Vroege herfstvakantie.

Dag 1.

In verband met de vele collega's van Ina die in week 40 vakantie wilden, de Noorse herfstvakantie, namen wij al in week 39 een aantal vrije dagen. En prettig genoeg werd er ook mooi weer gemeld, dat was mooi meegenomen, dan konden we nog een laatste rit met de camper maken voor de winter weer invalt.
We besloten tot bijna een herhaling van ons tochtje in juni dat beschreven staat in mijn post Weekenduitje die in juni op de blog gezet is. Dit omdat het een mooie rit was, en Ina nu de herfstkleuren eens wil zien. Andere jaren waren we meestal in Nederland tijdens de herfstvakantie, nu blijven we in Noorwegen en maken hier een ritje.
Over Rijksweg 7 via de Hardangervidda naar Gol, waar we in Jaf 's Kro iets aten. Op de parking moest ik gelijk even aan Wim Schermer denken, want tot mijn verbazing waren in de paar tussenliggende maanden ineens 8 laadstations voor Tesla auto's verrezen. Volgens Motor, het maandblad van NAF, het Noorse ANWB zusje zijn er al meer dan 1000 Tesla's besteld in Noorwegen, waarvan de uitlevering binnenkort begint.


Ook op de Hardangervidda is de herfst al begonnen, zie bovenstaande foto's.
 

Tesla laadstation in Gol.
 

Na de pauze rijden we een stukje terug om op Rijksweg 51 op te gaan, de Valdresveien. Zo rijden we richting Leira en Fagernes en gaan door naar Beitostølen. Dan nemen we net als de vorige keer een korte pauze aan de voet  van de Bitihorn.

 

 

Na de stop gaat het verder, niet zo lang want op de Valdresflya ligt hogerop al wat verse sneeuw op de toppen, en de wolkenlucht is spectaculair om te zien, dus stoppen we en nemen wat foto's.

Na weer een stukje doorrijden komen we bij de steen op de steen, en maken ook daar een foto.

Dan is het plan om gelijk door te rijden naar Lom, maar na een paar kilometer zegt Ina: " Let op! Schapen op de weg! Nee, het zijn geiten!" Iets naderbij zien we dat we een extra bonus krijgen vandaag, het zijn rendieren. Hiervan maken we ook een paar foto's, en een kort filmfragmentje. Ook voor ons is het al weer een tijd geleden dat we rendieren tegen kwamen, blijft altijd mooi dit soort verrassingen.

Met een prettig gevoel rijden we verder naar Lom, waar we achter het politiebureau een parkeerplaats vinden om de nacht door te brengen.

Stafkerk in Lom.
 

Dag 2.

 De volgende morgen rijden we gelijk na het ontbijt richting Grotli, en verder naar de parking bij het Breidalsvatnet, waar Ina wat foto's maakt van haar geliefde uitzicht. Daarna terug naar Lom om wat te winkelen.

Breidalsvatnet.

Zomaar wat herfstkleuren.
 

Dan de Sognefjellveg op Rijksweg 55 die tussen twee nationale parken doorloopt, Breheimen en Jotunheimen. Ook daar een paar foto's, en een wandelpauze.

Yoghurt etende "trol" op 1434 meter boven zee.
 

We gaan verder de 55 af richting Sogndal, en stoppen om te eten vlak voor de afslag waar we Rijksweg 5 opgaan om via het veer Mannheller-Fodnes op Rijksweg 53 te komen. Deze rijden we af, terwijl het schemerig word. Dan op de E16 stoppen we op een parking om daar te slapen. Het is maar +2 graden dus de Webasto dieselkachel in de camper gaat aan en houd de binnentemperatuur dragelijk.

Dag 3.

De volgende morgen is het -2 en is de camper goed aangevroren aan de buitenkant. Ook een plasje buiten is bedekt met ijs. Na het ontbijt vertrekken we en volgen de E16 tot in Borgund, waar we even het uit 1150 stammende stafkerkje bekijken. Daarna dezelfde weg terug en we verlaten de E16 zodra we Rijksweg 52 op kunnen, en rijden via Hemsedal weer richting Gol, Geilo en terug naar huis. Als het weer goed blijft kunnen we nog een toertje maken deze week, we zien wel. Uiteraard de camper thuis schoonmaken en klaar zetten voor de volgende rit, daarna eten en dan kan ik vlug nog even een klein uitstapje met Bob maken, mijn fietsspieren even gebruiken voor ze vastroesten.

Koning Winter is al aangekomen!
 

Koude start deze keer.....
 

Borgund stafkerkje anno 1150.
 

Terug via Rv7 zien we de Hardangerjøkullen in de verte.
 

Nog een tripje.....

De volgende morgen kijken we naar het weerbericht op diverse plaatsen en besluiten gelijk maar om weer weg te rijden, nog een paar mooie dagen en dan komt er regen. Deze keer een tochtje naar de Vestkap, de Westkaap in het Nederlands, de veel minder bekende tegenhanger van de Noordkaap. Het is niet heel ver naar het meest westelijke punt van Noorwegen dus daar kunnen we op 1 dag heen rijden. Nu gaan we via Rijksweg 13 over de brug, Voss, Vinje en zo via de Vikafjell naar Vik en Vangsnes, waar we de veerpont over het Sognefjord nemen en vanaf Hella de 55 oprijden.

Laaghangende bewolking over het Sognefjord en het dorpje Vik.
 

 Dan in Sognedal Rijksweg 5 op richting Fjærland om langs Bøyabreen naar Skei te rijden waar we pauzeren en eten. Na de stop verder naar Byrkjelo waar we via de E 39 naar  de veerboot Anda-Lote rijden, om daar het Nordfjord over te steken. In Nordfjoreid nemen we Rijksweg 15 richting Måløy, en dan gaan we Rijksweg 61 op bij Maurstad. Deze weg volgen we toe Åheim waar we de 620 opgaan en bij Leikanger tenslotte Fv 633 nemen om zo op de Vestkap te komen. Het uitzicht is prima, wel wat wind  bovenop en echt warm is het ook niet. We blijven een poos, eten nog wat en rijden dan terug via dezelfde weg om een nachtplaatsje te vinden bij het Bekslevatnet.

En nog een filmfragment van de Vestkap, wel erg winderig.

Dag 2.

Na het ontbijt vertrekken we weer richting Nordfjordeid en rijden dezelfde weg terug, en rijden voor Skei even een dal in om daar aan het eind een gletsjer te bekijken. Mooi, maar koud daar in de schaduwen.

Duidelijk niet tropisch hier........
 

Dan stoppen we in Skei en eten in de plaatselijke cafetaria, en rijden dan weer naar Sognedal en verder naar de  Mannheller-Fodnes veerboot. Na de oversteek rijden we niet door de Lærdalstunnel van 24,5 km, dat is erg saai, we gaan naar boven er rijden over de "oude" weg, de Aurlandsweg, die mooi over de bergen slingert en aan Aurland weer omlaag komt. Vandaag kunnen we terug naar huis rijden, maar we slapen nog een nacht vlak voor Voss.

Op de Aurlandsweg.
 

Dag 3.

Op zaterdagmorgen na ontbijten rijden we naar Voss, doen wat boodschappen en rijden huiswaarts.
Dan is het camper schoonmaken, en wassen en eigenlijk winterklaar zetten, want dit is toch wel de laatste rit geweest dit jaar waarschijnlijk.
We hebben een mooie week gehad, volop genoten van het mooie weer en de prachtige natuur!

Wassen...............
 

Tot zover, veel foto's deze keer, nou ja, wie ze niet wil zien slaat ze maar over...

Groeten, Adri.

Eerste jaar in Bob.

Jarige Bob.

Op 28 september was het zover, het was precies 1 jaar geleden dat de Strada opgehaald werd in Dronten. Tijd voor een terugblik?

Teun helpt met opladen.
 

Strada opgeladen op de camper, 28 september 2012.
 

Er is genoeg over te vertellen, over het afgelopen jaar. De aanleiding tot aanschaf waren de slechte zomers van 2010 en 2011, ik fiets graag, ook naar het werk was fietsen goed te doen met een afstand van 72 km heen en weer. Maar ik werd het zat om steeds verrast te worden door regen die niet gemeld was, dus dat moest anders kunnen. Ook de lange winters zonder fietsen bevielen me niet, toen we nog in Nederland woonden kon ik bijna de hele winter gewoon doorfietsen op de racefiets. Hier was het op een Tacx in de garage, en dat is echt doodvervelend!
Toen ik in november 2011 op internet een artikel tegenkwam over de WaW van Anders Løberg was ik  gelijk zeer geïnteresseerd, en begon meer te zoeken naar dit soort fietsen, want fietsen waren het, dat was zeker! Zou dit voor mij ook een oplossing kunnen zijn?
Na veel lezen en bekijken op internet schreef ik een paar fabrikanten aan, om wat nadere informatie over prijzen en levertijden te vragen.
Ina had ondertussen al lang door dat ik veel zin in zo'n "ding" kreeg, en ze begreep dat ook gelukkig!
Na wat wikken en wegen besloot ik een reisje Flevopolder te maken in maart 2012, en proef te gaan rijden in Groningen en Dronten.
De uitkomst is bekend, Strada 119 staat nu achter het huis in Noorwegen.

Afladen in Noorwegen.
 

Op Noorse bodem.
 

En op "zijn" plaatsje achter het huis.
 

Waarom een Strada?

Tijdens de proefritten ging ik het snelst in een Quest, die ik ook het mooiste vond om te zien. Alleen was snelheid niet het belangrijkste aspect voor mij, ik vond stabiliteit ook erg meewegen, omdat ik een paar snelle afdalingen met bochten in mijn route heb. De Quest ging al op 2 wielen staan de eerste keer dat ik erin ging zitten, en verder vond ik de aanlopende wielen in de wielkasten bij elke bocht ook een ergernis. De draaicirkel leek ook wel die van een goederentrein met 70 wagons, vergeleken met een Mango of Strada.
Hoe mooi ik de Quest ook vond, en ondanks het snelheidsvoordeel zou het toch een Strada of Mango worden, wist ik al op de thuisreis.
De Mango beviel me ook zeer goed, en was mijn eerste kennismaking met ligfietsen. Ik was gelijk om, dat duurde geen 200 meter op de eerste proefrit! Het gemak waarmee je fietste, en de snelheid die je gelijk voelde was verbluffend voor iemand die enkel bukkers gewend was.
De Mango was een compacte fiets, gemakkelijk te manoeuvreren, stabiel en voldoende snel. Verder deden ze alles zelf in Groningen, en hadden een lijst met optie mogelijkheden waar ze in Dronten nog een hele dikke punt aan konden zuigen.
Alleen de herrie in de Mango was wel heel veel meer dan in een Strada, dat viel tegen. Het kan exemplarisch geweest zijn, maar was in mijn geval wel bepalend voor mijn keuze.

Fietsen met "open" ketting vielen al gelijk af, dus geen proefritten in Alleweders, de WaW vond ik wel mooi, maar die had een 2 zijdig opgehangen achterwiel en geen afwerking zoals de andere fietsen qua verlichting.
Een Orca was te zwaar dus ook die viel gelijk af.
Op het moment van beslissen was de Strada voor mij de beste keuze, en die bevalt nog steeds goed!

1 jaar later....

Nu heeft de Strada ondertussen ruim 9700 km onder de wielen, er is 2 keer een reparatie uitgevoerd naar aanleiding van steenslagschades en een aantal aanpassingen gemaakt, onder andere een vlag, met extra verlichting in de top voor de zichtbaarheid en de bedrading en stekkers van de batterijen aangepast omdat die totaal niet bevielen.
De stabiliteit is prima, ik heb 2 keer meegemaakt dat ik op 2 wielen ging, maar dat was goed te corrigeren. Topsnelheid omlaag was 88,6 km/u, snelste rit naar het werk ging in gemiddeld 32,8 km/u, snelste rit heen en weer tijdens woon-werk gemiddeld 31,2 km/u.
De gemiddelden had ik zelf ook hoger ingeschat voor ik de fiets had, maar kunnen slecht vergeleken worden met Nederlandse gemiddelden, mijn terrein is toch heel anders, en ik ben nooit een topper geweest, ook niet in de wedstrijden.

Feestverlichting en vlaggestokje.
 

Aangepaste batterijen en stekkers.
 

Maar het gebruik van de Strada bevalt me erg goed, ik had zo'n fiets gewoon veel eerder moeten hebben! Het veel minder weerafhankelijk zijn is een enorm voordeel, zelfs de eerste winter heb ik meer gefietst dan ooit tevoren in Noorwegen.
Mijn racefiets gebruik ik ook nog steeds, maar dan enkel voor trainingen en af en toe een rit mee te rijden met de fietsclub. Voor woon-werkverkeer gebruik ik de Strada, die is zeker met de deelbare kap in de fiets in alle weersomstandigheden inzetbaar, en bied net iets meer comfort tijdens het fietsen. En als het geen weer is om met de racer naar buiten te gaan kan Bob ook prima gebruikt worden om een plezier- of trainingstocht te maken, dus de bulk van de kilometers komt nu op de teller van Bob te staan.......

Tot zover, er volgt nog een verslag van onze herfstvakantie!

Groeten, Adri.

Weekendritjes.

Afgelopen week op woensdagavond de nacht in, 2 stuks, dus eruit op vrijdagmorgen. Weer als vanouds geweldig geslapen, maar niet heus. Na de eerste nacht 3,5 uur en na de tweede 3 uur, dus heb ik 2 dagen niet gefietst ondanks redelijk weer. Het was meer als een dood vogeltje een beetje achter de computer zitten en wat Ronde van Spanje kijken, en zo de dag zien door te komen.

Ina werkte het weekend, zelf was ik vrij, dus op zaterdagmiddag vlak voor vrouwlief naar het werk ging zette ik de Strada gereed, ik had zin in een stukje fietsen. Het regende al de hele morgen zachtjes, maar daar heb ik een dak voor, dus zette ik de kap in elkaar en plaatste die op de Strada.

Waar naartoe maakte me niet veel uit, gewoon lekker fietsen dus vertrok ik richting Odda, met het idee nog iets verder te rijden. Dat werd tenslotte voorbij Låtefoss, naar Skare en de klim naar de E-134, waar ik omdraaide en dezelfde weg terug reed naar huis.

Zoals ik al eens eerder schreef in een post, Ina noemt regenfoto's op z'n Noors "trolsk" oftewel "magisch" in het Nederlands. Ik zelf kan daar in 4 talen heel andere uitdrukkingen voor verzinnen, maar dat terzijde. Ze heeft dikwijls gewoon gelijk, foto's met dit wat minder goede weer hebben wel een geheel eigen sfeer, dus ook nu heb ik er een paar gemaakt. Op de blog van Mooi Geel las ik dat Paul er meestal een aantal schiet en dan bewerkt tot hij tevreden is. Daar houd ik me zelden mee bezig, meestal is het klikken en zo de blog op. Heel af en toe zet ik er eens eentje recht, als de horizon scheef staat, en nog minder vaak word er een bijgekleurd, dan gebruik ik Picassa. Maar meestal zien jullie hetzelfde als ik zie, heel natuurlijk dus.

Het Sørfjord.

De waterval bij Ædna.

Sandvinsvatnet vanaf Vasstun bij Odda.

Boven en onder: de Grøndalselva in Oddadalen.





Bob bij Låtefoss.

Na de stop bij Låtefoss rijd ik verder richting Skare en ga de klim op naar de T-splitsing met de E-134, om die ook eens met Bob te beklimmen. Ook een mooi klimmetje, circa 2 km lang, met stijgingspercentages van 10 tot 14 procent.

Skare.

Op het keerpunt weet ik dat het nu heel gemakkelijk richting Odda gaat, het grootste deel gaat omlaag, dus dat schiet op. De snelheid van 86,3 km\u op die ene afdaling was ruim hard genoeg, onder deze omstandigheden, met een bespat vizier en lichte regenval. In Odda aangekomen is het gestopt met zachtjes regenen, het valt nu als een douche en het gehele uitzicht over het fjord is verdwenen, alleen een dikke grijze mist hangt tussen de bergen in. Niks van aantrekken, ik zit droog onder m'n koepeltje.




Uitzicht???

De weg is gelukkig goed te zien, dus gaat het gewoon huiswaarts zonder problemen.

Bij thuiskomst heb ik het gevoel lekker gefietst te hebben, en staan er 120 km meer op de teller dan bij vertrek.

Op zondag werkt Ina in de morgendienst, dus fiets ik wat vroeger. Nu maar eens de andere kant op, richting Eidfjord ben ik ook al even niet geweest. Nog maar wat verder, Simadalen in, en dan helemaal tot het doodloopt. Eens kijken hoe steil die helling op het eind is, die is met de racer ook al behoorlijk pittig.
Bij het doorkruisen van Eidfjord heb ik volop bekijks, de aan de kade afgemeerde cruiseboot heeft een lading toeristen uitgespuwd die alles en iedereen fotograferen, ook een met 40 km\u passerende Strada.

Daartussen ligt Simadal.

Afgelegen boerderij op de helling.



De cruiseboot aan de kade.

De rit gaat verder het Simadal in, en het fietsen gaat  gelijk een stuk zwaarder. Klopt, hier is het 5 km vals plat, de weg gaat tot het einde omhoog met 1 procentje, tot de laatste helling vlak voor de parking waar de weg stopt. De laatste helling is echt omhoog zwoegen, met 4 km\u kom ik boven, niet raar met 25 procent stijging. Gelukkig maar 200 meter, dat is lang genoeg als het zo steil is.

De terugrit gaat uiteraard vlot naar Eidfjord, constant boven de 50 km\u, het aflopende wegdek helpt goed mee. Op het steilste gedeelte ga ik heel voorzichtig omlaag, steil, bochtig en belabberd asfalt, dus geen risico nemen!  Door het dorp weer een aantal verbaasd kijkende toeristen, en dan rustig terug naar huis. Daar komt Bob weer onder z'n afdak te staan met bijna 80 km erbij vandaag.

Volgende  keer meer,
Groeten, Adri.