Sneeuw, klapband, knipperlichtweigering en rijbewijs halen.

Sneeuw.

Nee, hier nog niet, maar we reden zaterdagmorgen naar Voss, om Teun daar op te halen, en hij gaf al aan de telefoon door dat ze een paar centimeter sneeuw gekregen hadden op vrijdag. Daarom een camera meegenomen, en Ina nam een paar foto's. Altijd mooi die nieuwe sneeuw, zeker als het nog op de boomtakken ligt. De wegen waren goed berijdbaar, dat was ook een meevaller. Wel was het wat glad op zaterdagmorgen toen ik Ward uitliet rond achten.

Op weg naar Voss.

Terug richting Kinsarvik.

Weer terug thuis was het na het eten tijd voor een fietstochtje, de gladheid was verdwenen dus het kon weer. In de achtermiddag nog wat aan het voetenbakje geschuurd, en er een laag zwarte lak op gezet. Dan zie je prima waar de oneffenheden zitten...........
Op zondag moest ik een dag overwerken, en na 12 uurs diensten doe je thuis niet echt veel meer, dus die dag werd er niets gedaan aan het voetenbakje.
Door de vele gemelde neerslag en temperaturen die kort bij 0 ºC kwamen, gebruikte ik de auto die dag, overvallen worden door een sneeuwbui op de terugweg heb ik al eens meegemaakt, en dat was geen pleziertochtje!

Klapband.

Op maandag het voetenbakje nog een laagje plamuur gegeven, en na de middag aanzetten voor een fietstochtje.

 Nu was het richting Øvre Eidfjord, ging lekker, tot op de terugweg vlak voor Eidfjord met een enorme knal mijn rechter voorband klapte. Ik reed gelijk op de velg, en kon iets later van de weg af om uit de wind achter een loods de reserveband erom te leggen. Na thuiskomst douchen en eten, dan maar eens kijken wat de oorzaak van de klapper was. Profiel had de band nog meer dan genoeg, en ik voelde ook niets er doorheen steken. De binnenband bekijken liet een groot  gat zien aan de binnenzijde, vreemd, dan de buitenband nog maar eens inspecteren. Al vlug vond ik de oorzaak:

Groot gat in de biba.

Afgescheurd op de hiel.

De andere band van het linkerwiel was er bijna net zo erg aan toe op een gedeelte van de wang naar de hiel, dus beide banden werden bedankt voor bewezen diensten, en konden met pensioen in de grote grijze bak.

Met de gladheid van zaterdagmorgen in gedachten maar de winterbanden omgelegd, ik was nu toch bezig. Aan de voorkant de bekende Schwalbe Marathon Winter, 42-407 en aan de achterkant de Suomi Extreme 54-559, geproduceerd door het Finse Nokian, die ook heel goede winterbanden voor auto's maken.

Zo, op deze rubbers de lente maar weer zien te bereiken.............

Knipperlichtweigering.

Op weg naar Eidfjord merkte ik tijdens een "oudemannenstop" dat het knipperlichtje in de mast het niet meer deed, jammer, want ik was er nogal tevreden mee. Thuis maar eens nakijken, het viel mee, gewoon een draadje losgegaan in een van de kroonsteentjes. Terwijl ik dat onder handen had kon ik gelijk iets inbouwen wat ik de eerste keer gewoon helemaal vergeten was: een zekering. Had ik liggen maar niet meer aan gedacht, nu dus wel. En nu knippert mijn toplichtje weer als vanouds!

Rijbewijs halen.

Nee, ik niet, ik heb ze al allemaal..........Er is geen enkel stempel wat ontbreekt op mijn roze vod, dit verhaal slaat op Teun, die op maandagavond weer thuiskwam omdat hij op dinsdag in Odda voor de derde keer een poging mocht doen om het felbegeerde rijbewijs te halen.
Na een ingreep de eerste keer, volkomen terecht overigens, zakte hij de tweede keer weer. Na het lezen van de beoordeling zei ik gelijk: " Wat is dit voor gelul? Zo rijd jij helemaal niet!" Hij snapte zelf ook niet goed wat er nou eigenlijk fout gegaan was. Door mij werd het wat bot afgedaan met: "Ach, dat wijf was gewoon ongesteld!"
Ik weet het, dat kwam er weer een beetje rottig uit, dat heb je wel eens als je ziet hoe het merendeel van de inlanders hier  rond rijden, en vaak wel van de eerste keer slagen in de praktijk. Voor de theorie hebben ze dan soms 7 pogingen nodig.............
Vandaag ging alles van een leien dakje, en slaagde hij!
Hij blij, en wij ook!

Teun's tijdelijke rijbewijs, het echte komt deze week in de postbus.

Gek is dat, het is alsof het gisteren was toen er ruim 18 jaar geleden een heel klein mensje van 2 kilo in mijn armen werd gelegd, en nu zit ik ernaast terwijl hij ons netjes naar huis rijd..........Wat gaat dat hard met die tijd af en toe.........

Tot zover!

Groeten, Adri.