Ijsbobbels en hondenleed.

Zo weer even tijd voor een berichtje. Na het lezen van een paar "horror" winterberichten uit Nederland, waar het ijzelde en sneeuwde en mensen uit de fiets hield, dan even mijn fietsescapades van de laatste tijd. Niet spectaculair, ook geen "horror" berichten, gewoon naar het werk op en neer als ik geen nachtdiensten draai. De vastgereden ijs/sneeuwlaag was zo hard als asfalt, en daar kon "gewoon" op gefietst worden. Later de week kwamen er op de hoofdweg wat meer sporen, blootgereden door het verkeer, en de temperaturen gingen langzaam richting nul, wat toch ook weer iets uitmaakt in het energieverbruik ten behoeve van het fietsen. Waar ik afgelopen maandag en dinsdag nog vertrok met -8,3 graden, en uit de fiets moest op het laatste stuk naar huis, door het doorslippen van het achterwiel op de 13% helling, was gisteren de temperatuur rond de +5 graden en dooide de ijslaag op de weg vlug weg. Zelfs de laatste helling naar huis toe ging weer zonder problemen. Gelukkig wel, want je koelt snel af bij -8 als je een Strada 50 meter op een steile, spekgladde helling moet duwen. De laatste 300 meter kon ik gelukkig terug in de warme fiets.

Hangijswandje bij Brattespe.
 

 

 De titel ijsbobbels slaat op een verschijnsel onderweg, daar waar het hangijs aan de rotsen komt te hangen, stopt dat niet als het de bodem raakt, dat gaat gewoon door en begint over het asfalt te kruipen. Dit geeft "Is-svuller", het Noorse woord voor ijsbobbels of ijsbulten.

Het bord is ook bekend in Nederland, het onderschrift niet.
 

 Dat dit zeker in het donker wel eens een verrassing opleverd zal duidelijk zijn. Je word soms flink wakker geschud, zowel in de auto als in de VM. De voorwielophanging van de Strada heeft ondertussen weer al de nodige opdonders te verwerken gehad, soms moet je er gewoon overheen als het over de hele weg verspreid is. De wegbeheerder heeft ondertussen al 3 tot 4 keer grote machines ingezet om zo veel mogelijk weg te schrapen, wat veel verbeterd, maar helemaal weg krijgen ze het niet. Dan moet het eerst serieus gaan dooien. Maar ondanks dat was het goed te fietsen gisteren, mooi weer, +4 graden, wat wil je nog meer? Gewoon lekker een ritje van 84 km gemaakt, zonder kap met het hoofd in de wind, prima uitvinding zo'n velomobiel!

Hier was duidelijk niet alles weggeschraapt.
 

Zelfs uit deze kleine ijspartij werd de halve weg bedekt voor het afschrapen.
 

Bij het opstaan vandaag weer sneeuw, 5 cm dit keer, na het uitlaten van Ward, onze hond, maar gelijk de sneeuwschuif gepakt en de oprit schoongemaakt. Vandaag word er toch niet gefietst, op zondag heb ik karatetraining, en 2 uur karatetraining  is effectief genoeg als het om bewegen gaat.
De rest van de dag zal die witte ellende wel blijven vallen, alles is grijs buiten. Zoals Pé Koomen terecht opmerkte in een van zijn schrijfsels deze week: "Je hebt er 3x last van". Daar ben ik het van harte mee eens, al maak ik me er niet druk om, dat helpt toch niks.
Dan komt deel 2 van de titel aan bod, want omdat Ina werkt overdag, en Teun lang uitslaapt, neem ik de kans waar om Ward eens flink aan te pakken. De dagelijkse verzorging van het beestje word gedaan door het hele gezin, dus uitlaten, eten geven, spelen enz., daar levert ieder zijn bijdrage aan. De vachtverzorging van Ward ligt echter geheel bij mij, en normaal valt dat wel mee, daar hoeft niet erg veel aan te gebeuren.



Daar zit hij dan, nog nietsvermoedend........
 

Een Cairn-terrier is een ruwharige hond, d.w.z. dat ze een warme donzige ondervacht hebben om ze warm te houden, en een harde, ruwe bovenvacht, die wat vettig aanvoelt en min of meer waterafstotend is. Cairns houden ook niet van water, wassen is niet aan te raden, zwemmen doen ze alleen als dat  noodzakelijk is, en als het regent en de voordeur gaat open, kijkt hij eerst naar buiten, en dan naar mij: " Zeg baasje, je denkt toch niet dat ik hier doorheen ga?" Omdat een Cairn er het mooist bijloopt als hij er wat ruig en natuurlijk uitziet, is 1x per week kammen meestal genoeg, ongeveer net als mijn eigen kapsel, eens in de week met de vaatdoek erover is ruim voldoende!
Maar die bovenvacht gaat als het ware "dood" na circa 8 tot 9 maanden, en is er maar op één manier af te krijgen: uittrekken, of te wel plukken. Kammen en borstelen helpt niks, er komt wel iets af, maar nooit genoeg. De dode vacht moet eraf omdat het beestje anders huidproblemen gaat krijgen doordat het haar gaat vervilten, en een dikke ondoordringbare laag vormt.
Het is goed te zien dat het tijd word voor een plukbeurt, de vacht word doffer, gaat hangen en de hele hond ziet eruit als een ontplofte wc-borstel. Als je die lopende voddenbaal ziet heb je 2 mogelijkheden: plukken, of een bezemsteel in een of andere lichaamsopening steken en het beest als zwabber gaan gebruiken. Tot nu toe is het plukken geweest, zwabberen doe ik niet, dan liever stofzuigen, dan ben je gelijk van je stof af i.p.v. het enkel te verplaatsen.

Na 50 minuten is de "kop" eraf, en de nek ook trouwens.
 

Het spreekt vanzelf dat het tussen 2 vingers uittrekken van haarstrengen niet prettig is voor mijn vingers, en dat ook Ward dit niet in z'n rijtje favoriete bezigheden heeft staan.
Door hem een week niet te kammen gaat het haar in "natuurlijke" strengen hangen die redelijk goed te plukken zijn. Al met al ben je toch al gauw 2 uur bezig als het erg goed gaat, ik heb wel eens 3 uur nodig gehad ook.
Vandaag was een snelle sessie, 1 uur en 50 minuten is volgens mij een nieuw record in huize Manhave.
Daarna Ward uitlaten (ontstressen), eten geven, dan alles stofzuigen en vervolgens zelf douchen en schone kleren aan.
Ongelofelijk hoe vuil je jezelf voelt na een plukbeurt. De lange vacht houd uiteraard veel huidschilfers vast, zeker als die een paar dagen niet gekamd word. Als je plukt lijkt het beest daarom af en toe wel een psoriasispatiënt, plaatselijke sneeuwbuien van huidschilfers vallen neer!
Plukken doe ik meestal als ik alleen ben, anders gaat meneertje zich zwaar aanstellen als hij het ach en wee geroep van Ina hoort. De acteerprestatie die het beestje dan neerzet zou hem zeker een Oscar opleveren, echt het toppunt van zielig kijken wat je dan te zien krijgt!

Daar zit hij dan, het zit er weer op! Nou ja, eigenlijk is het eraf.......

 

Nou ja, het hondenleed is weer geleden, hij kan er weer een maand of 8 tegen.

Later meer!

Groeten, Adri.