Blessure.

Stom struikelen.

Dat is wat er gebeurde afgelopen vrijdagmorgen. Op het werk was ik op weg met een emmer met vodden, sleutels en ontvetter, om wat kleine reparaties te gaan doen. Bijna aan het trappenhuis overzag ik het opstapje en m'n linkervoet blijft erachter hangen, terwijl ik zelf in voorwaartse beweging ben. Ik weet me recht te houden, maar waarschijnlijk door de beweging en de redelijk zware emmer in m'n linkerhand komt er te veel spanning op het linkerbeen. Gevolg is een stekende pijn in de dijbeenspier, die ik helaas herken van een jaar of 10 geleden. Toen kreeg ik tijdens een karate training zo'n zelfde stekende pijn, maar dan in de rechterkuit. Zweepslag, oftewel een kleine ruptuur, het scheuren van enkele spiervezels. Het lopen gaat gelijk een stuk moeilijker, het been is te buigen, maar dat doet wel pijn. De rest van de dag hou ik m'n gemak, en maak vast een afspraak met de huisarts voor komende maandag.
Dit soort blessure gaat het best over met rust, dus er is een ziekmelding nodig van de dokter. Het voorval meld ik niet, want dan komt het te boek als een bedrijfsongeval met verzuim van arbeid. Daar heb ik geen zin in, dat heb ik al eerder meegemaakt, en daar werd ik niet vrolijk van. In 2010 kreeg ik tijdens een nachtdienst eens een stalen plaat op m'n hand, wat me 3 hechtingen in een ringvinger opleverde. Toen werd er gelijk door het bedrijf gevraagd of het een ongeval zonder verzuim kon worden, want dat proberen ze zoveel mogelijk te voorkomen. Het kwam er toen voor mij op neer dat ik halve dagen op het bedrijf was, niet op de afdeling mocht komen, wegens te vuil en stoffig(ontstekingsgevaar) en ergens achter een bureau werd neergezet om wat nutteloos controlewerk uit te voeren.
In dat soort flauwekul heb ik nu totaal geen trek, nog los van het feit dat m'n been dan ook niet de rust krijgt die het thuis kan hebben. Dus eerst buiten de poort komen en dan ziekmelden, dan laten ze je tenminste met rust!

Pootje omhoog.

Het weekend gaat voorbij met veel zitten, deels met het pootje omhoog, deels wat achter de computer, en af en toe 100 meter met Ward buiten strompelen om even frisse lucht te hebben. De rust doet wel goed, ik merk verbetering, hoewel de pijn wat aanhoudt is het dragelijk.
Op maandag morgen gaat de telefoon, en het blijkt dat ook dokters gewoon mensen zijn, de afspraak wordt verschoven naar woensdag, de dokter is ziek.........
Op woensdag gaat het weer al beter, maar de dokter heeft niet lang nodig om na m'n verhaal tot de zelfde conclusie te komen die ik vrijdag zelf al trok, inderdaad een kleine spierscheuring.
Via een scan met ultrageluid ziet de dokter dat de bloeduitstorting er "goed" uitziet, en geeft wat uitleg waarom dat er zo uit moet zien.
Het gaat over met rusten en "moderat bevegelse" ( matige beweging) om de spier rustig terug op te rekken en littekenweefsel te voorkomen.

Fietsen.

De man was er ondertussen al achter gekomen dat ik die figuur was die in de gekke rode ding rond reed, dus was het niet gek dat fietsen ter sprake kwam.
Uiteraard was ik blij te horen dat er weer wat bewogen mocht worden, hoewel ik dat wel even nader gespecificeerd wilde hebben.
Of fietsen goed was? "Ja, prima!" was het antwoord van de dokter, maar: " Geen kracht zetten, enkel rustig ronddraaien!"
Mijn voorstel om de racefiets op een rol te zetten en op de lichtste versnelling te fietsen was een prima idee vond de dokter, en daar was ik blij mee.

Dus na thuiskomst de Tacx Satori opgezocht en opgesteld, de Scott wakker geschud uit z'n winterslaap, en op de Tacx gemonteerd.
Vandaag voor de eerste keer gefietst, en het viel niet tegen! Niet ver, slechts 5 km, niet snel, gemiddelde snelheid was maar 13 km/u, maar het ging goed, geen pijn in het pootje, en lekker rondgedraaid, de Tacx op weerstand 1 (van 10) en de Scott met een verzet van 34x28. Dat maakt dat je net niet in het luchtledige trapt, maar veel scheelt het niet..........

Revalidatieopstelling.

Zo, nu maar op het gemak die spier laten genezen, BOB zal even samen met mij rust moeten houden!

Tot zover,

Groeten, Adri.