zondag 2 juni 2013

Tweede rit, dit keer met trieste afloop...........

De tweede rit waar ik me voor opgegeven had was Bergen-Voss, in Noorwegen bekend als de "Vestlandsklassikeren", de klassieker van het Westland dus. Werd dit jaar voor de 37e keer verreden, vertrek in Bergen, aankomst in Voss, skihoofdstad van de Hardanger. Een rit door de mooie natuur, die 163 km lang is, en natuurlijk wat hoogteverschillen heeft onderweg.
Ploegleider Inge Kristoffersen had een ploeg samengesteld van leden van I.L. Harding, onze club, en leden van Odda S.K., zodat we als combinatieploeg konden vertrekken. Hij schatte ons in op een aankomsttijd van 5 uur , wat ikzelf iets optimistisch vond, maar dit was m'n eerste deelname, dus ging maar gewoon mee en zag wel wat het werd.
De rit werd gereden op zaterdag 1 juni, en we moesten starten om 07.10 in Bergen als "pulje 35", de 35e groep die vertrok die morgen. De groepen waren allemaal ongeveer 50 personen groot, om de drukte op de soms smalle wegen wat te spreiden. Er waren 5318 deelnemers aangemeld dit jaar, dus de organisatie van zo'n evenement is redelijk omvattend.

De route.
 

Zelf had ik nachtdiensten op woensdag en donderdag, dus na thuiskomst vrijdagmorgen was het hond uitlaten, tandenpoetsen en zo snel mogelijk m'n bed in. Na 2,5 uur werd ik uit mezelf weer wakker en besloot maar gereed te maken voor vertrek. Fiets in de auto gelegd, kleding enz.  mee en richting veerboot Brimnes-Bruravik. Die overtocht had ik om 12.50h, dus was ruim op tijd in Voss. Auto parkeren, fiets en spullen eruit en richting station. Daar een kaartje kopen voor mezelf en voor de fiets, en dan wachten op de trein van 14.35h richting Bergen. De rest van de fietsclub kwam ondertussen ook het perron op dus het wachten duurt niet zo lang als je een praatje kunt maken.
De trein kwam op tijd en was ook op tijd in Bergen, waar ik eerst m'n hotel opzocht, m'n spullen op de kamer bracht, en toen een fietstochtje van 6 km maakte richting BoA Sykler, de fietsenzaak waar het ritkantoor ingericht was, om aldaar m'n rugnummer en dergelijke op te halen. Na terugkomst op de kamer een douche genomen en wat liggen lezen, het thuisfront gemeld dat alles goed verlopen was tot nu toe en de diverse nummers en stickers op de juiste plaatsen op shirt en fiets bevestigd.
De fiets had ik meegenomen op de kamer, de receptioniste keek eerst wat moeilijk, want er zou wel geen plaats zijn op de kamer dacht ze. Op mijn opmerking dat ik alleen was, zelf ook weinig plaats nodig had en niet van zins was een fiets van 40.000 Noorse kronen buiten voor de deur te laten staan, ging ze gelijk overstag, toen mocht de fiets mee naar boven als ik voorzichtig was.
Voor 20.00h had ik het gevoel dat ik nog wat slaap had in te halen, dus kroop gewoon onder het dekbed, na m'n telefoon op wekken om 06.00 gezet te hebben.
Redelijk geslapen en redelijk uitgerust werd ik wakker om 05.30h.  Op het gemak m'n meegebrachte ontbijtje binnengewerkt, wat koppen oploskoffie achteraan gekiept, en om 06.45h richting start, 500m verderop. Daar aangekomen de rest van de ploeg opgezocht, en wachten tot pulje 35 in het "starthok" mocht. Voor we erin mochten werd de verlichting gecontroleerd, die moet in orde zijn i.v.m. de vele tunnels onderweg. Omdat er temperaturen tussen de 11 en 15 graden waren gemeld had ik besloten gewoon in het "lang" te rijden, ook was er lichte regen gemeld een deel van de morgen.

Na de start vielen de eerste druppels, en na 5 km regende het gewoon en lagen de wegen goed nat.
De met 11 man gestarte fietsclub uit Etne nam de leiding en begon gelijk rond te draaien. Na 10 km kwam ploegkapitein Steinar Eriksen melden dat er meer mensen mee moesten draaien, dus ging ik ook samen met nog een  vijftal clubleden naar voren om een deel van het werk te doen.  Na de passage door Arna kwamen we op een smalle weg die eerst stijgend en later dalend was. Het tempo op de smalle en bochtige weg in de afdaling ging naar 55km\h, en ik voelde dat de grens naderde. Ik rem niet vlug in afdalingen, maar moest nu toch even iets remmen en corrigeren, en ik niet alleen blijkbaar. Ongeveer 100 meter verder hoorde ik een stuk achter me een geluid dat ik al veel te  vaak heb gehoord, op volle snelheid rijdende racefietsen die tegen het asfalt gaan. Valpartij in de groep!
Achter me kijken doe ik nooit, zeker niet in volle afdaling op een smalle, natte en bochtige weg, daar komen alleen meer ongelukken van.

De plaats van de valpartij.
 

Het tempo werd wel gelijk stilgelegd, normaal komen de mannen snel weer terug als ze de fietsen en zichzelf opgeraapt hebben. We daalden dus op het gemak verder af met een man of 12, en reden rustig  door Trengereid. Daar begon de eerste echte "klim" naar Gullbotn, slechts 272 meter hoog, maar wel met een paar taaie 12% stukken onderweg. Boven aangekomen komt ineens de kreet: "Ja, rijden!" Ik neem aan dat de rest weer achter aangesloten is en ga weer meedraaien in de eerste groep. Onderweg hoor ik dat iemand van fietsclub Etne, die Sigbjørn genaamd is over de reling gevallen zou zijn, maar niemand weet hoe het afgelopen is. Doorrijden dan maar. Ondertussen haal ik de oranje lenzen uit m'n sportbril, de correctieglazen die erachter in een apart montuur zitten beslaan steeds onder het klimmen, en dan zie ik te weinig. In het eerste stuk afdaling gaat alles goed, maar later op een licht hellend stuk omlaag schieten er 50 meter voor me 2 fietsers de berm in, weer een valpartij, en dat aan 60 km\h, dat zal niet lekker zijn. Er stoppen een paar ploeggenoten van de gevallen renners, de rest jakkert verder. Ongeveer 5 km verderop een tegemoet komende ambulance, die met alle signalen op naar de plaats van de valpartij rijd. Geen prettig gezicht als je onderweg bent!
De volgende beklimming is naar Kvamskogen, naar het hoogste punt van de rit, 454 meter met stijgingspercentage van 6 tot 8 % redelijk goed te doen, de afdaling is eigenlijk gekkenwerk door de koude en natte tunnels. Het tempo  gaat omhoog naar 69 km\h, terwijl we door de bochtige tunnels naar beneden razen, ik heb m'n handen constant aan de remmen om gelijk te reageren als iemand voor me een stuurfout maakt.
Het profiel.
 

Stijgingspercentages
 

Van de oorspronkelijke startgroep zie ik naast mezelf nog 4 man, 3 van Odda SK en Rune Lofthus van onze club. Op het stuk afdaling naar Norheimsund vallen er gaten in het lint en verlies ik het contact met de groep. Dan maar op eigen tempo verder, er komen er weer wel aansluiten, en dan word er weer gewoon doorgereden. Tussendoor krijgen we nog even de korte steile beklimming net na Øystese voor ons kiezen, slechts 400 meter lang, maar wel 11%, dat ga je toch voelen na meer dan 90 km in de regen gereden te hebben. Als we Ålvik bereiken verschijnen er zowaar droge plekken op het wegdek, en tussen Kvanndal en Granvin krijgen we zelfs zonlicht te zien! De golvende weg naar Granvin gaat vlot, daarna komen we aan de afslag Voss, nu nog maar 30 km, dan zit het erop! Het vlakke stuk richting Skjervet gaat constant rond de 40 km\h, dan komt de klim langs Skjervfossen, slechts 270 meter hoog, maar wel 11% met een paar haarspelden.
Tijdens een eerdere rit.
 

Skjervet.
 

 Een "toetje" na 143 km, maar je weet als je boven bent dat je dan bijna alleen nog afdaling hebt richting finish, dus dat helpt je overleven. Net na de beklimming weer een wegafzetting, een ambulance en een verkeersregelaar, waar we langzaam voorbij kunnen. Zonde voor de man in de berm, stranden op 10 km van de finish...
Het gaat inderdaad vlot omlaag, en ik word op de finish geklokt op 05.04.21, dus net iets over de ingeschatte 5 uur, met een gemiddelde van 32,2 km\h over 163 km mag ik tevreden zijn.
Na de finish zie ik Rune staan en vraag gelijk of hij al iets gehoord heeft over de valpartij in onze groep. Het antwoord zet gelijk een domper op de voldoening van  het  volbrengen van de rit, de man is inderdaad over de reling gegaan en  40 tot  50 meter lager op de spoorrails gevallen, en was op slag dood. Dit soort berichten is natuurlijk vreselijk, verkeersongelukken gebeuren dagelijks, en ook verkeersdoden zijn dagelijks te betreuren.
Zo diep was het naast het muurtje van circa 50 cm dat als "vangrail" moest doorgaan.
 


Erg triest als iemand tijdens het uitoefenen van de door ons allen geliefde bezigheid door een ongeval om het leven komt. Je wil er niet aan denken, maar dat had ieder van ons op die plaats kunnen gebeuren.
De rit is gewoon doorgegaan, de organisatie kon het niet voor elkaar krijgen om het enorm gespreide veld van 4000 fietsers te stoppen, en koos ervoor om te focussen op de opvang van de nabestaanden en de leden van de fietsploeg van het slachtoffer.
De stemming in de sporthal was ook wat bedrukt uiteraard toen ik m'n medaille en T-shirt ophaalde, zelf had ik ook een wat dubbel gevoel, voldoening om het volbrengen van de rit, en ook een wat rotgevoel over het gebeurde. Niet te voorkomen dit soort dingen, maar toch....
Mijn diploma, met tussentijden, gemiddelden enz.
 

De diverse foto's zijn van internet gehaald, stonden in de digitale uitgave van ba.no
De link naar het artikel: http://www.ba.no/nyheter/article6686264.ece
En de link naar de lokale krant van Etne waar  het slachtoffer woonde met vrouw en 3 kinderen:
http://grannar.no/2013/06/omkom-i-sykkelritt/
Als laatste een bericht uit de andere krant in Bergen: http://www.bt.no/nyheter/lokalt/--En-kjempekar-er-borte-2907602.html#.UauKVJ3CTX4

Hopelijk de volgende keer wat beter nieuws.

Groeten, Adri.

16 opmerkingen:

  1. Beste Adri, wat een verschrikkelijk nieuws.

    Wilco

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja Wilco, zulk nieuws doet een mens toch altijd weer even nadenken en zich bezinnen waar we eigenlijk mee bezig zijn.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  2. Bergwegen zijn altijd weinig vergevend. Dat heb ik wel gezien toen ik in Zuid Frankrijk op de motor een brandende andere motor op de bodem van een dal zag liggen met de 2 berijders als weggegooide poppen ernaast met de ledenmaten in rare posities....dat was maar luttele minuten voor mij uit gebeurd.

    In veel gevallen laten ze de wrakken daar liggen, deels ter waarschuwing, deels omdat ze soms moeilijk te bergen zijn. Een praktijk die ik in latere vakanties en een uitzending als militair weer heb gezien. Mij is verteld dat iedereen in Frankrijk wel een familielid in het verkeer verloren heeft. Misschien is dat in Noorwegen door de aard van de wegen ook zo.

    Deelnemen aan verkeer is feitelijk overal levensgevaarlijk. Maar in gebergte nog wat specifieker, vooral bij onervarenheid of onderschatting.

    Ik hoop dat de nabestaanden goed en warm zullen worden opgevangen na zulk onverwacht verlies. Het is het enige wat men kan doen.

    Jij bent natuurlijk ook flink geschrokken...temeer omdat door het ongeval duidelijk is dat je zelf niet eens fouten hoeft te maken om misschien door een ander ten val te worden gebracht en zo over de rand te gaan.










    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Overigens vind ik het een flinke prestatie deze rit Adri !

      Verwijderen
    2. Tja Quezzzt, bedankt maar inderdaad met een beetje dubbel gevoel, je bent je er van bewust, ook omdat dit bij de profs een aantal keren is gebeurd. En ja, hoe attent je zelf ook rijd, je kan altijd door een ander meegenomen worden als je niet kan ontwijken. Dat is waar m'n vrouw altijd het meest bang voor is. Zeker in het gebied waar we nu wonen zijn deze smalle wegen normaal, inclusief de veel te lage muurtjes. Er word ondertussen aan gewerkt om boven op de muurtjes een echte vangrail te plaatsen, maar alles kost tijd en er zijn vele kilometers met gevaarlijke plaatsen. De wrakken laten liggen zal wel effect hebben, de door nabestaanden geplaatste monumentjes dwingen je ook tot bezinning af en toe.
      Ondertussen kan je inderdaad alleen maar hopen dat de nabestaanden goed opgevangen worden, en uit de krantenartikelen bleek dat onder andere de organisatie daar druk mee bezig was. Dit soort verlies kan natuurlijk nooit goed gemaakt worden, enkel wat verzacht. Het was overigens het eerste echt ernstige ongeval in de geschiedenis van deze rit, dus het is heel lang goed gegaan. Maar zoals een ploeglid van me zei, dat is slechts een kwestie van tijd, statistisch gezien ging er wat gebeuren, dat is niet te voorkomen.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  3. Hoi Adri,
    Slecht bericht, zo iets grijpt iedereen aan en zet je wel aan het denken of het starten in bergachtig gebied met natte wegen wel verstandig is. Hoop volgende keer weer op een plezieriger bijdrage in je verhalen reeks.
    Gr.Pé

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Pé,

      Het is begrijplijk genoeg dat aflasten van dit soort evenementen ook niet zomaar gedaan word, iedereen die start kent de regels, we rijden op openbare wegen en moeten de geldende verkeersregels zoveel mogelijk volgen. Dan is het aan ieder individueel om z'n gezonde verstand te gebruiken en de risico's goed in te schatten in gevaarlijke situaties. Valpartijen zijn moeilijk te voorkomen, zoals ik ook aan Quezzzt terugschreef, zelfs bij de profs is dit al een paar keer voorgekomen, het meest recente slachtoffer was Wouter Weylandt in Italië.
      Het is nu een tijdje rustig op het rittenfront, dus dan komt er weer wel een prettiger bericht te lezen.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  4. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Pff heftig zoiets. Toen ik een paar jaar geleden de Mont ventoux afsjeesde schoten de "wat als" scenario's ook af en toe wel eens door mijn hoofd. Beter maar iets te langzaam naar beneden dan te snel naar beneden via een afgrond. Ik heb toen bewust de snelheid onder de 60km/u gehouden (wat niet meevalt met 22km lang 11% omlaag ..)

    Omhoog was zwaarder maar wel minder eng..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Mark,

      Ja, soms is het gewoon beter om maar je verstand voorrang te geven. Dat zal inderdaad niet meegevallen zijn met die hellingshoek en lengte. Hoewel ik in Spanje eens met 88 km\u naar beneden ging, en dat prima te doen was door het goede asfalt en de brede weg. Alles hangt uiteraard van de plaatselijke omstandigheden af, plus de toestand van fiets, banden en dergelijke.
      Ik probeer in elk geval altijd mijn veiligheid voorrang te geven, dan blijft het voor de anderen meestal ook het veiligst.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  6. Dag Adri, In het begin moest ik nog lachen en kreeg ik een aardige beeldvorming van de regen in Bergen en de fiets op de hotelkamer. Valpartijen horen bij het wielrennen (heb aardig wat renners opgeraapt de laatste tijd waaronder mijn eigen zoon met een sleutelbeenbreuk) maar een dodelijke afloop komt (algeheel) eigenlijk weinig voor. De Noorse wieler collega's zullen dan ook aardig aangeslagen zijn en heb Woorden tekort voor steunbetuiging. verschrikkelijk nieuws. Vergeten doe je het niet. Blijf schrijven hoor. ook deze berichten horen erbij al wen je er nooit aan.. Groet cees

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Cees,

      De regen in Bergen ken je zelf ook uiteraard, en de fiets op de kamer was ook wel aardig ja. Nou heb ik al meer met m'n fiets geslapen, in onze vorige camper lagen we wel eens samen in de alkoof. Valpartijen gebeuren gewoon, helaas heb ik er in "mijn" tijd ook heel wat meegemaakt, gelukkig er zelf niet al te vaak bijgelegen. Je eigen zoon oprapen lijkt me ook niet alles trouwens, dat "raakt" net iets dieper denk ik. De ploeggenoten van het slachtoffer zijn ter plaatse afgestapt en hebben de rit gestaakt, en zijn door de organisatie opgevangen en naar Voss getransporteerd. In de groep die doorgereden was, samen met mij dus zaten ook nog 3 man van zijn ploeg, ook die jongens kregen pas na de finish de afloop van de valpartij te horen. Allemaal waren ze zeer aangedaan dat is zeker. Een kleine hechte gemeenschap als Etne is maanden van slag van een ongeluk als dit. Ik heb er gewoon maar verslag van gedaan om dat het helpt het van je af te schrijven, je lost er niks mee op, maar het lucht wat op. Blijven schrijven ga ik zeker doen, dit soort zaken zijn niet te voorkomen.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  7. bizar bericht Adri. ik weet niet goed hoe te reageren. aan de ene kant: wat een prestatie, zo snel over zo'n afstand op zo'n terrein. aan de andere kant: hoe verantwoord is dit evenement in de stromende regen? de dode was niet de enige die van zijn fiets is gevallen...hoe zou het in NL gaan als er iemand om komt bij, laten we zeggen, de elfstedentocht?
    en ondertussen durft er voor de dagelijkse rit niemand de fiets te pakken in Noorwegen.
    mijn reactie is niet bedoeld als kritiek, ik ben ook ontdaan door je verhaal. Maar de oprechte vraag: is het zomaar een ongeval als je met 60+ kmh over de rand kiepert in de stromende regen, of neem je als organisatie/rijdersgroep/individu teveel risico?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Magic,

      Ik realiseer me dat het bericht inderdaad wat bizar is, maar zo is het gegaan, daar kan ik ook weinig aan veranderen. Het weer is natuurlijk niet iets wat de organisatie in de hand heeft, die plannen een datum, en dat word de rit gereden. Valpartijen zijn er elk jaar, dat is niet te voorkomen, er zijn altijd mensen die onzeker zijn in een (grote)groep en dan in aanraking komen met iemand en zo ten val komen. En vaak iemand meenemen in hun val. Maar zoals Cees hierboven terecht opmerkte, gelukkig zelden met dodelijke afloop. Het was voor de organisatie ook het eerste echt ernstige ongeval, en het was de 37e uitgave, dus dit is een zeer ongelukkig toeval geweest. Bij alle grote evenementen gebeurd wel wat, dikwijls hartinfarcten of dergelijke. De elfstedentocht is een mooi voorbeeld, ik heb echt geen idee wat de organisatie daar zou doen in geval van een dodelijk ongeval. Lijkt me ook moeilijk om circa 15000 deelnemers die ook erg gespreid over het parcours rijden te stoppen en zeggen dat alles afgelast is. Je zal dan ongetwijfeld van een aantal de vraag krijgen wat het helpt als zij stoppen, als het ongeval toch al gebeurd is? Als je het nuchter bekijkt is dat ook zo, hoe hard het ook klinkt.
      Ik zie je reactie zeker niet als kritiek, eerder als constuctief meedenken! Je laatste opmerking is zeer terecht, het blijft zoals ik het zie inderdaad een ongeval, maar je hebt gelijk, er is teveel risico genomen.
      De organisatie geeft tevoren ook een krantje uit waar de regels duidelijk in staan vermeld. We rijden op de openbare weg, tussen de "normale" weggebruikers, en hoewel er veel begeleiders en wegafzetters zijn moeten de deelnemers zich in principe aan alle geldende regels houden. In dit geval vond ik het risico ook te groot worden, want ik remde en corrigeerde en dat doe ik niet vlug in een afdaling. Maar met 55 km\u op een natte bochtige weg van amper 5 meter breed met 2 naast elkaar? Dan neem je als rijdersgroep/individu inderdaad veel risico. Dat kwam ook tot uiting, 3 renners raakten/haakten in elkaar en kwamen ten val. Twee staan zonder veel schade op en pakken hun fiets, 1 fiets ligt tegen het muurtje en de renner ontbreekt, de rest is bekend.
      Dat dit ieder van ons in de groep had kunnen gebeuren realiseer ik me maar al te goed, als je daar op doordenkt gaat er een rilling over je rug.........

      Bedankt voor je reactie!

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  8. Hi Adri,
    In life we encounter both good and bad news. Your blog certainly has both. Much of how I feel after reading the comments has been said already by you and the others. All that I can add is my own feelings that if I go by accident, I would like to go quick like that rider, doing something I loved to do. I would not want to be a burden to my family.
    With that said, you had a great performance. I would have a hard time to duplicate that time on level ground in my Quest. Hopefully good news next week.
    Greetings from Canada
    Kevin

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Kevin,

      I can only agree with your opinion on this matter, but I am pretty sure that you agree that 48 is way to young to die, doing something you like or not. I neither would be a burden to my family, no way, then I would prefer dead.
      I also hope for a more enjoyable post next time.

      Greetings, Adri.

      Verwijderen