykkelsesongen på, sier han.
Velomobilen karakteriserer han som en trehjuls liggesykkel med et aerodynamisk skall i glassfiber. Han forsikrer at den er veldig komfortabel, uten å kjenne noe i rygg og armer. Her er det kun beina som jobber.

15 prosent raskere

57.000 norske kroner kostet kjøredoningen, som er utstyrt med 30 gir, nærlys, fjernlys, LED-lys i hekken og bakhjulsdrift. Bakhjulet er på velvoksne 26 tommer. All leamikk ligger dessuten inne i sykkelen, slik at kjede og tannhjul er beskyttet mot vær og skitt. Hele stasen veier 35 kilo, som er fire–fem ganger mer enn en moderne racersykkel.
– Men velomobilen går om lag 15 prosent raskere enn en racersykkel på flat vei, forsikrer Adri. Han klarer fint 50 kilometer i timen på flat vei.
Langs Sørfjorden er det imidlertid ikke paddeflatt, slik at snittfarten jevner seg ut. Pendlingsturen ut fjorden (36 kilometer) tar gjerne mellom en og halvannen time.

1.100 km i måneden

– Når jeg kommer opp i over 60 kilometer i timen gjennom Okslatunnelen nord for Tyssedal, tror mange at jeg har motor. Men dette er bare pedalkraft, en såkalt Human Powered Vehihicle.
– Får du noe kjeft fra bilistene?
– Nei, de tar egentlig mer hensyn til denne enn en vanlig sykkel. Men det er jo noen som tror de kan se gjennom en sving, og forsøker å presse seg forbi uansett. Da oppstår det av og til noen farlige situasjoner. Men de fleste tar hensyn.
Adri er såpass hektet på sykkel at han også har sin egen blogg, for øvrig på nederlandsk. På nettstedet a3manh.blogspot.com forteller han om sykkellivet, vær, vind, frukt og fjellturer i Hardanger.
Adri, som er medlem og trener med sykkelgruppa i IL Harding i Kinsarvik har siden oktober syklet 7.500 kilometer på velomobilen, i tillegg til 2.500 på vanlig racersykkel. Rittet Haugesund–Sauda inkludert. Det gir rundt 1100 kilometer i måneden.
– Jeg pleier å si jeg er sykkelgal. Du må dessuten være litt sykkelgal for å kjøpe en sånn.


 
 
 
 Hieronder het filmfragment dat ik kopieerde van de digitale uitgave van de krant.
 
 
 
 Volgt nog de vertaling van het artikel uiteraard, bij de meesten van jullie zal de kennis van het Noors wel wat roestig zijn neem ik aan?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 Vertaling.

 Deze gaat sneller dan een racefiets op de vlakke weg.

 
Een rood zuurtje heeft het wegennet in de Hardanger ingenomen. Geschrokken automobilisten  halen snel hun fotoapparaat tevoorschijn.
 
Onderschriften:
 Foto 1: DE COOLSTE VAN HET WESTLAND? Adri Manhave heeft zich een pendelrijtuig in speciaalklasse aangeschaft.
Foto 2: BROEM, zullen we om het hardst gaan?
Foto 3: FERRARI? Nee, een fiets.
Foto 4: VEEL TUNNELS: Adri Manhave moet door 5 tunnels suizen voor hij thuis in Kinsarvik is.
Foto 5: VOOR TOERISTEN: Ook op de weg vinden de toeristen in de Hardanger een attractie.
Foto 6: NIET HET GROOTST, MAAR: Adri's velomobiel is gegarandeerd het meest opzienbarende voertuig op Rijksweg 13.
 
 

FIETS:

 
Het is geen auto, het is geen maanraket, het is geen fiets. Ja toch, wacht even! Dat is precies wat het is.
Dit is een Westlandsfiets, stelt Adri Manhave vast, de Nederlander die zich met zijn gezin in 2009 in Kinsarvik huisvestte en werkt bij Tizir Titan & Iron AS in Tyssedal.
Lokaal bekenden weten dat dat 2x36 km woonwerkreizen inhoudt. Dat werd fietsen voor fietsliefhebber Adri.
 
 

Houd er niet van om nat te worden.

 
Na 2-3 slechte zomers was ik het beu. Ik hou er niet van om koud en nat te worden. Wanneer je 72 km vice-versa moet kun je dikwijls koud en nat worden. Daarom kocht ik deze, een velomobiel.
Dit is een alleweersfiets. Je bent beschermd tegen regen en wind, en je kan er ook een dak opzetten, verteld hij.
Na een zoektocht op Internet overwoog hij proefrijden in Nederland. Dat eindigde met kopen.
Daarmee is het fietsseizoen aanmerkelijk uitgebreid, veel langer dan de 4-5 maanden die andere fietsers hebben. Adri Manhave zijn fietsseizoen is grotendeels 12 maanden in het jaar.
 
 

Fietsen beter dan autorijden.

 
Hij is fenomenaal, zegt een arbeidscollega tegen Haugesunds Avis.
Zelf verteld Adri dat hij z'n voertuig bij -12 graden heeft gebruikt- zonder problemen.
Het enigste probleem kan besneeuwde wegen zijn, speciaal verse sneeuw is zwaar om in te rijden. Maar na sneeuwschuiven is het geen probleem meer. Ik rijd met spijkerbanden op alle wielen in de winter. Thuis in de garage heeft het gezin een bijna nieuwe auto.  Maar Adri, die liever fiets dan autorijd, gebruikt bij voorkeur de velomobiel, die overigens gemaakt is in Nederland.
Ik moest gewoon een manier vinden om het fietsseizoen te verlengen zegt hij.
De velomobiel karakteriseert hij als een driewielige ligfiets met een aerodynamisch omhulsel van glasfiber.
Hij verzekerd dat het geweldig comfortabel is, je voelt niets in rug of armen. Hier werken alleen de benen .
 

15 procent sneller.

 
57000 Noorse kronen kost het voertuig, dat is uitgerust met 30 versnellingen, dimlicht, grootlicht, LED-verlichting achteraan en achterwielaandrijving. Het achterwiel is 26 inch. Alle techniek ligt bovendien in de fiets, zodat ketting en tandwielen beschermd zijn tegen weer en vuil. Het hele spul weegt 35 kg, hetgeen 4-5 keer zoveel is dan een moderne racefiets.
Maar de velomobiel gaat ongeveer 15 procent sneller dan een racefiets op de vlakke weg, verzekerd Adri. Hij kan goed 50 km/u halen op het vlakke.
Langs het Sørfjord is het ondertussen niet helemaal vlak, dus de gemiddelde snelheid vlakt wat af. De route langs het fjord (36 km) naar huis kan tussen een en anderhalf uur duren.
 

1100 km in de maand.

 
Wanneer ik boven de 60 km/u bereik door de Okslatunnel noord van Tyssedal, geloven velen dat ik een motor heb. Maar deze gaat enkel op pedaalkracht, het is een zogenaamde Human Powered Vehicle.
 
Krijg je wel eens een grote mond van de automobilisten?
 
Nee, ze houden eigenlijk meer rekening met me dan met een gewone fiets. Maar er zijn er altijd wel die denken  door een bocht te kunnen kijken en zich ongeacht wat voorbij zien te komen. Dan kan er wel eens een gevaarlijke situatie ontstaan. Maar de meeste houden wel rekening met me.
Adri is zo gehecht aan fietsen dat hij zelfs zijn eigen blog heeft. overigens in het Nederlands. Op het adres: a3manh.blogspot.com verteld hij over het fietsleven, weer, wind, vruchten en bergwandelingen in de Hardanger.
Adri, die ook lid is van en traint met de fietsgroep IL Harding in Kinsarvik heeft sinds oktober 7500 km gereden met de velomobiel, en daarbij nog 2500 km op de racefiets. Toerrit Haugesund-Sauda inbegrepen. Dat betekend rond de 1100 km in de maand.
Ik zeg meestal dat ik fietsgek ben. Je moet bovendien wel een beetje fietsgek zijn om zo'n ding te kopen.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 
Zo dit was de vertaling, ik vond het artikel geslaagd, en de video vormt voor mij eigenlijk de kers op de taart, die geeft net dat beetje extra aan het geheel. Ook de kwaliteit van de beelden die hij maakte terwijl hij achter me aan reed, zijn eigenlijk goed als je bedenkt dat ze door de autoruit zijn gemaakt.
Leuk om te zien is bv dat er daadwerkelijk een hand met camera uit het raam van de donkere BMW komt tijdens passeren. Het intervieuw ging uiteraard in het Noors, heb ik niet vertaald, maar alles wat daar gezegd is staat ook in het artikel.
 
Het Hardanger Folkeblad, dat het vorige artikel publiceerde, heeft een oplage van net boven de 5000 kranten, Haugesunds Avis komt in een oplage van 26000, dus bereik je 5 x zoveel mensen met dit artikel.  Een mooi stukje promotie voor ons soort fietsen denk ik!
 
Tot zover, later meer!
 
Groeten, Adri.
 

zondag 28 juli 2013

Feestverlichting!


Een tijd geleden waren er enkele velovaarders die stickers op hun fiets plakten met hun blognaam, dat leek me ook wel wat, dus bestelde ik in Nederland stickers en liet die op m'n vaders adres bezorgen. Deze meegenomen naar huis na ons bezoek aan Nederland en na een tijd thuis die er eens opgeplakt. De Bobslee vond ik wat lang, en is ook lastig uit te spreken voor de Noren, dus Bob was voldoende, kort maar krachtig. Daarnaast hebben we nog de camper, die Ina altijd Bo noemt, een afkorting van het noorse woord voor camper: Bobil, wat Woonauto betekend als je het vertaald. Aan de campersleutel hangt een BOB sleutelhanger waar de laatste "B" afgeknipt is, dus "BO". En de Strada is nu opgeleukt met "BOB" op de muts.In gele reflecterende letters en in bijna dezelfde stijl als de bekende BOB-reclames langs de snelwegen.


Verder nog wat klein onderhoud gedaan, ketting schoonmaken en smeren, O-ringen van de kettingrol bekeken en vervangen, ze waren bijna door, en voorkomen is beter dan genezen nietwaar? De fiets was in elk geval weer prettig stil na deze acties!
Ook de sporing even nagemeten, die was nog perfect, wat ik al vermoedde. Ondertussen heb ik ervaren dat als de fiets op een van de afdalingen op de ww-route onder de 70 km/u blijft, de sporing niet meer neutraal is, heel gek, maar het klopte elke keer dat ik nagemeten heb. Nu dus nagemeten om te zien of het inderdaad nog in orde was, en jawel, het klopte, er zat geen mm verschil in de sporing! Gelijk de voorbanden links en rechts van wiel gewisseld, dan kunnen ze gelijkmatig afslijten. Ook de haakjesklittenband die het vizier op z'n plaats houden vervangen, die begonnen los te laten na 4 maanden intensief gebruikt te zijn.

De vakantie is voorbij dus de woon-werkritten zijn weer begonnen, en 's morgens vroeg merk je weer al dat de dagen gaan korten, het is al minder vroeg licht.
Wel goed weer, dus cabrio rijden, lekker 's morgens vroeg, rustig op de weg en aangename fietstemperaturen van rond de 18 graden. Op de donderdag wat bewolking, waar dan de zon weer een kleurtje aan geeft als die een gaatje vindt om door te schijnen.


's Middags vanaf het werk eerst regen, veel zin om de kap in elkaar te zetten had ik niet,dus vertrokken met het carbondeksel erop, dat kon er halverwege weer af toen het weer opklaarde. Toch net iets prettiger om open te rijden bij 26 graden..... Even gestopt om het verkoopstalletje van m'n houtleverancier op de foto te zetten, een logisch vervolg op het bloesemverhaal uiteraard. De kersen (moreller) zijn weer lekker dit jaar! Goedkoper worden ze er niet op helaas.........


Tja, en dan de titel, feestverlichting, daar heeft Quezzzt weer een zetje aan gegeven de afgelopen week. Gelijk had hij wel, met zijn verhaal over knipperlichten. Nou had ik al een soort vlag, of beter gezegd een lint, want dat is het, een stuk reflecterend afzetlint, aan een vlaggenstokje met daarop gemonteerd een witte en een rode reflector. Nou was er thuis iemand die dacht dat de zichtbaarheid nog beter zou kunnen, dus het knipperlichtverhaal van Quezzzt gaf me inspiratie. Nou mocht het geheel niet te zwaar worden, anders gaat het mastje waarschijnlijk slagzij maken en dan is het effect ook weg. Door het topbolletje van de stok te halen kan ik er een oude spaakreflector opschuiven, na daar een 6 mm gaatje in geboord te hebben. Op de spaakreflector is plaats voor twee kleine fietslampjes, die ook een knipperstand hebben. Het zijn eigenlijk stuurlampjes die met een elastiek bevestigd worden, gaat hier niet op, maar met een paar stukjes oude binnenband kan ik me prima behelpen en zitten de lampjes goed vast. Nou even een stukje fietsen en een tunnel opzoeken, zodat ik kan testen of het een beetje zichtbaar is. Valt me nog goed mee in het donker, zal wel een raar gezicht zijn als ik er mee ga rijden in het donker, komt er ineens een knipperlichtje op 180 cm hoogte aangezwaaid terwijl de koplampen van Bob achter de vangrail veel slechter zichtbaar zijn in sommige bochten.

Of het geheel van vlaggenstokje, lint, reflectoren en knipperlichtjes nut heeft/gaat hebben? Dat zal wel een eeuwige discussie blijven vrees ik. Het enigste wat ik ondertussen uit ervaring kan zeggen is dat het voor mijn gemiddelde snelheid helemaal niks uitmaakt, die blijft hetzelfde als voor de montage van m'n zichtbaarheidspaaltje. Heel veel aerodynamisch voordeel heb je toch al niet bergop................En bergaf ga je toch al zo snel dat het paaltje zo goed als niks uitmaakt............
Het geheel ziet er niet veel gekker uit dan het al was, en dan maakt het me nog niks uit, opvallen doe ik toch al genoeg met de Strada. En denken dat ik gek ben doen ze ook, dus kan ik dat gewoon bevestigen op deze manier...........
Stukje lusjesband om de gelcoat te beschermen.

De "feestverlichting" voorzijde...........

..............en achterzijde........


Het geheel..........

Vooraanzicht.

Ik heb nog een poging gedaan om een filmfragmentje te maken van de lampjes, het geeft een idee wat het doet in het donker, de camera had het nogal moeilijk in de tunnel dus de kwaliteit kon beter....
De afstand tot de fiets was in alle gevallen circa 30 meter, oordeel zelf maar of dit iets gaat worden..........







Zo dat was dat, ben benieuwd naar jullie mening!


Lichtval door de bewolking.

Na m'n testritje douchen en koffie, lekker even buiten zitten. Dan even ons eigen kersenboompje van rijpe kersen ontdoen, wachten tot ze eraf vallen zou zonde zijn! Veel hangt er niet aan, maar het is wel leuk iets uit eigen tuin te "oogsten". Dat is voor mij al heel wat, want als ik per ongeluk "groene vingers" mocht krijgen zou ik waarschijnlijk m'n handen gaan wassen! Ook aan het pruimenboompje hangen nu voor de eerste keer kleine vruchtjes, het zal me benieuwen of het nog wat word. Aan het appelboompje dat voorgaande jaren tot wel 15 appels droeg, hangt er nu slechts één, beetje zielig ziet het er wel uit eigenlijk.


"Fruitboer" aan de pluk....
,


De oogst van vandaag.......



Tot zover het Noorse nieuws...........

Later meer!

Groeten, Adri.



zondag 21 juli 2013

Laatste vakantiedagen.

Na de Noorse toegift van onze vakantie hadden we nog een dikke week over van de vier weken. Ina had nog wel zin in een klein uitstapje, maar het weer zat niet erg mee. Elke dag regenachtig, mijzelf interesseerde het niet zoveel, ik had nog wat kleine karweitjes om te doen, en stapte elke dag in Bob om een ritje te maken.  Regen is niet zo erg, daar is de kap voor aangeschaft. Wel warm om met de kap te rijden, maar comfortabel droog zitten is ook wat waard. Alhoewel, droog? Je zweet zoveel dat alles in de fiets nat word, en er zelfs plasjes op de bodem staan! Een echte sauna bijna!
  Op woensdag werd er iets beter weer gemeld, ook in de plaats waar we heen wilden, dus vertrokken we richting zuiden. Onderweg stopten we even om een foto te maken van de waterval bij Ædna, die veel water had door de regen van de afgelopen dagen. Gelijk een foto gemaakt voor een paar toeristen, zodat die er ook eens gezamenlijk opstonden. De mensen bleken in Israël te wonen, je komt 's zomers van alles tegen hier!
De waterval bij Ædna, aan het Sørfjord.
 

Na een buffetlunch in Røldal was ons reisdoel Lysebotn, daar waren we vorig jaar ook al geweest, om samen met Teun naar de Kjeragbolten te lopen. De Kjeragbolten oefent samen met de Preikestolen de meeste aantrekkingskracht op de toeristen uit die het Lysefjord bezoeken, wij hebben beiden al bezocht.
Met Teun op de rots.
 

De Kjeragbolten aan het Lysefjord.
 

 Dat gingen we nu niet doen, we wilden een boottocht over het Lysefjord maken, om het geheel eens vanaf het water te bekijken. Na een mooie rit stoppen we boven op een parking, wandelen een stuk met Ward en blijven staan tot morgen, om dan naar beneden naar het dorp te rijden.

Het stenige landschap boven Lysebotn.
 

 De volgende morgen is het echter bar slecht weer, we staan in de wolken en het regent en waait nog hard ook. Vandaag komt er niets van een boottochtje, dus rijden we gewoon terug naar huis, dan hebben we toch nog een mooie rit en zijn we nog twee dagen weggeweest. Op de terugweg word het weer gaandeweg beter, dan hebben we misschien toch nog een paar mooie dagen voor we weer aan het werk moeten.

Inderdaad is het mooi weer op vrijdag, en na schoonmaak en opruimen van de camper gaan we een wandeling in eigen dorp maken. We rijden 3 km Husedalen in, en parkeren in het bos zodat de auto in de schaduw staat. Dan wandelen we langs de rivier de Kinso het pad naar de Hardangervidda op, een van de mooiste toegangswegen naar de Hardangervidda gaat via Kinsarvik word beweerd. Dit pad gaat omhoog langs 4 watervallen, wij gaan vandaag door het bos naar de 2de waterval, waar je in het bos een prima uitzicht op krijgt op een open plek.  Na 2,5 km komen we eerst bij Tveitafossen, de eerste waterval, waar het oude krachtstation nog staat.

Tveitafossen.
 

Op weg naar Tveitafossen.
 

Dan gaan we via de grindweg naar boven, tot we boven bij de aanvoerpijp naar het krachtstation het bos in kunnen.
Uitzicht vanaf begin bospad.
 

 Dan via bospaden en natuurlijke rotstrappen naar de open plek waar we koffie drinken en  even rusten, met het altijd mooie uitzicht op de waterval, Nyastølsfossen. Ook hier is veel water in de stroom, door de regen van afgelopen week.

Bospad.
 
Nyastølsfossen.
 
Even rusten..........
 




Rotstrappen.
 


 
Na de wandeling terug rijden we naar huis en na een hapje eten stap ik op de Scott en doe een retourtje Odda, lekker even 84 km de benen los draaien.

Op zaterdag word ook mooi weer gemeld, dus bedenkt Ina een wandeling naar en een stukje op de pas geopende "Dronningstien", het Koninginnepad. Op 3,5 km van het dorp begint boven op Røte op de parking dit pad, vernoemd en op 29 juni jongstleden geopend door koningin Sonja, die deze route regelmatig zelf loopt als ze in Lofthus logeert. Een wandeling bovenop langs de rand van de Hardangervidda, van Røte tot Lofthus die circa 5 tot 6 uur duurt.
Op weg naar boven.
 





De route.
 
De wolken hangen nog boven Nyastølsfossen.

Het kruispunt van fjorden, Kinsarvik ligt onderaan rechts uit beeld.
 




De Folgefonngletscher bij Odda.
 

 Zolang gingen wij niet, boven gekomen liepen we nog een uur op het  pad en keerden dan terug, na inderdaad een paar mooie uitzichten gezien te hebben. Wij werden samen op de foto gezet door een Russisch stel, hetzelfde deden wij ook voor hun uiteraard. Leuk is dat, in een paar dagen tijd spreek je eerst mensen uit Israël, en dan weer mensen uit Moskou!

Wij met Ward op de door de Russen gemaakte foto.
 


Hier is de begroeiing van de Hardangervidda te zien, verschillende mossen en grassen,
Direct na over de rand ligt in de diepte het fjord, en verderop de bergrug aan de overkant.
Deze foto is op circa 1000 meter hoogte.
 




Héhé, even liggen!
 







Nyastølsfossen, nu van iets verder weg.
 
Even de beentjes omhoog na de wandeling.
 

Na 5 uur wandelen en af en toe even rusten, zijn we terug bij de auto en thuisgekomen eet ik weer eerst en ga dan nog 2 uur losrijden met de Scott. Ward heeft goed meegelopen op beide wandelingen, hij sliep wel lekker de rest van de dag! Vandaag op zondag is er niets gepland, alleen fietsen voor mij, we waren met 7 man vandaag en gingen gelijk de pont op naar Utne en reden zo rond het Sørfjord. Na 89 rustige kilometers zat het er weer op.

Groeten, en tot de volgende blog!

Adri.