Eerste rit.

Eerste rit? Ja, de eerste toerrit waar ik dit jaar aan meedoe, deze keer was ook Haugesund-Sauda de eerste rit waar ik me voor aangemeld had. Dit jaar slechts met 4 clubleden aangemeld, maar dat maakt voor het fietsen op zich niet uit, dat gaat toch individueel. In plaats van samenrijden met de andere jongens werd de keuze dit jaar iets anders, Ina wilde ook wel mee, Sauda is een leuk plaatsje en er was daar dorpsfeest, dus genoeg te doen en te bekijken. Zodoende werd de camper ingezet, en maakten we er gewoon een minivakantie van. De Scott achterop het fietsenrek geplaatst, vers water laden, kleding en koelkast inladen en we konden vertrekken op de vrijdagmorgen. Eerst naar Odda, waar we nog wat inkopen deden, en dan verder richting E-134, waar we richting Røldal reden. Vooraf hadden we al bekeken of de Fv-520, de bergweg tussen Røldal en Sauda al open was, deze is normaal in de winter dicht voor verkeer. Na Haugesund-Sauda 2012 konden we nog geen gebruik maken van deze route, toen lag er nog te veel sneeuw. Nu was de weg open, dus konden we onderweg genieten van de mooie uitzichten, en de toch nog ruim aanwezige sneeuw.

Water laden.

Naar boven op de Fv-520.

Uitzicht op Røldal en het meer.

Het smelten is ook hier begonnen.



Op het hoogste punt van de weg, kijkend richting Sauda.

 In Sauda aangekomen zoeken we een mooi plaatsje om de camper neer te zetten, en dat vinden we vrij snel op een parkeerplaats met uitzicht op het fjord. Het weer was mooi en zou dat het hele weekend zijn volgens de meldingen, met temperaturen rond de 20 graden op de middag, prima fietsweer dus! De camper neergezet, de steunpoten uitgedraaid en een wandeling door het dorp gaan maken. De rest van de dag ontspannen we wat met wandelen, puzzeltjes maken, lezen en Ina houd zich nog wat bezig met een handwerkje. Natuurlijk is onze viervoeter ook mee, en word af en toe eens uitgelaten.
De rit start in Haugesund, dus ik had gelijk met de aanmelding ook bustransport voor mezelf en de fiets besteld. Op zaterdagmorgen sta ik om 06.30h op en haal de fiets van het rek, kleed me om en fiets richting tankstation, waar de bus om 07.30h vertrekt richting Haugesund. Daar komen we aan om 09.30h en omdat ik pas start om 11.15h heb ik tijd genoeg om m'n startnummer te gaan halen en wat rond te kijken. Natuurlijk ook even warmrijden, en de aanwezige fietsen even "keuren", dat is een ingesleten gewoonte.
Om 11.00h gaat de eerste groep van 100 van start, de "snelle" jongens, en snel zijn ze want de eerste groep van 29 renners komt in Sauda aan na 2 uur en 45 minuten, en dat op een afstand van 108 km!
Zelf ga ik mee met groep 3, die ingeschat worden op een rijtijd van 3.20 tot 3.30h. Het vertrek is relatief rustig, op de hoofdweg gaat de snelheid dan langzaam omhoog. Al vlug scheid een groep van 30 zich af van de rest en gaat "ronddraaien" met een man of 12. Na de afslag richting Sauda word het wat heuvelachtiger, en dunt de groep steeds verder uit, van 30 naar 24, dan naar 18, naar 12, naar 8 en tenslotte na weer een wat langere beklimming blijf ik met nog 4 man over, ook clubgenoot Rune Lofthus is er nog bij. Onderweg naar Sauda passeren we nog heel wat renners, en een paar haken aan zodat we met 8 man aankomen in Sauda, in een tijd van 3 uur en 21 minuten. Rune en ik zijn in elk geval tevreden met onze tijd, een gemiddelde van 32,2 over 108 km vinden wij prima!
Hier de link naar het kaartje van de rit: http://turritt.com/img/kart/haugesund-sauda.png
En het hoogteprofiel van de rit: http://www.turritt.com/index.php?page=vis_profil&current=4&su=4&id=7
Geen overdreven stijgingen, niet echt hoog, maar toch wat "taaie" hellingen onderweg, met het zwaartepunt tegen het eind van de rit.

Na de rit de fiets weer op het rek, hoes erover en dan zelf douchen. Na de douche zoeken we de rest van de jongens op, we hebben afgesproken wat te gaan eten bij "Mamma Rosa" een plaatselijk restaurantje dat allerhande "buitenlands" eten serveert. Na de smakelijke maaltijd gaat de rest terug richting huis, wij naar de camper waar we ons hondje ophalen en nog een stukje langs het fjord wandelen. Tegen de avond vertrekken we, weer via de Fv-520 in omgekeerde richting. Op een mooi parkeerplaatsje stoppen we en blijven daar staan voor de nacht, we hebben nog geen zin om door te rijden naar huis. Teun red zich prima alleen thuis, en gedraagt zich nog steeds behoorlijk, dus we blijven nu voor het eerst 2 nachten weg.

De hoes er weer over.

Na een goede nachtrust vertrekken we op het gemak de zondagmorgen, we stoppen even voorbij de tunnels om een wandeling te maken op de oude weg over de berg naar Røldal, maar stranden na 1 km al in de sneeuw, wat Ward wel leuk vind, maar voor ons wat minder lekker loopt. Daarom rijden we dan maar door naar Låtefoss, en lopen daar nog een stukje op het slingerpad naar boven zodat we boven uitkijken op 3 watervallen.

De waterval schuin tegenover de dubbele Låtefoss.

Låtefoss, nu gesmolten.

Hier was ik een tijd geleden nog met de Strada, maar toen waren de watervallen nog bevroren, nu met de hogere temperaturen is er volop smeltwater.
Dan gaan we rustig huiswaarts, terwijl ik onderweg even stop om de drain van de drinkwatertank te openen.
Om legionella te voorkomen laat ik de overschot aan verswater weglopen, zodat de volgende keer ook de hele watervoorraad echt vers is. Er loopt dan onderweg een straaltje water van pinkdikte op de weg, waar een medeweggebruiker zich zodanig over opwind dat hij me gevaarlijk snijdt en tot stoppen dwingt. De man springt uit z'n auto en al wijzend naar de straal water roept hij: " Je mag niet zomaar je plee laten leeglopen!!"
Ik antwoord: " Man, dat is geen toiletafvalwater, dat is het overschot van de drinkwatertank dat wegloopt"
De man heeft ondertussen al gezien dat het inderdaad schoon water is, draait zich om en loopt terug naar z'n auto. Ondertussen zegt hij: " Ja, maar ik zag het spuiten!" Aanspreken op zijn gedrag gaat niet meer, hij is gelijk weer weg. Ik haal m'n schouders op en vergeet het voorval, eikels hangen nu eenmaal niet altijd in bomen, nietwaar? Ina blijft er de rest van de dag wat ontdaan over.

Hierna komen we thuis en word de wc daadwerkelijk geleegd en schoongemaakt, gewoon volgens de regels, zoals het hoort. En verder ook opruimen en even schoonmaken, dan staat ons reisverblijf weer klaar voor de volgende trip.

Op maandag en dinsdag ochtenddienst, dus weer liggend in Bob naar en van het werk, en op maandagavond ook nog training met de fietsclub, komt neer op ruim 70 Strada km's en 60 buk km's op maandag, op dinsdag alleen Strada km's en nog 2 uur karatetraining 's avonds. Lekker bezig dus!
Tussen de bedrijven door klief ik wat hout in hapklare kachelblokken en stapel ze op.

Hoopje blokjes.

De vlag op de Strada heb ik iets aangepast ondertussen, er is een reflecterend lint bijgehangen, en de wat "debiele" constructie met de buisisolatie kon ik met droge ogen niet meer aanzien, dus net als Pieter Moonen staat mijn stokje nu ook gewoon enkel op het L-ijzer vast. Oogt iets eleganter, maar hoort nog steeds niet thuis op mijn fiets, vind ik zelf. Ik wacht nog even af........



De houtstapel in wording...



Tot zover deze keer, later meer!

Groeten, Adri.

Ontmoeting in Eidfjord.

Via  een reactie van Questrijder Cees Roozendaal op mijn bloginleg "Beste Wensen" kwam  ik te weten dat Cees samen met echtgenote Anita op 16 mei in Eidfjord zouden aanleggen tijdens hun cruisevakantie door Noorwegen. Na wat  mailcontacten heen en weer gaf Cees aan dat hij het leuk zou vinden de Bobslee-Strada in Eidfjord te ontmoeten.
Ik regelde dus een vrije dag op het werk, en we hadden vooraf al mobielnummers uitgewisseld om via SMS contact te houden.
Zo werd het dus 16 mei, en ik was vroeg wakker, de dag tevoren had ik ochtenddienst gehad dus de biologische klok werkte nog. Sta ik om kwart voor 6 's morgens de vaatwasser leeg te halen, en wat komt er voorbij dobberen over het fjord? Inderdaad een grote wit-blauwe cruiseboot! Gek, die is veel te vroeg, de "Rotterdam" zou pas om 10.00h aanleggen in Eidfjord? Nou ja, maakt niet uit, ik laat de hond uit, ontbijt en zet de bobslee klaar. Neem koffie mee voor onderweg, en droge kleding om in Eidfjord even te kunnen wisselen, meestal ben ik bezweet na 30 km fietsen. Het is mooi droog weer met wat zon, +10 graden dus lekker fietsweer. Ik vertrek om kwart over 7 thuis en sta een uur later in Eidfjord op de cruisekade. De laatste kilometers geven vol uitzicht op het dorp, en wat er ook te zien is, geen cruiseboot! Dan zijn er 2 mogelijkheden:1. het ding is onderweg gezonken; 2. het was niet de "Rotterdam" die zo vroeg voorbij kwam.
Mogelijkheid 1. lijkt me wat onwaarschijnlijk, veel ijsbergen drijven er niet rond in de fjorden, dus vraag ik het aan een van de al aanwezige havenwachters. Nee, dat was inderdaad een ander schip, die ligt nu in Ulvik, dus die kwam wel vroeg voorbij maar sloeg af het Ulvikfjord in. De "Rotterdam" zou volgens planning rond 10.00h aanleggen.
Dan fiets ik gewoon terug naar Brimnes, en wacht daar op het veerplein, daar heb ik goed uitzicht op de Hardangerbrug en kan dan een foto maken als de boot er onderdoor komt. En 20 km extra fietsen maakt niks uit met dit weer, dat is alleen maar leuker.
Rond kwart voor 9 ben ik terug in Brimnes, en na 10 minuten wachten verschijnt er een cruiseboot onder de brug. Ik maak wat foto's en rijd weer richting Eidfjord.

De "Rotterdam" onder de Hardangerbrug.
 

Met de veerboot Brimnes-Bruravik op de voorgrond.
 

Nu is het wachten tot de boot aangemeerd is. Ondertussen word ik 3 keer weggestuurd, nee voor het gebouwtje op de kade kan ik niet staan, daar word  het straks zo druk, dat kan echt niet! Een stuk verderop volg ik het aanleggen, en opnieuw komt er een havenwacht naar me toe. Nee, hier kan ik ook niet staan, vanaf de boot gaan ze een lijn schieten, om de kabel aan de kant te trekken, dus hier staan is ook levensgevaarlijk. Nou heb ik nog niet vaak gehoord dat daar doden bij gevallen zijn, maar ik vraag de man waar ik dan wel veilig kan staan. Weer wat verder weg naast een geparkeerde auto kon het wel, dacht hij.

Aankomst in Eidfjord.
 

Bijdraaien.
 

Trossen vast.
 

Als het schip vastligt rijd ik de Strada naar de boegzijde van het schip, waar de loopplank inmiddels op de kade gelegd is, en parkeer achter de laatste van 8 bussen, die gereed staan om de passagiers naar diverse excursies te vervoeren. Als de mensenstroom vanuit de boot goed op gang komt rijd ik iets naar voren naar de uitgang van het gebouwtje en hoor iemand "Adri!" roepen. Daar zijn Cees en Anita, en kunnen we elkaar de hand schudden. ( de 2 sms berichten die Cees stuurde had ik gemist, de telefoon zat diep in een tasje, had ik niet gehoord)

Even op de foto.
 

Ik had verwacht dat het kennismaken zou zijn, even praten, en dat ze dan met een excursie zouden meegaan, ze hebben per slot van rekening  vakantie en komen hier om iets te zien. Maar nee, ze hadden geen uitstapje ingepland, Cees heeft geregeld dat ik mee de boot opkan als bezoeker, dan kunnen we op de boot koffie drinken en wat praten. Dat is een leuk idee! Niet op gerekend, maar mooi meegenomen! Vervolgens volgt de klucht van het parkeren van de fiets. Duidelijk te merken is dat Cees zelf ook een velomobiel rijd, die zet je niet graag zomaar ergens neer. Het idee om de fiets door het hek op de havenpier te rijden en daar vast te zetten word gelijk afgeschoten door de havenwachters. Geen sprake van! Dan maar tegenover de loopplank aan de buitenzijde van het hek, en jawel net staat de Strada met de kabel vast aan het hek, en daar komt opnieuw een wachter: "Dit ding kan hier niet staan! Als er calamiteiten zijn moet het hek open, en staat het in de weg! Sorry, je moet het verplaatsen." Dan vraag ik maar weer zuchtend of de man een voorstel heeft, en dat heeft hij, 100 meter verderop bij de geparkeerde auto's zal het wel kunnen. Mooi niet, geen plaats en geen mogelijkheid om de kabel ergens aan vast te leggen. Maar recht tegenover staat een kinderspeeltoestel op het gras, dus trek ik Bob het gras op en zet 'm daar vast.
Cees vroeg al wat verbaasd: "Gaat dat hier altijd zo?" Ja, wat regels betreft zijn die Noren zo flexibel als een betonnen paal!


We wachten een tijdje buiten en mogen dan de boot op. Ongeveer dezelfde procedure als op een vliegveld, identiteitsbewijs inleveren tegen een bezoekerspas, door een metaalscanner, en de losse spullen in een bakje doen zodat ook die gescand worden.
Dan naar boven en koffie met wat lekkers erbij.
We zitten aan het raam met mooi uitzicht op het dorp, en het gesprek gaat uiteraard over fietsen, dat kan niet anders met 2 fietsgekken aan 1 tafel, maar verder ook over emigratie, scholen, kinderen, werk en de economische situatie. En dan vergeet ik misschien nog wel een paar dingen.
Na een paar mokken koffie krijg ik een rondleiding over het hele schip, tot en met hun hut is inbegrepen!

Elke dag een "verse" mat in de lift!
 

Aan de koffie met koekjes, muffins enz.
 

Rondleiding.
 

Dan is het weer naar buiten, terug naar de Strada, waar Cees even de reparaties die ik onlangs had bekijkt, en natuurlijk de onvermijdelijke aanpassingen die ieder individueel aan "zijn" fiets maakt, bekijkt en bespreekt. Eigenlijk kunnen we nog wel een paar uur "ouwehoeren" voor m'n gevoel, maar ik wil ook niet te veel van hun tijd in beslag nemen, Cees wou nog informeren of hij de nabijgelegen krachtcentrale in Simadal kon bekijken voor ze weer aan boord moesten voor vertrek.
Het is ondertussen al over half 1, dus ik moet maar weer eens op huis aan.
We nemen hartelijk afscheid, en als we in de buurt van Hippolytushoef komen, kunnen we gewoon even langs komen, zegt Cees.

Iets na half 2 ben ik terug thuis, Ina is iets eerder van haar werk weggegaan en wil ook wel even naar Eidfjord om de boot te bekijken. Nu rijden we met de auto, nemen de hond mee en doen een wandeling rond Eidfjord, nog een boodschap en gaan weer terug huiswaarts.

In deze boothuisjes paste het schip niet........
 

Rondje
wandelen.
 

Bomen met wollen truitjes in Eidfjord.
 

Ik had afgesproken de Nederlandse driekleur buiten te hangen, om de plaats van ons huis aan te geven. Of het zichtbaar was vanaf de boot weet ik niet, de afstand is wel groot. Op de boot zouden ze buiten staan en zwaaien met een witte lap, maar dat was voor ons niet zichtbaar, er was ook wel veel wit op de boot, en ja, die afstand.......
De foto's geven goed de grote afstanden aan, de "Rotterdam" is een schip van circa 60.000 Brt, 32 meter breed en 240 meter lang, en lijkt nietig op de T-splitsing van fjorden waar wij op uitkijken.
Ik stuur nog een sms en wens hun een goede thuisreis, hopelijk hebben ze een fijne vakantie gehad.

De "Rotterdam" verschijnt in ons blikveld.
 

Uitzwaaien.........
 

Tevergeefs met de verrekijker een witte lap zoeken.......
 

Bijna weg.

Al met al had ik een leuke dag, lekker gefietst, een leuke ontmoeting met een mede-velonaut en een leuk gesprek.

Hier laat ik het voorlopig bij, ook Cees zal wel een inleg schrijven na thuiskomst denk ik.

Tot de volgende keer,

Groeten, Adri.

Hout halen.

Hout halen, niet de Belgische plaats, maar echt hout gaan halen, in het bos. De lange winter had een redelijk gat geslagen in de houtvoorraad, dus moest die weer aangevuld worden. Na de oudste droge voorraad verplaatst te hebben naar het houthok, de grijpvoorraad voor volgend stookseizoen, had ik 9 pallets leeg, die kunnen weer gevuld worden. Er staan nog 9 pallets die al een jaar staan, die kunnen volgend jaar verhuizen naar het houthok.

Leeg.........
 

Ook leeg..........

 

Dat zit nu hierin.......
 

De aanhanger van het werk kon ik een weekje lenen, en ook een kliefapparaat, dus ik kon aan de slag.
Ik kon nog wat resten opruimen, en besloot ook een lariks die me 2 jaar geleden al aangewezen was om te leggen.

Lariks omleggen.......

 

Met 8 aanhangers hebben we in elk geval een begin om het kliefapparaat te gaan gebruiken de komende tijd. Moest ik nog mee willen halen kan dat van de zomer ook nog wel, eerst zien hoeveel hapklare blokjes deze stapel oplevert.

Ruim  4 aanhangwagentjes........
 

Anderhalf aanhangwagentje.....
 

Deze nog lossen, en de laatste morgen even halen....
 

Morgen even de laatste halen en dat kan het klieven beginnen......



Later meer!

Groeten, Adri.







Opnieuw schade.......... en zichtbaarheidsgezeur.........

Helaas heb ik weer een schade opgelopen, het voorjaar slaat toe zal ik maar zeggen. De dooi heeft ook de kapot gevroren stenen losgemaakt op de hogere hellingen, en het smeltwater voert veel rommel mee naar beneden. Ondanks de grote hoeveelheid stenen, putten en langs- en dwarsscheuren veroorzaakt door de vorst die ik ontwijk was het weer prijs afgelopen weekend. Het regende veel dus reed ik lekker comfortabel onder dak, alleen het vizier is dan wel met fijne druppels bespat, waardoor het zicht in combinatie met het wat donkere weer 's morgens iets minder goed was. Ik kreeg in elk geval een behoorlijke klap te horen, het leek vanonder de tunnel te komen. Na controle bleek de schade nog groter dan de vorige! Dus weer maar met frisse tegenzin aan de slag om ook dit weer zo goed mogelijk te repareren. De juiste spullen heb ik in huis nu, het vorige weekend deden we een klein tripje met de camper, en kon ik inkopen doen in Haugesund. Daarna sliepen we één nacht en gingen met een omweg weer op huis aan. Mooi weer, wat wil je nog meer. Dat mooie weer was helaas weer vlug voorbij.................

Opnieuw schade, dit moet geen gewoonte worden.....
 

Het is weer opgelost.......
 

Dan de zichtbaarheid, ja dat zal wel velen van jullie bekend in de oren klinken, we zien je zo slecht! Standaard vraag ik meestal of ze het dan geen tijd vinden voor een bezoek aan de oogarts of opticien, om even te checken of de oogjes nog helemaal in orde zijn. Een deel van de opmerkingen van Ina's collega's kon gelijk weggezet worden onder schrik: "Wat komt daar nou aan?????????????!!!!!!!!!" Begrijpelijk, maar net zo irritant als de automobilisten die je tegenkomt op weg naar huis uit de middagdienst, om circa 23.45h 's avonds. Die kunnen niet gelijk plaatsen wat er aankomt, en weten dan niet beter dan even "bijlichten", natuurlijk door de grote lichten/verstralers o.i.d. te ontsteken. Lekker voor je ogen is dat, er heeft dus al regelmatig een minder stichtelijk Nederlands woord over het fjord geklonken, wees daar maar zeker van!
Vooral vrachtwagens en bussen zijn heel erg, die hebben meestal een batterij bouwlampen bovenop de cabine, die als ze in Trondheim in zuidelijke richting vertrekken, de Eiffeltoren een schaduw laten werpen!

Maar goed, het laatste wat ik te horen kreeg over zichtbaarheid kwam van Harald, een van de leden van de fietsclub. In het dagelijks leven directeur van het plaatselijk energiebedrijf en een zeer aimabele man, die zich altijd zeer netjes en correct uitdrukt. Ook hij had net als veel Nederlandse managers waarschijnlijk ook een cursus psychologie van de koude grond gehad, want hij bracht het netjes volgens de regels, eerst positief beginnen voor je de minder leuke boodschap brengt. Hij zei: "Adri, je ziet jouw heel goed komen in je rode voertuig, ook 's avonds!" Ik al blij, maar ik vermoede al dat hij niet uitgesproken was. Inderdaad, komt hij weer: "Maar ik ben wel al een paar keer goed geschrokken als je ineens te voorschijn kwam als je tussen een paar auto's meereed!" Dat was ook begrijpelijk, hij had daar geen velomobiel verwacht. Dus ik wou de man niet gelijk afbekken, daar is hij veel te vriendelijk voor, hij verdient dat ook niet, dus ik zeg: "Zou een vlag dan helpen?" Ja, dat leek hem een goed idee! Ik kon het niet laten om toch nog het laatste woord te hebben: "Dat zou kunnen werken, maar wat dan met al die hoge SUV's tegenwoordig? Dan kan het dat ik nog niet gezien word! Toen wist hij het ook niet meer, maar om van al het gezeur af te zijn heb ik er een (kinder)vlag opgezet, de vlag eraf gehaald en die vervangen door een witte en een rode reflector.
Gelijk een compliment van Ina, die zich ook zorgen maakt over de komende zomer, met alle toeristen, die volgens haar in rijen van 10 gaan opstellen om over me heen te rijden! "Dat heb je goed opgelost!"

Zou dit dan de oplossing zijn????????????
 

Dank je wel, schat, maar ik voel me net zo'n gehandicapte met dat ding erop. Net als met een helm onder de racekap rijden, dat is volgens mensen die het kunnen weten helemaal niet noodzakelijk. Maar om Ina gerust te stellen rijd ik nu met een zogenaamde "Smartcap" een schaatshelm die de nodige bewegingsruimte toelaat onder de kap. En nodig of niet, rallyrijders zitten ook in hun bolides met kooiconstructie met een volle integraalhelm op, dus dan moet ik dat ook maar. Samen met de vlaggenstok word de "Willempie!!!!!!!!!!!" factor nu wel erg groot  vind ik zelf. Maar ja, zoals Marcel Beekmans altijd zegt: "Accepteren, accepteren!!" Ik zal er wel aan wennen, dat heb ik ook gedaan aan de lampen op de racefiets, dat vond ik ook moeilijk. Je zet geen lampen op een racer, dat is  "not done" !
Hier moet je wel met al die tunnels, dus daar viel niet aan te ontkomen, nu zie ik ze niet eens meer, het is gewoon een standaard onderdeel geworden.
Tot besluit nog een aantal foto's van onderweg op de eerste trip met de nieuwe camper.

Tot de volgende keer!

Groeten, Adri.