dinsdag 25 december 2012

Witte kerst.

Niet gefietst vandaag, we hadden sneeuw gisteren, dus vandaag een witte kerst!
Na het middageten dan maar een stevige wandeling met onze Cairn terriër Ward, die altijd heel enthousiast word van verse sneeuw. Huppelend en af en toe er helemaal doorheen rollend geniet hij zodanig dat je zelf er ook een goed humeur van krijgt. We lopen 300m naar beneden, en duiken daar het bospad langs de rivier in, en nemen wat foto's onderweg. Ward vind dit pad altijd een feest, nu is het GROOT FEEST, verse sneeuw! Een heel mooi pad om te lopen, en dat gewoon in ons eigen dorp.




Net op het pad bij de rivier.

 
Ward in de sneeuw.


Ook hier "hangijs".


De rivier.


Stukje verderop.


In close-up.


Het bospad.


Op weg terug naar huis, het uitzicht vanaf Hus.


Iets verder.



Het nieuwe bouwplan, met ons huis in het blauw.


Geniet ze, en later meer!

Groeten, Adri.










 


zondag 23 december 2012

Laatste dit jaar?


Misschien de laatste inleg dit jaar, gek iets dat bloggen, ik heb nooit een dagboek oid bijgehouden, toch heb ik best plezier in dit bloggen. Gek eigenlijk, ik was helemaal niet zeker of ik er mee zou beginnen. Ik had in april dit jaar wel al een account aangemaakt, maar om nu al te beginnen zonder al een VM te hebben leek me wat overdreven. Gaandeweg het jaar las ik steeds meer blogs, meestal via de blog van Wim Schermer. Na wat spullen besteld te hebben via Wim's webtoko, waren er wat e-mail contacten over en weer. Ik was er nog steeds niet uit om wel of niet te gaan bloggen, en schreef dat ook aan Wim, dat ik niet zoveel  te melden had, en ook niet wist of mensen daar wel interesse in hadden. Wim's antwoord: "Je hoeft het niet te doen voor een ander, als naslagwerk voor je zelf wordt het steeds waardevoller, hoe langer je blogt. Als ik jouw was zou ik het gewoon doen." Zodoende ben ik toch begonnen, en het is duidelijk dat het leuker word als je een paar volgers krijgt en reacties af en toe.

Gisteren nog een kort ritje gemaakt, want er werd slechter weer gemeld voor vandaag en de komende week(storm en neerslag).  Reed de kant van Eidfjord nou maar eens uit, was weer al even geleden. Ook deze kant op is het decor de moeite waard, het is niet zo verschillend van de rest, maar verveeld ook nooit.
Gelukkig, want veel keuze in wegen heb ik niet. Naar het zuiden, richting Odda, naar het noorden, richting Eidfjord of naar het westen, met de veerboot mee naar Utne en vandaar weer naar Odda, maar dan via de westzijde van het Sørfjord.
De rit gisteren was maar 33 km, de dagen daarvoor had ik steeds ritten van circa 85 km gehad met lekker weer waarbij ik steeds open reed, toch nog steeds het lekkerst om gewoon de wind om je hoofd te voelen. Gisteren was het mooi, maar -4 en een snijdend koude wind deden me besluiten de kap te gebruiken.
Onderweg nog een paar foto's gemaakt, onder meer van de nieuwe Hardangerbrug in aanleg, die in de plaats komt van het veerpontje tussen Brimnes en Bruravik, en in juni 2013 klaar moet zijn volgens planning. En ook hier wat hangijs langs de rotswanden, en een uitzichtje af en toe.

 

 
 
 




Hardangerbrug

De pijlers zijn 200 meter hoog, en vallen weg tegen de bergen.
Uitzicht vanaf Ytre Bu richting Eidfjord.
Zelfde punt kijkend richting Ulvik.
 

Als de foto's jullie gaan vervelen, laat het dan even weten, het is inderdaad gewoon meer van hetzelfde, dan plaats ik ze niet meer.

zaterdag 22 december 2012

Beste wensen!

 Bij deze wil ik alle volgers/lezers een fijne kerst en een voorspoedig 2013 toewensen!

Of op z'n noors:  God Jul og God Nyttår!


In de fiets zien jullie een "julenisse" de kerstman op z'n noors.
Nisse betekend eigenlijk kabouter, niet te verwarren met "niste" wat lunchpakket betekend, Ina had zo eens een spraakverwarring, toen een verpleeghuisbewoner voor een polibezoek naar het ziekenhuis, een dagtocht van 6 uur heen en terug reizen, een lunchpakket moest meenemen.
Ze zei tegen een collega dat ze niet moesten vergeten een "nisse" mee te geven, waarbij de collega met stomheid geslagen vroeg wat daar dan de bedoeling van kon zijn?
Hilariteit alom toen de zaak duidelijk werd!




 
 
 
 
 
 
 
Groeten, Adri.
 
 
 
 
 
 
 
 

vrijdag 21 december 2012

Spoorzoeken en weer gewoon rijden.

Na m'n poging van vorige week donderdag, die niet verder dan 22 km totaal kwam door de sneeuwval, kon ik het toch niet laten om de vrijdag vol goede moed richting Tyssedal te vertrekken voor m'n eerste 12 uurs dienst. Er werd goed weer gemeld, droog en circa -4 graden, geen wind.
Veelbelovend dus, maar dat viel nog vies tegen onderweg. De sneeuwschuivers waren langs geweest, maar door de droge sneeuw en het verkeer dat al aardig wat sporen had gereden, waren er 3 rijdbare stroken op de weg, en daartussen stroken met rulle sneeuw van een paar cm hoog. De rijdbare stroken waren natuurlijk net te smal voor de Strada voorwielen, zodat er constant met één wiel in de sneeuwpulp gereden moest worden. Tijdens de wat snellere afdalingen haalde ik max. 60 km/h, dat was ook snel genoeg, want de fiets ging af en toe wat "spoorzoeken" aan de voorzijde, maar had het blijkbaar toch naar de zin, want de staart kwispelde af en toe even. Het reed eigenlijk ongelooflijk zwaar, wat ook tot uitdrukking kwam in de gemiddelde snelheid, 22 km/h toen ik op het werk arriveerde. Sommigen zien dan misschien wel een bobslee in de fiets, maar veel sneeuw op de weg is duidelijk niet de natuurlijke biotoop van dit beestje! Het is hier nooit druk op de wegen buiten het toeristenseizoen, maar de paar werkbusjes die mee passeerden hadden duidelijk "helderzienden" aan boord. Zeker 4 stuks kwamen voorbij in of net voor een onoverzichtelijke bocht. Onbegrijpelijk! Na een redelijk drukke dag van 12 uur, was het om 19.15h tijd om huiswaarts te fietsen, eerst de helling op vanaf de bedrijfspoort richting de hoofdweg, RV 13, de rijksweg. Die helling verloopt in stijgingspercentage tussen de 3 en 13%, op het steilste stuk kon ik blijven fietsen, alhoewel de achterband regelmatig doorslipte, maar dan toch weer grip vond op de spikes. De achterzijde van een velomobiel heeft eigenlijk te weinig wieldruk om de  aandrijving daar te plaatsen, misschien veranderd dat bij de Velotilt?  De hele rit terug was net als 's morgens, loodzwaar, en bovendien merkte ik onderweg al dat het behoorlijk begon te waaien.  Het was achterwind, dus dat hielp. De sneeuw stoof over de weg als zand op het strand tijdens een najaarsstorm. Tijdens de laatste afdaling naar het dorp kreeg ik zijwind, en een paar enorme windstoten, gelukkig geen tegenliggers op dat moment! Het leverde een paar behoorlijke slingers op, die wel goed te corrigeren waren gelukkig. Als dit zo doorging zou ik morgen dus niet fietsen, dit was geen doen. Het ging zo door werd nog erger zelfs. Het weekend de auto gepakt dus. Ondertussen steeg de tempratuur in enkele uren naar 8 graden boven nul, dus de sneeuw verdween van de wegen.


 
Onderweg naar het werk op maandag, bij het oude tunneltje bij Skjeldås.

Op maandag en dinsdag gewoon weer gefietst, nu tegen meer normale gemiddelden. Het 's avonds naar huis fietsen was heerlijk rustig, ik reed gewoon cabrio, het was niet koud, en de heldere hemel stond vol sterren.



 
Op dezelfde plaats, uitzicht over het fjord.
 


De winkel van Stana, hij maakt deze beelden uit hout mbv een kettingzaag.




Woensdag was een rustdag, op donderdag m'n geplande ritje Odda gemaakt, en wat plaatjes gemaakt onderweg.
Het weer is opnieuw prachtig, 3 tot 4 graden vorst, geen wind, en een paar uur zon overdag, voor zover de zon het voor elkaar krijgt om over de bergen heen te komen. Gewoon weer open gereden, enkel wat koude tenen na 3 en een half uur buiten te zijn geweest.

Donderdag 20 december 09.30 net buiten het dorp.

Tot zover in december ongeveer iets over de 500 km gemaakt, dat is in vorige jaren nooit voorgekomen. Dus nog steeds tevreden met m'n aanschaf.


Zomaar een plaatje onderweg.


Later meer!

Groeten, Adri.

donderdag 13 december 2012

Kort ritje.

Had een vrije dag vandaag en dacht een iets langere rit te maken vandaag, ik had al 2 dagen niet veel gedaan in verband met nachtdiensten. Ik fiets niet naar het werk als ik nachtdienst heb, kan het gewoon niet opbrengen. Respect voor de jongens die dit wel kunnen, las laatst dat o.a. Gerrit en Robert-Jan dit wel doen. Aangezien ik al sinds ik op m'n 23ste in de ploegendienst terecht kwam, iets te kort slaap, zal de reden daar wel liggen. Toen ik nog wedstrijden reed ging ik wel trainen, en soms zelf een wedstrijd rijden als dat samenviel met nachtdienst. De resultaten waren niet altijd even geweldig, je voelt je minder goed als je te kort slaapt.  Nu fiets ik in de nachtdienst heel af en toe een kort ritje in de middaguren, alleen als ik zin heb. De laatste 2 nachtdiensten gaven weer het gewoonlijke beeld, net voor 8 uur thuis, hondje Ward uitlaten en eten geven, tanden poetsen en naar bed om circa kwart voor 9, klaarwakker om kwart over 12.
Nu is in bed liggen levensgevaarlijk, als je kijkt hoeveel mensen sterven terwijl ze in bed liggen tenminste. Maar 3 en een half uur slaap per dag, en dan een paar dagen achter elkaar is ook niet alles.
Ik kan me goed een week op de been houden met 4 tot 5 uur slaap per dag, maar daarachter moet ik ook weer een paar normale nachten van circa 7 uur meepakken om op krachten te komen.

Maar goed, vertrokken vandaag, had gedacht een ritje Odda te maken, maar toen ik om de hoek kwam boven zag ik dat het hele fjord richting Odda vol hing met een dikke grijze mist, laaghangende bewolking dus, en er begon wat fijne sneeuw te vallen.
Nog doorgezet tot op Lofthus, waar ik besloot te om te keren, de sneeuwval werd iets heviger ondertussen. Na een kort stopje en een gesprek met gemeentewerkman Udmund Sandstå, die vertelde dat er richting Odda gisteravond al zeker 10 cm sneeuw was gevallen, maar gewoon terug huiswaarts gegaan. Udmund ken ik via de plaatselijke fietsclub, van de gezamelijke trainingsritten in voorjaar en zomer.
Het is niet nodig om moeilijkheden te zoeken als je gewoon een vrije dag hebt, laat de sneeuwruimers eerst maar hun werk doen, dan zie ik morgen weer wel.
Even de weersberichten bekijken, ik begin morgen aan m'n lange werkweekend, 3x12 uur ochtend en 2x8 uur middagdienst. Daarna....... onze vrije week!



Later meer!
Groeten, Adri.

woensdag 12 december 2012

Werk.

Bij een van de reacties op de vorige inleg werd door Bram Smit de vraag gesteld wat voor werk ik doe hier in Noorwegen.  Leek me gelijk een onderwerp voor een nieuw verhaaltje, alhoewel dit eigenlijk opgezet is als een soort fietsdagboek.
Nou heb ik verder niets te verbergen, dus bij deze een relaas over mijn werk in Noorwegen.

Sommige kinderen weten al heel jong wat ze gaan "worden" als ze later "groot" zijn. Mijn vrouw Ina is zo'n voorbeeld daarvan, die zei op 5-jarige leeftijd al dat ze "zuster" ging worden. Ik zie het bijna voor me, zo'n klein eigenwijs en zeer doelbewust kleutertje, die deze weg nog net ze doelbewust volgde, toen ik haar voor de eerste keer ontmoette als 18-jarige, 2e jaars leerling verpleegster.
Ze zou "zuster" worden, en deed dat ook. Ook nu heeft ze nog steeds plezier in haar werk, inderdaad nog steeds als verpleegster, ook in Noorwegen.

Een doelbewust loopbaanpad zoals Ina heb ik nooit gehad, ik kwam nooit op iets zinnigs als iemand me  als klein jochie de vraag stelde.
Dan is je opleiding uitstippelen ook al wat lastiger, zeker als naar school gaan ook al niet onder je favoriete bezigheden valt.(als een zesje genoeg is, waarom dan proberen een zeventje te halen??)

Na de mavo wist ik het nog steeds niet, en kwam terecht op de middelbare agrarische school, wat ik na anderhalf jaar voor gezien hield, nog steeds niet goed wetend wat ik nou eigenlijk aanmoest met m'n leven.
Mijn vader had het ook wel gehad met die twijfelde puber, dus die vond dat ik gewoon werk kon gaan zoeken ipv weer aan een nieuwe opleiding te beginnen, die dan waarschijnlijk ook weer afgebroken zou worden.
Omdat schoolgaan nog steeds geen hobby was geworden, dan maar het arbeidsbureau bezocht, en ik begon als bijrijder op een vrachtwagentje van een drankengroothandel.
Na een half jaar moest ik in militaire dienst, en na die plicht vervuld te hebben kwam ik terug bij dezelfde werkgever, nu als chauffeur/bezorger.
Dat soort werk zag ik me toch ook niet doen als bv "oude man" van 40, dus rondkijkend in de regio, waar een aantal fabrieken stonden, dacht ik dat ploegendienst wel redelijk betaalde, en dat ik dat soort werk ook wel zou kunnen.

Alle sollicitaties werden echter afgewezen, de fabrieken zaten niet te springen om mensen die de school verlieten zonder diploma, en het mavo-4 diploma werd niet echt serieus ontvangen.
Omdat ik nu een doel had, begon ik op eigen initiatief met een PBNA cursus: procesoperator A, die ik op een half jaar afsloot met een diploma. Ondertussen had ik de zomer van 1982 een vrachtwagen van m'n baas op de kop in de sloot geparkeerd, en werd ik in oktober "overbodig" wegens te weinig werk in de komende winter. ( het gebeurde ongeval had niets met mijn ontslag te maken, volgens mijn baas dan toch, zelf dacht ik iets anders..........)
Omdat ik toch thuis zat begon ik na het procesoperator A examen maar gelijk met Chemisch Vakman B, omdat ik nog steeds afwijzingen kreeg op open sollicitaties.
Na 6 maanden werkloosheid en 60 sollicitaties ontving ik een brief van een kleine kunstmestfabriek, Zuid-Chemie te Sas van Gent, als ik nog steeds interesse had kon ik komen voor een kennismaking.
Ik had interesse en begon zodoende als operator in de kunstmestindustrie.
In de tijd op de kunstmestfabriek haalde ik het diploma Chemisch Vakman B, Vapro B en de Middelbare Opleiding Bedrijfstechnicus Procesindustrie.
Na 4 jaar stapte ik over naar chemiebedrijf Dow Benelux in Terneuzen, waar ik 21 jaar in dienst was.

Toen we ons gingen oriënteren op Noorwegen als eventueel woongebied, leek het me het beste om gewoon te blijven doen waar ik goed in was, op een fabriek werken, en het liefst ook in ploegendienst, ik ben toch een beetje een gewoontedier.
Nou kon Ina in heel Noorwegen terecht, verpleegsters werden overal met open armen ontvangen, zeker na een noorse autorisatie van haar diploma ontvangen te hebben.
Via internet kwamen we op placement.nl die bemiddelden tussen noorse werkgevers en buitenlanders die wilden verhuizen. De plattelandsgemeenten in de Hardangerregio wilden mensen aantrekken en hadden daarom een verhuis project opgestart.   
De fabrieken in de regio zagen veel jongeren na hun opleiding naar de goedbetalende olieindustrie op de Noordzee verdwijnen en zochten vakmensen, ook operators.

Zodoende kwam ik september 2007 op gesprek in Tyssedal, en we besloten de stap te wagen na een aanbod voor een vaste baan. Ina kon als verpleegster in een verpleeghuis beginnen, dus waren we beiden onder de pannen.

Wat een procesoperator precies doet is verschillend van fabriek tot fabriek, en soms wat moeilijk uit te leggen. Volger Gerrit, Blauwe Mango 295, zal dat als collega operator zeker herkennen.

Ik werk nu in Tyssedal, Noorwegen op een smelterij, Tizir Titanium and Iron geheten.
De grondstof ilmeniet die hier binnenkomt word eerst in een fabriek voorbehandeld,waarna de korrels naar de smelterij gaan, mijn werkplek.
Ilmeniet (FeTiO3) word gemalen, in een oplossing gebracht, dan gekorreld en in een roulerende oven "beschoten" met koolstof waarbij er een zuurstof atoom word gereduceerd, er af gehaald dus. Na droging en koeling worden de korrels via een tussenopslag in de smeltoven gevoerd.
In de oven word nog extra koolstof toegevoerd, het hele spul smelt en er volg een scheiding in de oven op 2 hoogte niveau's. Bovenop bevind zich TiO2, titaniumdioxide, en onderin bevind zich Fe, ijzer.
Tempraturen liggen op circa 1500 graden in het ijzerbad, de titanium ligt op circa 1700 graden.
De smeltoven is nog het best te vergelijken met een wat uit de hand gelopen lasapparaat, met koolstofelektroden word een vlamboog getrokken op de produktmassa en zodoende volgt smelten van het produkt.

Ik begon daar als "tapper", dus op gezette tijden aftappen van het vloeibare produkt uit de oven.
Zwaar, warm en vuil werk, tapgoten voorbereiden, plugkanon laden, tapgaten voorboren en de zaak schoonhouden en controleren.
In het najaar van 2008 kreeg ik ook een opleiding als ijzerbehandelaar, wat inhoud dat je het vloeibare ijzer, dat in een soort grote emmer getapt word, nabehandeld met koolstof, silicium en een ontzwavelingsmiddel, tot de gewenste specificaties bereikt zijn, waarna het in blokken van circa 10 kg gegoten word.

De titaniumdioxide word als halffabrikaat verkocht, en ergens anders nabehandeld en veranderd dan van zwart poeder in de pigmentstof titaniumwit, dat veel gebruikt word in witte verf, tandpasta, papierindustrie en make-up.
Het ijzer word verkocht als "high purity pig iron" aan de autoindustrie, windmolenindustrie en diverse gieterijen.

Na een tijd gerouleerd te hebben tussen tappen en ijzerbehandelen werd me gevraagd om ook de controlekamer aan te leren, en de laatste tijd breng ik veel van mijn arbeidstijd daar door.
Het sturen van processen is eigenlijk ook een interessant onderdeel van het werk als operator.
Al met al hebben we het hier prima naar ons zin, ook de ontspanning in de ruim aanwezige natuur rond ons verveeld nooit.

Een oud collega die een filmfragment zag van een opleidingsvideo van het bedrijf vond het lijken op een decor uit een Mad Max film, het is echter niet toegestaan om dit schrijven wat op te leuken met foto's en film, er mag niets openbaar worden gemaakt via internet over de produktie methode op het bedrijf.

Later meer, en wellicht minder droge kost,

Voeg nog een natuurfoto bij, dit wandje was ik ongeveer 8 keer voorbij gereden zonder er erg in te hebben, was net op een afslag, Ina zag het als betere fotograaf in één keer.





Groeten, Adri.






zondag 9 december 2012

Natuurlijke ijssculpturen.


Bij deze nog wat foto's genomen langs een deel van m'n woon-werk route, nu met focus op de rotsen langs de weg, waar in dit jaargetijde, met de lagere tempraturen leuke ijssculpturen ontstaan.
             Kinsarvik gezien net voor de bocht  tijdens de eerste klim circa  3km van huis.

                                                           Kijkend richting Eidfjord.

                      In de bocht ter hoogte van Ystanes kijkend richting Hardangerfjord.

                                   Tussen Lofthus en Børve kijkend naar Oksen in het noorden.

            Nog lopende waterval met ijs aan de kanten, op dezelfde locatie als voorgaande foto.


                                                         Filmfragment van dit watervalletje.

                              Een stukje verder op dezelfde weg op 3 plaatsen gestopt en plaatjes gemaakt.


        Mijn keerpunt gisteren, ingang Fresvik tunnel, de eerste lange tunnel op weg naar m'n werk.

Ik heb in totaal 5 tunnels, 1 net voor deze van slechts 120 meter, dan deze Fresvik tunnel van 2200 meter, het oude tunneltje bij Skjeldås van  100 meter ( onverlicht!) , de Stana tunnel van 700 meter en tot slot de Oksla tunnel van 1100 meter.

 
De resterend foto's zijn gemaakt op de terugweg ter hoogte van Espe, hier is goed te zien hoe hoog de ijspegels hangen, de Strada is 95 cm hoog bovenop de bult. Dit is altijd oppassen bij dooi, de stukken ijs kunnen dan afbreken en op de weg terecht komen.

Keerpunt gisteren bij Fresvik, circa 28 km van huis, ging op zich lekker, maar bij -6 had ik toch de kap erop. Met de inspanningsastma  die ik heb kan ik erg koude lucht niet goed verdragen, en moet oppassen niet verkouden te worden, omdat dat dan weken blijft hangen.
De 2 ochtenddiensten eerder deze week ook gefietst, bij tempraturen tot -8, en dan iedereen vragen: "Ben je op de fiets?" Op mijn antwoord: "Ja, natuurlijk het is toch lekker weer?" volgt dan steevast: "Ja, maar je hebt het nu toch wel heel koud?" Waarop ik uiteraard ontken, want het gaat prima, alleen wat koude tenen. Niemand gelooft me, maar goed ik weet het zelf goed genoeg.
Een opmerking van een collega van Ina sloeg alles, ze lag nog in een deuk toen ze thuis kwam.
"Gaat hij nu nog met dat ding naar z'n werk? Dan ligt hij toch wel in een slaapzak erin met deze tempraturen? Anders bevries je natuurlijk!" Ik heb maar eens gelachen, de mensen hebben echt geen idee hoe goed ik me hierbij voel, veel beter dan de afgelopen 2 winters, dat was alleen maar op de racer in de garage op een Tacx, dodelijk vervelend dus.
Afgelopen nacht lichte sneeuwval, circa 2 cm, en de tempratuur nu opgelopen tot 2 graden boven 0.
Als laatste een foto met de sneeuw, het uitzicht van ons huis over de baai.



Later meer!
Groeten, Adri.