BOB weer rijklaar gezet.

Veerarm steun binnen.

De gekraakte steun van de linker veerarm achter, die BOB enigszins door zijn hoeven deed zakken kwam deze week binnen.
Opgestuurd door Velomobiel.nl op 11 april, en binnen bij  mij op 25 april. Dat het zo lang lang duurde was vooral de schuld van het Paasweekend dat in deze periode viel. Met "track and trace" viel te volgen waar het pakje zich bevond,  en het was wonderlijk snel door de douane gepasseerd. En op 17 april lag het in het sorteercentrum in Voss, en was het de woensdag voor Pasen.
En Pasen in Noorwegen is toch net iets anders dan in Nederland, op die bewuste woensdag stopt een groot deel van de Noorse beroepsbevolking al om 12.00 u 's middags en begint de vakantie. Witte donderdag en Goede vrijdag zijn "feestdagen" en alles is gesloten. Op zaterdag zijn dan de supermarkten een aantal uren open, om dan voor de beide paasdagen weer dicht te zijn.
Dus ook de posterijen liggen gewoon vanaf woensdag 5 dagen stil.
En daar kwam nog bij dat het pakje al op 23 april in de plaatselijke winkel arriveerde, maar op een of andere manier werd het niet ingescand, en kreeg ik geen SMS dat het afgehaald kon worden. Ik wachtte nog 2 dagen, en ging het dan maar vragen, want het moest volgens mij aangekomen zijn. Wat ook zo was, en ik kon aan eindelijk aan de gang om de steun terug te monteren.

Oud en nieuw naast elkaar.

 

 

 

 

 

 

 

 Dezelfde procedure als vorige keer, BOB op de kant, achterwiel verwijderen en de steun er in monteren. Ging prima tot ik de bouten en moeren moest aantrekken, toen waren mijn armen te kort...........Bouten tegenhouden in de fiets en moeren aantrekken in de achterste wielkast is toch wat lastig. Ik had misschien wel een systeem kunnen verzinnen om één sleutel vast te plakken met tape of iets dergelijks, maar gelukkig was Teun thuis, dus die even er bij gehaald, toen was het vlug gefikst.

Nieuwe steun gemonteerd, en veerarm weer vast.

Daarna BOB weer op zijn zomerbanden gezet, Gocycle 50-406 achter, Shredda 40-406 voor, de iets aanlopende rechter voorrem opnieuw afgesteld en de fiets helemaal gewassen.
Nu kan er weer gefietst worden!

Tot zover,

Groeten, Adri.

Weer maar eens.....

Schade wegwerken.

De ontstane schade bij m'n glijpartij in november ( Slippertje ) was slechts gedeeltelijk gerepareerd, de carbonschade was geplakt met wat lappen carbon, en was in orde. Blootliggend carbon was afgedekt met wat epoxy, zodat het tegen inwatering gezekerd was.
Nou de temperaturen weer wat hoger worden kon er begonnen worden met een poging tot het wegwerken van de lakschade.

Dat begon met het wegschuren van de overtollige epoxy, en daarna plamuren van de oneffenheden.

Na het schuren.

Plamuur erop.

Plamuur glad schuren, en daarna de nog mooie delen van de fiets afplakken en spuitplamuur erop.

Afplakken onder.

En boven.

Spuitplamuur erop.

Na uitharden de spuitplamuur geschuurd met korrel 800 en dan schoonmaken en ontvetten voor het spuiten.

Na het spuiten.

En tevreden?

Ach, het ziet er van een eind weer redelijk uit, en de krassen en beschadigingen zijn niet meer zichtbaar, dat is al heel wat.
Perfect is het niet, het is niet door een prof gedaan natuurlijk. Maar daar zijn de kosten dan ook naar.............
Nu nog de fiets goed schoonmaken, en in de wax zetten, dan blinkt het misschien ook weer wat......

Tot zover,

Groeten, Adri.

BOB zakt door zijn hoeven............

Mijn beurt..........

Zoals een deel Quattrovelo vaarders voor me, heb ik nu ook een breuk in een aluminium deel van de fiets ontdekt.
Ga ik niet over klagen, heeft nog lang geduurd, zeker als je ziet wat die fiets het eerste jaar voor de kiezen kreeg, Deildo was niet verkeersvriendelijk te noemen.........

Omdat ik me beter begin te voelen, en ik weer wat meer fysiek mag gaan doen, dacht ik maar eens te beginnen met het opknappen van de in november 2018 ontstane lakschade, zie mijn post: Slippertje. 
De carbon schades had ik al gelijk dezelfde week gerepareerd,  maar door de lage temperaturen zag ik de rest nog even niet zitten in november..........

BOB uit zijn hok, en al gelijk viel me op dat de fiets iets naar één kant trok, dat is wel eerder gebeurd, toen ik eens een aflopende band had gedurende de nacht.
Banden check levert niets op, alles staat hard. Maar  eens naar de vering kijken dan, de linker balg lijkt iets minder hard te staan, dus de demperpomp erbij gepakt en de balgen op gelijke druk zetten.

Helpt niks, als ik op de linkerzijde van de fiets druk gaat de hele body veel te snel omlaag. De oliedempers dan? Die zijn ook al eens vervangen omdat ze lek waren, zou weer kunnen.
Nee, die zien er ook prima uit, en dempen zoals ze moeten doen.

Dan valt mijn oog plots op de linkerveerarm, of beter gezegd, op de bevestiging daarvan. Aha, daar zit het probleem!

Het ziet ernaar uit dat de steun op de wielkast volledig gebroken is, dus heeft de linker vering maar aan één kant ondersteuning. Vandaar het vreemde gedrag bij inveren........

Gebroken steun.

Zo, dan weet ik gelijk waar te beginnen...........BOB op z'n kant, en het linker achterwiel verwijderen, want anders komen mijn "poezelige" handjes niet bij de moertjes in de wielkast, daar is de ruimte te beperkt voor.

"Achterpoot" verwijderd..........

Van de 3 moertjes is er al één verwijderd......

De 3 boutjes en moertjes losmaken en daarna de moer aan de veerarm losmaken. De bout in dat gedeelte heeft nogal een nauwe passing, ik moet het plaatje met bout in de bankschroef klemmen, en de bout er voorzichtig met een hamer uittikken.

Mailen.

Wat foto's maken, en een mail naar Velomobiel.nl sturen met een foto van het gebroken onderdeel.
Met het verzoek natuurlijk om een nieuwe steun te sturen, want in de huidige situatie valt er niet met BOB te fietsen.
Geeft niet zoveel, want ik zit nog in m'n herstelperiode, en mag pas vanaf volgende week weer rustig de training gaan oppakken.
Ondertussen al een mail gekregen uit Dronten, dat er een nieuwe steun onderweg is.

Falend aluminium.

Nog steeds is de QV in ontwikkeling, alle opgetreden breuken bij anderen waren ook aan het achterframe, dat nog niet uitontwikkeld is.
Dat heb je nu eenmaal bij een nieuw ontwerp, zoals zeker het achterframe van de vierwieler is. De meeste velovaarders die al langer rondrijden weten nog wel hoeveel "kleerhangers" er gebroken zijn op de diverse Quest/Strada versies.
Welke aangepaste versie er nu in gemonteerd word weet ik niet, maar breken doen ze nauwelijks meer.

De breukvlakken, wat verkleuring is zichtbaar.

De verkleuring van de breukvlakken geeft aan dat het geen verse breuk is, dit is langzaam gescheurd tot het overblijvende deel te zwak was om de uitgeoefende krachten te weerstaan.
Breuken, het hoort er allemaal bij......


Tot zover,

Groeten, Adri.

Technisch gelukt.

Ablatie.

In mijn vorige post beschreef ik de geslaagde cardioversie, en tevens dat ik ondanks dat toch een doorverwijzing had voor ablatie.

Even zoeken op het internet leerde me dat er 4 openbare ziekenhuizen zijn in Noorwegen waar ze ablatie uitvoeren, Haukeland, het universitair ziekenhuis in Bergen is er één van.
Tevens kwam ik er achter via de site van helsenorge.no dat de wachttijd voor ablatie nog al verschillend is, in de openbare ziekenhuizen varieert die tussen de 13 en 48 weken! In het geval van Bergen moet er gerekend worden op circa 37 weken, dat leek me wat lang......
Bleek nog te kloppen ook, want al snel kreeg ik een oproep voor de ablatie in Bergen, die zou kunnen plaatsvinden op 28 november.
Een oplossing was snel gevonden, de ziekteverzekering via het bedrijf waar ik werk kon zorgen voor snellere behandeling in een privé kliniek, LHL ziekenhuis Gardermoen, in de nabijheid van het vliegveld.
En daar kon ik terecht op 1 april, geen grap!
Daarom rijden Ina en ik naar Voss op 31 maart, waar ik op de trein naar Gardermoen stap. Als ik net voor  middernacht bij het ziekenhuis binnenstap kan ik recht naar bed in de aangebouwde hotelafdeling. Volgende morgen melden bij de cardiologische afdeling aanmelden.  En niet meer eten of drinken uiteraard, dat mag niet meer na 00.00 uur.

Geslaagd!

De behandelend arts kwam eerst kennismaken, en vertelde de procedure. Eerst wat bloedproeven, dan een CT-scan van het hart en daarna als alles in orde bevonden is de ablatie.
Alles was in orde, dus werd ik om 11.30 naar de behandelkamer gebracht.
De ablatie ging volgens plan, daarna bijkomen op de bewaking, en dan na 2 uur naar de kamer.
De behandeld arts kwam nog langs en vertelde dat het een technisch geslaagde ablatie was, en dat na verloop van tijd de medicatie trapsgewijs afgebouwd mag worden.
 's Avonds laat mocht het drukverband eraf, en de 2 hechtingen werden uit m'n lies gehaald.

 Klinkt prima dat afbouwen van die medicatie!
Een week niet meer tillen dan 5 kilo, 3 dagen niet autorijden, en pas na 2 weken weer zwaardere inspanningen gaan doen. Dus werken en fietsen zal nog even moeten wachten, zeker rijden met BOB is wel onder de zwaardere inspanningen te rekenen in dit terrein.
Op dinsdag mag ik weer naar huis, en stap om circa 08.30 op de bus voor het ziekenhuis. Op Oslo Centraal Station moet ik 2½ uur wachten voor de trein naar Voss vertrekt, onderweg lopen we nog 1 uur en een kwartier vertraging op omdat een motor in de locomotief uitvalt, en ik zodoende mijn busaansluiting op Voss mis. Ina komt als redding in nood, en haalt me op bij het station in Voss. Net voor 20.00 uur zijn we thuis, en kan ik douchen en uitrusten.

Nu rustig afwachten en weer gaan opbouwen zo gauw het mag, en hopelijk de volgende post weer eens iets over fietsen schrijven, die gezondheidsverhalen ben ik zelf ook al lang zat..........

Tot zover,

Groeten, Adri.