vrijdag 28 maart 2014

Lampjes, langlaufen en een rondje Sørfjord.

Bezigheden..........

Eindelijk lijkt er wat mooier weer te komen, een mens word  er gelijk iets actiever door......
We konden de afgelopen week tenminste een paar dagen genieten van zonnige dagen dat is genoeg om gelukkig van te worden.
Ben even bezig geweest met de lampbevestiging, aan de linkerzijde. Die was in orde, maar 1 van m'n lampjes besloot zich te pensioneren, dus moest er een andere die plaats innemen. De keuze viel weer op een lampje met een "afstandbediening", met de bedieningsknop binnenshuis zo gezegd.
Het werd een lampje van dx.com deze keer: TrustFire CREE XML-T6 + XPE-R2 3-Mode 1800-Lumen 3-LED White Bike Light , een hele mondvol, en een bak licht met 1800 lumen! En een extra voordeel is de schakeling, 1x drukken is de grote lamp aan, 2 de keer drukken de 2 kleine lampjes aan en de grote uit, 3 de keer drukken is alles aan. En dan nog eens drukken is alles uit.  Dan hoef ik maar 1 x te drukken om de lamp uit te doen bij tegenliggers, dat scheelt iets in de irritatie misschien.....
Enkel de breedte van de lamp, met de 2 kleintjes ernaast gooide roet in het eten, als ik de lamp recht voor me richtte kreeg de spiegel een duw en was die uit positie. Dat is niet de bedoeling, dus dat moest even aangepast worden. Een stuk bezemsteel  afschuren en passend maken zodat die in de lampsteun past, wat lijm eraan, en een gaatje boren door het aluminium en een zekeringsschroefje plaatsen.
Zo, op deze manier kan de lamp goed gericht worden, en de spiegel blijft ook in de juiste stand, dat is dan in orde. De afstandbediening in de fiets bevalt prima, zeker als er met kap gereden word, maar ik wil de knoppen van het stuur af halen, want ik ben een paar keer tijdens instappen met m'n voeten in de draden verward geraakt in het donker.  Daarom een paar steuntjes maken van de resten van de bezemsteel, en ook monteren in de fiets, zodat de knoppen niet in de weg zitten, en toch goed bedienbaar zijn.
En uiteraard geen potentieel gevaar vormen in geval van een botsing, dat is ook niet de bedoeling.
Bedieningsknop linkerlamp.
En de rechterlamp bedieningsknop.

Langlaufen en het eerste rondje fjord.........

Dat was op maandagmorgen, en toen werd het zulk mooi weer dat ik na de middag de Scott gereed maakte en een heen en weer ritje naar Odda maakte, heerlijk met dit mooie weer.
Ook op dinsdag werd mooi weer gemeld, dus had Ina het idee gekregen om eens te gaan langlaufen.
Op tijd weg 's morgens en na een uurtje rijden parkeren we in Maurset, bij Sysendalen Skisenter.
Daar stappen we in onze ski's, en gaan op het gemak een rondje doen. Prachtig weer, volop zon en een prima temperatuur van -4 º C. Ward loopt mee naast me, een beetje beweging is ook goed voor hem, en heel hard gaat het niet, de hellingen zijn redelijk vlak hier. Tijdens de korte pauze's onderweg gaat hij gelijk rollen in de sneeuw, dat vind hij heerlijk.
Ook wij genieten van het samen bezig zijn in de buitenlucht, en natuurlijk van het mooie weer!
Onderweg schiet Ina een plaatje van haar geliefde uitzicht aan Bu.
Ina  op de loipe.
Ward na het rollen, met nog wat sneeuw op de snoet.
En hier knaagt hij wat sneeuwklonten van tussen z'n tenen.
Na een uurtje drinken we koffie aan de auto, en rijden nog iets verder om te kijken of de weg daar ook zo mooi sneeuwvrij is. Dat is ie, zelfs tot voorbij de afsluitboom. De weg is gewoon open, de rendieren zijn na een paar dagen weer zuidwaarts getrokken, en zorgden voor een volgend komisch bericht in de krant. De beestjes trokken over een paar uitgezette loipes naar de verschillende toeristenhutten op de Hardangervidda. Die loipes worden uitgezet en bewegwijzerd met "kvister", twijgen om zo de gebruikers op de juiste route te houden. En wie trokken die twijgen uit de sneeuw en vraten die op? Juist! En de mensen die de routes uitzetten hadden weer een karwei erbij, en ik een vette grijns op het gelaat.........
Iets verder op de Hardangervidda.
En een panoramafoto.
Net na twaalven zijn we thuis, en ik besluit nog een ritje met de Scott te maken, en rijd de pont van half twee op, en ga naar Utne. Daar neem ik de weg naar Odda, en vandaar weer op de bekende weg terug naar Kinsarvik. Een fijne rit van 88 km, met mooi weer, gewoon genieten dus!

Tweede rondje Sørfjord.

Na 2 dagen woon-werkritten met wat minder weer, ben ik vrijdag overdag vrij, en moet 's avonds de nacht in. Nu rijd ik de pont van half tien op, en ga weer mee naar Utne. De eerste keer met BOB op de pont, het was er eerder nog niet van gekomen. Ik ga nog een rondje Sørfjord doen, nu met BOB, en de camera is ook mee vandaag, dus de kant van het fjord waar ik normaal fiets kan nu op de foto.
BOB op de boot.

Vanaf Utne is het weer richting Odda, met onderweg een paar foto's, later rijd ik gewoon verder, de weg vanaf Odda naar Kinsarvik is al vaak genoeg in beeld gekomen, dus daar stop ik niet meer voor.
Op 7 km van huis tijdens de klim op Lutro rijd ik zonder het te merken door een snelheidscontrole, want een eindje hogerop zit een agent in de berm en roept: "Je reed 17 km/u op dat stuk daar!" Klopt, ook mijn computer zal er niet veel naast gezeten hebben. Gelukkig was het omhoog, als ik de andere kant opgereden was, had ik wel boven de geldende limiet van 50 km/u gekomen, en hadden ze misschien moeilijk gedaan...........
Na weer een heerlijk ontspannen ritje kom ik weer met 88 km extra op de BOB teller thuis, lekker zulke dagen, daar krijg ik nooit genoeg van........

Kinsarvik vanaf de overkant gezien.
Altijd lawine's bij Velure, daarom liggen er daar ook tunnels.
Rechts op de foto de oostzijde van het Sørfjord, waar ik m'n woon-werkroute heb.


Tot zover!
Groeten, Adri.

 


zondag 23 maart 2014

Ritje naar Simadalen.

Even eruit met BOB.

Na de sneeuw van woensdag en een donderdag die ook zo vlug mogelijk vergeten kan worden wegens  de aanhoudende regen, kon ik vrijdag een 12 uurs dienst overwerk doen. Dat werd een woon-werkritje, en het weekend was ik weer vrij, op zaterdag koos ik  een ritje naar Simadalen, 10 km voorbij Eidfjord een doodlopend dal in, en dan weer terug naar huis. Lekker ritje van bijna 80 km, en omdat er regen werd gemeld in de middag vertrok ik net na 10 uur. De kap zat in de hoes achterin BOB, het liggende deksel in de Stradaneus, dus in geval van veel regen kon de kap er snel weer op.
Het weer zag er prima uit bij vertrek dus lekker "open" rijden, met het XL-schermpje erop, in de frisse lucht zonder dat je helm afwaait in de afdalingen.
 
Onderweg richting Eidfjord, onderstaande foto is een detail van deze.
 
 
Naar Eidfjord gaat het vlot, enkel de klim naar Bu vraagt wat tijd, maar tijd heb ik genoeg, dus dat is geen probleem. De afdaling gaat wat rustiger dan gewoonlijk, ik krijg een paar stevige zijdelingse windstoten, en dan is 74 km/u snel genoeg. Het was in deze afdaling dat mijn snelheidsrecord behaald werd, 94 km/u, vandaag geen pogingen tot verbetering...........
Het is rustig op de weg, kalm rijd ik door Eidfjord en sla de weg naar Simadalen in. Even over een paar "bulten" in de weg, daarna een vrij vlak stuk, tot aan Simadalen. Als het fjord eindigt gaat de weg verder het dal in, de snelheid zakt behoorlijk, want hoewel het er plat uitziet loopt de weg van begin tot einde  tussen de 1 en 2 % omhoog. Terugschakelen en een aangenaam beentempo vinden, en gewoon naar de parking op het eind fietsen. Op 500 meter voor de parking nog een "afmakertje", 100 meter klimmen met stijgingen van 13, 18 en een klein stukje 25%. Ook vandaag red ik het en laat BOB uitlopen naar de parking. Daar stopt de geasfalteerde weg, er kan nog wel ongeveer 5 km verder het dal in gegaan worden via een onverharde grindweg, maar dat is geen BOB vriendelijke route. Op het echte einde van het dal lopen er nog wandelpaden de bergen in, zoals bijna overal in Noorwegen.
Op de parking staat een bordje met de beschrijving van een van die paden, de "Bispevegen" (Bisschopsweg).
 
Op het einde van de asfaltweg ligt de parking, onderstaand een foto van het bordje dat de "Bispevegen" beschrijft.
 
 
Dan is het omdraaien en dezelfde weg terug, en nu is de op de heenweg oplopende 5 km veranderd in aflopend, dus dat zal sneller gaan! Eerst even het klimmetje, dan voorzichtig afdalen van het steilste stuk, daarna de fiets gewoon laten lopen. De snelheid is constant tussen de 55 en 60 km/u, en dan hoef ik niet eens veel mee te trappen! Maar zoals gewoonlijk duren mooie liedjes niet lang, de 5 km omlaag zijn zo gepiept, en dan begint de normale op en neer gaande weg weer.
 
De terugweg gezien vanaf de parking.
 
Op de helling 500 meter van de parking, nu op de terugweg.
 
 
Terug naar huis begint de lucht wat donkerder te worden, hopelijk red ik het nog om droog thuis te komen. Er gaat ook wat tijd zitten in de klim naar Bu, 3 km met 5 tot 6 %, als ik boven ben ziet de lucht er wat beter uit, donker aan 1 kant, wat lichter richting Kinsarvik, er komt zelfs nog even een waterig zonnetje kijken.
 
 
 
Donkere luchten rechts, wat lichter links, daar moet ik heen...
 
Bijna zon...........

 

Vanaf Bu gaat het omlaag naar Ringøy, ook dat gaat snel, dan is het nog 10 km naar huis. Het blijft droog, maar in Husedalen boven Kinsarvik hangt het helemaal vol met bewolking, en na uitlaten van Ward en een lekkere warme douche hoor ik regen op de dakramen in de keuken, dus de voorspellingen komen uit. Maakt niet uit, voor vandaag heb ik m'n beweging weer gehad...........
Niet heel belangrijk, maar leuk om te weten is dat de totaal kilometerstand van BOB vandaag de 15000 passeerde, en dat gaan de laatste niet zijn, we gaan gewoon door!
 
Tot de volgende post!
 
Groeten, Adri.

woensdag 19 maart 2014

Extraatje voor "Mooi Geel".

Vandaag een extraatje.....

Voor Paul-"Mooi Geel"- van Roekel, want die gaf op de post van gisteren een reactie dat hij de winter en de sneeuw best gemist had in Nederland.
Ook voor Questikel, die aangaf al lang blij te zijn met de plaatjes en dat hij er niet zelf doorheen moet, geniet ze Peter!
Nadat het laagje gisteravond weer zo goed als gedooid was, zakte de temperatuur weer in de nacht, en de bewolking nam ook weer toe........
Met als gevolg weer een nieuwe laag "witte ellende"...........
Maar om Paul, en andere volgers die sneeuw op prijs stellen een plezier te doen hierbij een korte video, een rondje om huize Bobslee.
Ik zou het hele spul met plezier richting Dieren-Apeldoorn sturen, maar dat gaat boven mijn macht helaas, jullie zullen het met de beelden moeten doen..........
 
 
 
Omdat op de video er enkel sneeuw ligt, en geen sneeuw valt, maakte ik nog een opname nadat ik Ward had uitgelaten, want toen begon het weer te vallen..........
Dat ziet er  voor vandaag weer bedroevend uit wat fietsen betreft........
 
 
 
Huize Bobslee in de sneeuw, mooi om te zien, maar dat is dan ook alles wat er mooi aan is......
 
Op de eerste video zie je duidelijk een grijze wolkensoep waar normaal een mooi uitzicht is, met sneeuwval verbeterd dat niet veel...............
 
Nou ja, eerst maar wat werk in huis doen, daarna zullen het wel wat garage bezigheden worden vandaag, we zien wel wat het vanmiddag nog gaat worden.......
 
Voor de liefhebbers: Geniet ze!
Voor de anderen: Groeten en tot volgende keer!
 
Adri.

dinsdag 18 maart 2014

De laatste stuipjes?

Nog sneeuw.........

Na een aantal redelijk mooie dagen geeft Koning Winter zich nog niet helemaal gewonnen. Van de 5 werkdagen in afgelopen weekend slechts  1 dag met de fiets...........
Dreigende sneeuwval, echte sneeuwval en veel regen en af en toe ook windstoten. En onderweg werken aan de weg en werken in tunnels. Tunnelarbeid gebeurd vaak in de nacht, om het dagverkeer zo weinig mogelijk te verstoren. Dat betekend wachten tot de weg open gaat om het verkeer voorbij te laten, en dat kan wel eens een half uur aanlopen. Geen prettig staan in een VM als je er al bezweet in ligt en de buitentemperaturen maar net boven 0 ºC liggen................
 
Zal vanmiddag ook weer autorijden worden, de weerberichten bekeken hebbend...........
 

Nog even.......

.............. wachten en dan zal het nog beter worden als de zomertijd komt. Nu is het al een heel stuk beter dan in hartje winter, al regelmatig zon in het dorp, en al eens in het licht naar huis fietsen.
Dat is al een stuk beter dan 2 ritten in het donker de hele tijd.
Ondanks dat we een "goede" winter hadden met weinig sneeuw en gladheid, zit ik niet te wachten op deze laatste "stuipjes" winterweer.
Wat mij betreft mag het voorjaar nog vandaag beginnen!
 
Tot de volgende post.....
 
Groeten, Adri.

 

donderdag 13 maart 2014

Noorwegen op z'n smalst?

Wegafsluiting.........

Niet ongewoon in Noorwegen, door allerlei oorzaken kunnen wegen vooral 's winters afgesloten worden of moet er in colonne gereden worden. Vaak is de reden zware sneeuwval of harde wind, en dan is een afsluiting of beperkte doorgang te billijken, risico voorkomen op schade, letsel of erger leed door natuurgeweld kan en moet dan voorrang hebben op alle andere aspecten.
 
Ook gisteren een bericht in BT, dat RV-7, een van de oost-west hoofdverkeerswegen in Noorwegen afgesloten was. De reden deed ons wel even goed lachen, alhoewel het waarschijnlijk huilen was geweest als we aan de "verkeerde" kant hadden gestaan en hadden moeten wachten of vele kilometers omrijden om toch thuis te komen.
Hier de link naar het artikel:
 
 
Het bord wat de afsluiting aangeeft.
 
 

Rendieren!

In nationaalpark Hardangervidda leven tussen de 10.000 en 15.000 wilde rendieren. Die lopen vrij rond en scharrelen zelf hun kostje op. Elk jaar worden ze globaal per helikopter geteld om de wildstand bij te houden. RV-7 loopt langs de noordgrens van het nationaalpark, en is mooi om als toerist over te steken, je ziet dan goed hoe zo'n hoogvlakte eruit ziet.
Rendieren trekken zich uiteraard niets aan van grenzen, en hekken staan er niet, dus ze lopen gewoon waar ze zin hebben om te lopen. Nu was RV-7 afgesloten om de rendieren die overgestoken waren en zich nu aan de noordzijde van de weg bevonden niet te verstoren! De kudde van circa 2000 dieren bevond zich op 3 km(!) noordelijk van de weg, en hun bewegingen worden via GPS geobserveerd.
Een aantal dieren waren al eens uitgerust met een zender blijkbaar, om zo de bewegingen van de kudde over de hoogvlakte te kunnen volgen.
 
 Boven en onder de foto's bij het artikel, de kudde van circa 2000 dieren op 3 km noordelijk van RV-7, ziet er heel bedreigend uit nietwaar?
 
 
 
De commentaren op het artikel gaan 2 kanten op, natuurlijk de "groenen", de dieren en milieuvrienden die dit geweldig vinden, en de anderen die deze reden voor wegafsluiting gewoon belachelijk vinden.
Ieder mag zelf zijn mening hebben hierover, ik vind het een lachertje!
 
Een foto van onszelf, van vorige zomer, de ontmoeting met de rendieren op de Valdresflya.
 
En het filmfragment dat volgt had ik ook al eens eerder geplaatst, maar is wel toepasselijk hier:
 
 

Wildbeheer........

Wildbeheer, een mooie kreet, uitgevonden door schietgrage jachtlustigen? Geen idee, maar dat is wel de reden dat ik de afsluiting van de weg een lachertje vind.
Want rendieren hebben geen natuurlijke vijanden in Noorwegen, dus om de kuddegroei binnen de perken te houden is er jachtseizoen op rendieren tussen 20 augustus en 30 september.
Dat houdt in dat een paar honderd "sportieven" zich bij voorkeur in groepjes van 5 tot 6 man per helikopter laten af zetten ergens op "hun" jachtgebied op de Hardangervidda, gekleed in jacht/camouflagekleding/ghillie-suits, gewapend met  nachtkijkers, GPS-apparatuur en verdragende geweren voorzien van laservizieren alles wat maar enigszins op een rendier lijkt  afknallen, ter plaatse ontdoen van ingewanden en huid en vervolgens de kadavers per helikopter laten afvoeren.
Dat alles onder de noemer wildbeheer, het gaat uiteraard gepaard met de nodige alcoholinname, want we zijn een weekje met "de jongens" onder elkaar nietwaar?
Zo worden jaarlijks circa 1500 tot 2000 dieren afgeschoten onder de noemer wildbeheer. De geldbedragen die de verkoop van het vlees oplevert hoor je niemand over, maar als een groepje jagers een slecht seizoen had omdat de dieren niet in "hun" gebied waren zijn de klachten niet van de lucht! Tja, helikopters vliegen ook niet gratis......
 
Dus nu sluiten ze een weg af om de dieren niet te verstoren? En eind augustus schieten ze die zelfde beesten gewoon af, maar ja dan mag het.............
 
 

BELACHELIJK!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 
 
(volgens mij dan.....)
 
Tot zover,
 
Groeten, Adri.

maandag 10 maart 2014

Ovale tandwielen, de eerste indrukken.

Ovaal, waarom eigenlijk?

Omdat dat efficiënter is volgens onderzoekers. Een en ander is verduidelijkt in een heel verslag:


Dit geld ook voor ligfietsers. Via een opmerking van Willem Jan Coster op mijn post over klimmen, ging ik me ook verdiepen in niet lineaire overbrengingen bij fietsers. Willem Jan heeft een Rotor RSX 4 crankstel gemonteerd in zijn Quest, en gaf aan daar behoorlijk sneller mee te kunnen klimmen. De werking van een RSX 4 is hier te zien:


of natuurlijk op de blog van Willem Jan zelf:


In het stuk staat ook beschreven dat ovaal werkt, en ook de geschiedenis, hierna een gedeelte:


Een vrij recente variant hiervan is te zien bij de rotorcranks. Hier beweegt de trapper sneller bij de trekkende beweging, dan bij de trappende (duwende) beweging. De bedoeling hiervan is, dat het been zo lang mogelijk in een positie bevindt, waarbij veel kracht kan worden gezet. Helaas is de rotorcrank vrij duur en zwaar.

Ovaal kettingwiel

De meest simpele oplossing is het ovale voorkettingwiel, waar de laatste tijd indrukwekkende prestatie's mee worden geboekt. Zo is de laatste Tour de France gewonnen door Christopher Froome en de voorlaatste door Bradley Wiggins. Beiden gebruiken het ovale voorkettingwiel van Osymetric. Bij de dames wint Marianne Vos bijna alles met de elliptische Q-ring. En met een ongestroomlijnde ligfiets met Osymetric heeft Aurélien Bonneteau een werelduurrecord gereden.
Toch is het ovale kettingwiel nog steeds niet echt doorgebroken en daar zijn diverse oorzaken voor aan te wijzen. Allereerst ziet het zwabberen van de ketting bij een ovaal kettingwiel er niet echt efficiënt uit. Daarnaast schakelt een ovaal kettingwiel wat lastiger. Ook wordt er opgewezen, dat de voeten steeds vertraagd en weer versneld worden, wat soepel ronddraaien van de trappers bemoeilijkt. Niet de minste oorzaak is waarschijnlijk, dat de grote fabrikanten dit type kettingwiel niet ondersteunen en gebruik ervan tegenwerken.
Met ovale kettingwielen zijn er ineens vele keuzemogelijkheden. Naast de optimale vorm moet ook de optimale excentriciteit (= verhouding tussen grootste en kleinste diameter) en de optimale hoek tussen crank en grootste diameter van kettingwiel worden gekozen. Dit heeft sinds 1890 geleid tot talloze varianten (zie Geschiedenis), die vrijwel allemaal zijn mislukt.
Ook marktleider Shimano heeft rond 1980 groots uitgepakt met het ovale Biopace chainwheel. Bij Biopace moest de grootste diameter worden getrapt in het bovenste en onderste dode punt (0 en 180 graden) en dat is een maximaal foute keuze geweest. Dit is dus volledig mislukt en heeft ovale kettingwielen een slechte naam bezorgd.
Bij de succesvolle kettingwielen Osymetric en Q-rings is het de bedoeling dat het kettingwiel het grootst is op de positie, waar het been de meeste arbeid verricht (110 en 290 graden van bovenste dode punt op lijn tussen heup en crankas). De benen draaien daardoor snel rond, als er weinig spierkracht is en minder snel, als er veel kracht wordt uitgeoefend.
Let op: de optimale montage van het kettingwiel is afhankelijk van de kettingloop! Dit betekent bij ligfietsen (ketting vrijwel parallel aan trapbeweging) een totaal andere positie dan bij bukfietsen (kettingloop bijna loodrecht op trapbeweging). Een optimaal gemonteerd kettingwiel is bij bukfietsen daarom het grootst op 90 - 110 graden voor de crank, bij ligfietsen op 40 - 60 graden voor de crank.

Ovaal, welke dan?

Aan de hand van dit verslag en de ervaringen van Willem Jan besloot ik ook ovalen voortandwielen te gaan proberen in de Strada.
Dan moet je gaan kiezen welke tandwielen je wilt, of in mijn geval wat er het best past bij je wensen.
Daarover staat het volgende in het stuk:
Dankzij de successen neemt het aantal verkrijgbare modellen toe:
De elliptische Q-rings zijn verkrijgbaar met de ovaliteiten 1,1 of 1,16. Deze kettingwielen zijn in iedere positie te monteren en dus makkelijk toepasbaar op iedere ligfiets. Bovendien claimt de fabrikant, dat zo het kettingwiel voor ieder individu op basis van Spin Scan Analysis in de ideale positie kan worden gemonteerd.
Q-rings schakelen makkelijker dan de Osymetric.
De Osymetric heeft een grotere ovaliteit, 1,215. Helaas kan dit kettingwiel maar via één stel gaten worden bevestigd en kan dus slechts in stappen van 72 graden worden verschoven ten opzichte van de crank. Vanwege de symmetrie van het tandwiel over 180 graden levert dit effectief een instelbaarheid in stappen van 36 graden op. Een verschuiving van 72° of drie keer 72 graden levert bij een ligfiets een redelijke instelling op.
De nieuwe Nederlandse PrOval heeft een nog grotere ovaliteit van 1,25 of 1,3. Dit kettingwiel is instelbaar via 3 stel gaten, die vlak naast elkaar liggen. Daarnaast kan er in een veelvoud van 72 graden verschoven worden (als bij Osymetric), wat vanwege de symmetrie over 180 graden ook hier effectief een instelbaarheid in stappen van 36 graden oplevert. Schakelt makkelijker dan de Osymetric
De minder bekende Ogival heeft zelfs een ovaliteit van 1,428, heeft drie stel gaten ter bevestiging en is dus iets beter verstelbaar dan de Osymetric. Daarnaast is er nog de Koreaanse Doval en de Ridea uit Singapore.
                                          De Q-rings in de Strada.
Nou wilde ik een triple, want de tandwielen moesten gemonteerd worden in de Strada, en ik gebruik al mijn versnellingen, ook voor. De keuze was toen vrij eenvoudig, de enige die een triple kon leveren was Rotor, dus werden het Q-rings. De 53-42-30 tandwielen werden vervangen door een set Q-rings in de grootte 53-40-30, en gemonteerd volgens de aanwijzingen voor ligfietsen, die ik via een reactie van een volger doorkreeg, waarvoor dank!
Dat was deze link:
Tot zover de theorie en achterliggende aanleiding, nu de praktijk!

Fietsen met ovale tandwielen.

In de eerdere postings over de tandwielen had ik al enkele reacties gehad, van mensen die er of mee al mee rijden, of dat ook aan het overwegen waren.
Onder andere velofan Richard die met O.symetric tandwielen in zijn Milan rondrijdt, en Dirk Drost die  Q-rings in de Quest gemonteerd heeft. Beiden gaven aan dat klimmen sneller gaat  en dat een hoge trapfrequentie makkelijker vol te houden is.
Ondertussen heb ik nu ongeveer 660 km met de fiets gereden met de ovale tandwielen, en klimmen gaat met dezelfde inspanning ongeveer 2 tot 3 km/u sneller! Ook het beentempo is omhoog gegaan, ook op het buitenblad rijd ik in hetzelfde verzet als voorheen ongeveer 8 tot 10 omwentelingen sneller, zodat ik nu net als op de Scott vaak hoog in de 90 of zelfs iets over de 100 in trapfrequentie rijd. Het middenblad is nu 40 in plaats van 42 tanden, en dat maakt het prima bruikbaar in de langere stukken oplopend vals plat. Waar ik ook door de hogere trapfrequentie een iets hogere snelheid kan vasthouden.
Er werd vooraf gewaarschuwd om niet "rond" te trappen, maar dat verschil merk ik niet. De tandwielen zijn ovaal, de cranks en pedalen maken nog steeds een cirkel!
Wat ik wel merk is dat het iets makkelijker accelereert, en de eerste week voelde ik ook dat er iets andere spieren ook belast werden. De  overstap naar de ronde tandwielen van de Scott ging probleemloos,  weer terug in de Strada was ook geen probleem, gewoon fietsen en je komt vooruit!
                                         Onderweg met de Scott.

Geslaagd?

Tja, daar kunnen de meningen over verdeeld zijn, oordeel zelf maar. Veel voordeel in tijd gaat het waarschijnlijk niet opleveren, want ik heb tussen de 500 en 600 hoogtemeters op mijn 72 km woon-werkroute. Als ik op die meters circa 2 km/u sneller kan, zal dat misschien samen met het makkelijker te leveren vermogen door  de hogere trapfrequentie een paar minuten opleveren. Niet spectaculair, maar mooi meegenomen, dat wel.
Voor mezelf is het makkelijker een hoog toerental aan kunnen houden ook van belang, ik vind het toch wat makkelijker fietsen bergop.
Schakelen leverde tot nu toe nog geen enkel probleem op, alles werkt nog prima en pakt alle versnellingen. Of dit snellere slijtage aan ketting en achterderailleur gaat opleveren? We gaan het zien, mijn schakelspullen zullen naar verwachting toch eerder slijten door het veelvuldig gebruik, door de vele stukken vals plat heb ik regelmatig het gevoel dat ik zowat continu zit te schakelen, enkel in de afdalende stukken rijd ik wat langer in dezelfde versnelling.

Conclusie.

Ja, ik houd deze tandwielen er voorlopig op, ze bevallen me goed, en ik ben er nu al gewend.
Of ik na de gewenningsperiode van 1 maand nog een andere tandwielpositie probeer weet ik nog niet, dat zal een beetje aan het gevoel liggen dat ik dan heb.
Tot zover!
Groeten, Adri.
 P.S. Wie dit verhaal leest wil ik even door sturen naar de laatste update: Ovaal verhaal, dat gaat over de nieuwe afstelling op de Peter de Rond manier. Hier de link:

Ovaal verhaal.

zaterdag 8 maart 2014

Ritje naar Skjervsfossen.

Opnieuw een uitje met de Scott.

En dat was weer lekker, want na vorige zaterdag was de Scott niet meer buiten geweest. Op zondag een kort tripje met BOB, en dan op maandag en dinsdag in de ochtenddienst, dus forenzen met BOB.
In plaats van 2 nachtdiensten op woensdag en donderdag had ik nu 3 cursusdagen, van 08.00u tot 15.00u. Dat kwam neer op 5 woon-werkritten op rij,  plus de korte rit op zondag, dat gaf bijna 400 km extra op de teller van BOB deze week.
Na een hele week met kap erop gereden te hebben wegens regen of gemelde neerslag, was het zalig om gewoon weer eens met m'n kop in de wind te rijden, met enkel het zoemen van de bandjes als geluid. Heel wat anders dan in de rode pedaalemmer in je eigen stank te liggen, om het maar  even "plastisch" uit te drukken.....
 

Waarheen?

Niet zo moeilijk, na een hele week richting werk te hebben gereden draaide het Fulcrum Zero voorwiel bijna automatisch richting Eidfjord, de tegengestelde richting van mijn woon-werkroute. Bij wijze van uitzondering had ik nu de camera mee in de achterzak, want ik had een ritje naar Skjervsfossen in gedachten. Over de Hardangerbrug in de richting van Voss, en dan zien hoe ver de wegen goed bleven, want er was iets kouder gemeld. Maar met een sneeuwgrens op 500 meter maakte ik me geen zorgen, zo hoog kwam ik vandaag niet.
 
                                      Uitzicht vanaf de brug.
 
 Nieuwe verlichting in de fietstunnel naar de brug, regenboogverlichting?
                     Waarom weet ik niet maar fleurig is het zeker!
 
                                  Uitzicht over het Granvinsvatnet.
 
                      En de paar huizen die daar gebouwd zijn.
 
 Een van de talloze watervalletjes onderweg.........., en de wachtende volbloed!
 
Met een steeds wateriger wordend zonnetje ging het verder richting Voss, en nam ik de afslag naar Seim en Spildo, om zo op de weg te komen naar Skjervsfossen of Skjervet zoals deze waterval ook vaak genoemd word.
Deze is al een paar keer voorbij gekomen op m'n blog, onder andere Bergen-Voss en Voss-Geilo gingen langs deze waterval. Maar tijdens dat soort ritten stop ik niet om foto's te maken, dus nu deed ik tijd af om eens rustig naar boven te rijden en wat plaatjes te maken.
 
                                             Boven bij het bord.
 
 
               De aanloop richting waterval, de weg begint hier al omhoog te lopen.
 
                                   Het bovenste deel van de waterval.
 
            Kijkje van de bovenliggende weg, met mijn "stoel" op de voorgrond.
 
Hierna een paar filmfragmentjes van de weg naar de waterval en vanaf boven. Niet het mooiste seizoen voor beelden, maar de weg en de stijging is redelijk goed te zien.
 
 
 
 
 
Na de foto's en filmpjes, fiets ik de laatste stijgende meters omhoog, en bijna boven zie ik de eerste plekjes wit naast de weg liggen. Dat had ik niet verwacht, maar toch liggen er nog wat sneeuwresten in de bermen. Helemaal boven kom ik aan een klein meertje, en jawel ook dat is nog gedeeltelijk bedekt met ijs. Nog maar een paar foto's dan.
 
                                  Het meertje met nog wat ijsschotsen.
 
                             En de Scott met de "voetjes" in de sneeuw!
 
Daarna besluit ik niet langs de natte weg langs de waterval terug te gaan, maar door de Tunsbergtunnel de 4 km af te dalen. Dat gaat lekker, 4 km alleen maar afdalen, de ketting op de 11 en rustig meetrappen om de benen warm te houden gaat het met een beschaafde 50 km/u omlaag. Daarna is het tijd om huiswaarts te rijden, het gaat meer en meer overtrekken, en regen heb ik geen zin in. Ik red het om net voor de regen thuis te zijn, na weer 76 km genoten te hebben van het fietsen, en niet in het minst van het nooit vervelende decor!
 
Op de volgende post een eerste evaluatie van de ovalen tandwielen!
 
Groeten, Adri.