donderdag 24 november 2016

Blessure.

Stom struikelen.


Dat is wat er gebeurde afgelopen vrijdagmorgen. Op het werk was ik op weg met een emmer met vodden, sleutels en ontvetter, om wat kleine reparaties te gaan doen. Bijna aan het trappenhuis overzag ik het opstapje en m'n linkervoet blijft erachter hangen, terwijl ik zelf in voorwaartse beweging ben. Ik weet me recht te houden, maar waarschijnlijk door de beweging en de redelijk zware emmer in m'n linkerhand komt er te veel spanning op het linkerbeen. Gevolg is een stekende pijn in de dijbeenspier, die ik helaas herken van een jaar of 10 geleden. Toen kreeg ik tijdens een karate training zo'n zelfde stekende pijn, maar dan in de rechterkuit. Zweepslag, oftewel een kleine ruptuur, het scheuren van enkele spiervezels. Het lopen gaat gelijk een stuk moeilijker, het been is te buigen, maar dat doet wel pijn. De rest van de dag hou ik m'n gemak, en maak vast een afspraak met de huisarts voor komende maandag.
Dit soort blessure gaat het best over met rust, dus er is een ziekmelding nodig van de dokter. Het voorval meld ik niet, want dan komt het te boek als een bedrijfsongeval met verzuim van arbeid. Daar heb ik geen zin in, dat heb ik al eerder meegemaakt, en daar werd ik niet vrolijk van. In 2010 kreeg ik tijdens een nachtdienst eens een stalen plaat op m'n hand, wat me 3 hechtingen in een ringvinger opleverde. Toen werd er gelijk door het bedrijf gevraagd of het een ongeval zonder verzuim kon worden, want dat proberen ze zoveel mogelijk te voorkomen. Het kwam er toen voor mij op neer dat ik halve dagen op het bedrijf was, niet op de afdeling mocht komen, wegens te vuil en stoffig(ontstekingsgevaar) en ergens achter een bureau werd neergezet om wat nutteloos controlewerk uit te voeren.
In dat soort flauwekul heb ik nu totaal geen trek, nog los van het feit dat m'n been dan ook niet de rust krijgt die het thuis kan hebben. Dus eerst buiten de poort komen en dan ziekmelden, dan laten ze je tenminste met rust!


Pootje omhoog.

Het weekend gaat voorbij met veel zitten, deels met het pootje omhoog, deels wat achter de computer, en af en toe 100 meter met Ward buiten strompelen om even frisse lucht te hebben. De rust doet wel goed, ik merk verbetering, hoewel de pijn wat aanhoudt is het dragelijk.
Op maandag morgen gaat de telefoon, en het blijkt dat ook dokters gewoon mensen zijn, de afspraak wordt verschoven naar woensdag, de dokter is ziek.........
Op woensdag gaat het weer al beter, maar de dokter heeft niet lang nodig om na m'n verhaal tot de zelfde conclusie te komen die ik vrijdag zelf al trok, inderdaad een kleine spierscheuring.
Via een scan met ultrageluid ziet de dokter dat de bloeduitstorting er "goed" uitziet, en geeft wat uitleg waarom dat er zo uit moet zien.
Het gaat over met rusten en "moderat bevegelse" ( matige beweging) om de spier rustig terug op te rekken en littekenweefsel te voorkomen.

Fietsen.


De man was er ondertussen al achter gekomen dat ik die figuur was die in de gekke rode ding rond reed, dus was het niet gek dat fietsen ter sprake kwam.
Uiteraard was ik blij te horen dat er weer wat bewogen mocht worden, hoewel ik dat wel even nader gespecificeerd wilde hebben.
Of fietsen goed was? "Ja, prima!" was het antwoord van de dokter, maar: " Geen kracht zetten, enkel rustig ronddraaien!"
Mijn voorstel om de racefiets op een rol te zetten en op de lichtste versnelling te fietsen was een prima idee vond de dokter, en daar was ik blij mee.

Dus na thuiskomst de Tacx Satori opgezocht en opgesteld, de Scott wakker geschud uit z'n winterslaap, en op de Tacx gemonteerd.
Vandaag voor de eerste keer gefietst, en het viel niet tegen! Niet ver, slechts 5 km, niet snel, gemiddelde snelheid was maar 13 km/u, maar het ging goed, geen pijn in het pootje, en lekker rondgedraaid, de Tacx op weerstand 1 (van 10) en de Scott met een verzet van 34x28. Dat maakt dat je net niet in het luchtledige trapt, maar veel scheelt het niet..........

Revalidatieopstelling.
Zo, nu maar op het gemak die spier laten genezen, BOB zal even samen met mij rust moeten houden!

Tot zover,

Groeten, Adri.

27 opmerkingen:

  1. Hoi Adri,

    Beterschap!

    Groet

    Erwin en Tante Lies

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beterschap Adri! Ik heb me ooit laten vertellen dat wat extra vitamine C uit fruit het herstel wat bevordert. grt, Peter

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt Peter! Dan zal het daar niet aan liggen, er gaan dagelijks minimaal 2 stuks binnenboord, de dokter adviseerde in dit geval ook 1 tot 2 ibuprofen/dag, dat zou ontstekingsremmend werken en littekenweefsel zou dan minder kans krijgen, zodat de spier niet stijver wordt dan vooraf.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  3. Beterschap en rust is helemaal niet slecht voor een mens.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt Rob! Je hebt gelijk, rust kan goed doen af en toe, maar liefst niet al te lang.... Maar deze blessure heeft inderdaad tijd nodig volgens de arts, dus zal ik braaf luisteren....

      Verwijderen
  4. Hoi Adri,

    Goh vervelend joh. Ik hoop voor je dat het niet te lang duurt, en gelukkig is het in het donkere seizoen. De Bak gaat komende week ook weer stilstaan want ik ben in Noorwegen, helaas wat ver van jou vandaan, in Oslo.

    Sterkte!

    Groeten, Wilco

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Wilco,

      Inderdaad vervelend, maar het is niet anders. Het zal de tijd duren die het nodig heeft, dat zal het beste zijn. Jammer dat je niet wat dichterbij komt, dan hadden we wat kunnen regelen wellicht.....

      Bedankt en groeten, Adri.

      Verwijderen
  5. Hoi Adri,
    Niet het mooiste bericht, rust roest maar dat ben je al aan het voorkomen door met de tacx in beweging te blijven, sterkte.
    Gr. Pé

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Pé,

      Stom ongelukje, jammer maar helaas....De fietsbeweging vandaag heeft in elk geval goed gedaan, dat zal morgen ook weer op het programma staan!
      En dan maar weer langzaam naar BOB toe werken, dat is toch het mooiste soort fietsen!

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  6. Beterschap Adri , een tijdje terug had ik een zweepslag in m'n kuit en kon gelijk niet meer lopen zonder pijn , hetvwas op het werk en ik kon niks verhullen en je hebt gelijk ook al weten ze dat je moet rusten , je word gehelemaal sufgebeld of je toevallig niet toch kunt komen desnoods halen we je op met een taxi .
    Sterkte man .

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt Gerrit! Jij weet duidelijk precies waar ik over schrijf, helaas door eigen ervaring....
      Is blijkbaar overal zo in de procesindustrie? Ook op het werk in Nederland heb ik het meegemaakt dat collega's met de taxi werden gehaald en thuisgebracht, als maar voorkomen kon worden dat er een verzuimongeval genoteerd diende te worden. Te gek voor woorden dat iemand op krukken op het terrein van een chemische fabriek rondhobbelt, en stelde er maar geen "moeilijke" vragen over, want dan was jij die "lastige" en "negatieve" figuur.....

      Om deze reden heb ik gehandeld zoals ik nu gedaan heb, buiten de poort zien te komen voor de ziekmelding doorgegeven werd. Nu zit ik rustig thuis en niemand valt me lastig, beter voor de genezing ook nog!
      Moreel gezien totaal verkeerd, maar wat moet je dan?

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
    2. Klopt, heb ik ook gehad met mijn knie......gevallen met fietsen, dus niet in werktijd.....ben verder nooit ziek thuis geweest komt mede door het elke dag buiten in weer&wind fietsen en dan toch enigszins verwijtend......is gekomen met sporten zie je wel. Ik moest elke dag naar fysio, en na een paar weken halve dagen werken: er werd verwacht dat ik hele dagen op het werk zou zijn en voor "50%" werkzaamheden verrichten. dus 2X/dag Edam<>Hoorn. Nee dus ben toen halve dagen naar het werk geweest.

      Verwijderen
    3. Tja Willem, werkgevers.......Het blijft sukkelen met die lui...
      Werk, je kan en wil niet zonder, maar desondanks heb ik het altijd gezien als een noodzakelijk iets. Je gaat een contract aan met een bedrijf en verkoopt je diensten, en ontvangt daarvoor een loon in geld en vrije dagen. Daarnaast is er een regeling getroffen in geval van ziekte, die is geldend in 2 richtingen, en daar zullen beide partijen mee moeten leven.
      Nooit vergeten dat een baas jouw inhuurt voor een bepaalde vergoeding, maar de opzet is uiteraard om geld aan je te verdienen!
      Commentaar op een sportblessure krijg je altijd, meestal vergeten ze alle ziekmeldingen van anderen die minder gezond leven, die zijn er veel meer. Het is zoals je zegt, de meeste sportmensen zijn in verhouding minder ziek, net als de mensen die fietsend naar het werk komen.
      En als je dan eens wat hebt is het gezanik niet van de lucht, ook zo'n typisch iets......
      Hoe vaak ik ziek geweest ben kwam ook duidelijk tot uitdrukking toen bekend werd dat ik naar Noorwegen vertrok, en een van de collega's opmerkte dat ik gemist zou worden. Vond ik vergezocht, want niemand is onmisbaar. Het antwoord:"Nee, niemand is onmisbaar, maar jij was er gewoon altijd......"
      Ach, als je wat hebt gewoon je poot stijf houden (wel toepasselijk in deze situatie ☺ )en rustig uitzieken, net als jij gedaan hebt.
      Goed genezen terugkomen is voor alle partijen het beste!

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  7. Niet zo mooi die regeltjes in dat bedrijf als je niet kunt werken vanwege een "bedrijfsongeval" ben je toch net zo "ziek" als wanneer het buiten de poort gebeurd? het komt de genezing niet ten goede als je dan toch weer aan de gang gaat stilstand is achteruitgang maar ziek is ziek. Beterschap en voorzichtig aan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Onbegrijpelijk inderdaad Willem, maar zoals je kunt lezen in Gerrits reactie is dat ook in zijn bedrijf het gebruik. Ook mijn ervaring in Nederland trouwens, dat is hier dus ook zo.
      Het enige waar de "veiligheids" bonzen naar kijken zijn de statistieken, die moeten "verteerbaar" zijn voor de raad van bestuur. Anders krijgen zij moeilijke vragen, en lopen ze misschien hun bonus mis........
      Het is helemaal fout inderdaad, maar wat moet je? Ze betalen wel je salaris, en je wilt je ook niet moeilijk opstellen als ze je vragen om toch te komen als het maar enigzins mogelijk is.
      Dan is mijn manier van doen misschien niet de goede, maar wel de beste voor mezelf........
      Bedankt, ik ga het rustig aan doen, gaat vast weer goed komen.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  8. Dat is het lot van de arbeider nu eenmaal...veiligheid of arbeidsomstandigheden mogen geen geld kosten, maar als je wat overkomt en te te lang niet kunt werken vlieg je dr uit.

    Ik werk op een afgekeurd terrein ( er is haast geen verlichting s'nachts ) die vol ligt met kuilen, gladde objecten en ik moet trappetje op, trappetje af op hoogtes van 2,5 meter.

    Vallen of struikelen is geen kans maar een zekerheid. Er zijn meerdere collega's met ontstoken gewrichten door kraakbeen dat is weggevreten en nooit meer aangroeit door te snel weer aan het werk te gaan na gewrichten ( pezen en banden ) te hebben bezeerd. Kun je helemaal niet meer lopen volgt ontslag. ( niet meer geschikt voor functie )

    Ik heb meermaals na een val hinkelend of verdraaide voet geprobeerd om 3 stappen te lopen....als dat lukt heb je niets gebroken of ernstig gescheurd. Wel een paar keer wekenlang gehinkeld of gesleept. Ik denk dat het velomobielrijden daadwerkelijk de gevolgen van zulke bezeringen heeft beperkt of de duur van herstel verkort.

    Waarom accepteerd iemand dat ? Tja...omdat je geen invloed hebt, en meldingen binnen het bedrijf stelselmatig genegeerd worden - al bezweert men van niet - Tot aan ministers en overheden toe, want die beloofden ook veiligheid op andere vlakken en hebben het gepresteerd na 2 jaar 0 % te realiseren van wat ze hadden beloofd...Niets nieuws onder de zon.

    Er is nog 1 mogelijkheid en dat is klokkenluider worden. Maar daarover was een mooi programma op tv dat inging op het lot van voormalige klokkenluiders....op 1 na waren zij compleet persoonlijk geruineerd ( van werk naar bijstandsuitkering ) hoe terecht en nodig hun daad van openbaar maken ook was geweest. Ook al geen aanrader.

    Dus dan hoop je maar dat ondanks belachelijke arbeidsomstandigheden het maar goed blijft gaan. Dansen op eieren. Enz enz. Blijven doorgaan totdat je niet kunt doorgaan. Werken tot je 67 is onder collega's ook altijd goed voor een lachsalvo...niemand van ons zal dat in werkelijkheid werkend halen.

    De minister zegt dat wij het laagste aantal arme ouderen in Europa hebben....maar dat is NU.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kijk Quezzzt, ook in deze zitten we helemaal op één lijn......Je hele betoog is inderdaad de waarheid, ook al zullen vele kantoormensen en uiteraard managers dat niet geloven en/of in alle toonaarden ontkennen. Het werkvolk op de vloer weet ondertussen al heel lang hoe het werkelijk in elkaar zit.
      Het is zoals je schrijft, melden heeft geen zin, klokkenluiders komen boven het maaiveld, dus die word hun kop afgeslagen, zaak opgelost en we gaan vrolijk verder met uitbuiten van de loonslaven.
      Klinkt niet echt positief? Nee, de waarheid is niet altijd even mooi inderdaad!
      Die pensioen leeftijd is inderdaad ook zo'n farce, dat gaat niemand op de werkvloer halen in goede gezondheid. Waarschijnlijk zal ook ik lang moeten doorgaan, 2 pensioenbreuken en AOW uitkeringen van 2 verschillende landen belooft geen geweldig goed pensioen. Nog maar wat zien te sparen als de hypotheek afbetaald is zal nog het verstandigste zijn......En de jaren na m'n zestigste maximaal proberen vrij te zijn, de wettelijk toegestane ziektedagen worden meestal gehaald bij mensen van die leeftijd, dat is in Noorwegen een duidelijke trend.....en we moeten ons aanpassen nietwaar? ;-))

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  9. Adri volgens een gezaghebbend wetenschappelijk tijdschrift kunnen je hersenen opdracht geven eiwitten te produceren die het genezend vermogen van ieder denkbaar medicijn te boven gaan. Je moet alleen ervan overtuigd zijn dat je snel kan genezen en/of geen of minder pijn voelt. Een kwestie van ijzeren wil maar een man die rijklaar 50 kg tegen bergen aan trapt moet dat wel hebben :-)))

    Het scheelt in ieder geval als je jezelf kunt overtuigen zonder hocus pocus acts van dokter, medicijnman of Jomanda-achtigen.

    Helaas werkt het ook omgekeerd : ik ben altijd kritisch tov medicijnen die prompt ook niet (goed) werken.

    Misschien was de legerarts die AANSTELLER !! Tegen mij schreeuwde toen ik met mijn laarzen vol bloed niet verder kon strompelen, maar daarna van boosheid wel precies wat ik nodig heb :-)) omdat ik niet tegen bergen aan fiets.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mogelijk, maar of ik dat met m'n wil kan sturen? Geen idee, maar ik trek me zo weinig mogelijk aan van de pijn, en probeer natuurlijk binnen de snelst mogelijke tijd weer in gewone doen te komen.
      Luisteren naar je lichaam is wel belangrijk, snel genezen is prima, maar over de pijngrens gaan is altijd kritisch, je kan te ver gaan.
      Zelfdiscipline heb ik geen problemen mee, en fietsen vind ik ontspannend, dus dat gaat eigenlijk vanzelf. Door die wegsluiting voel ik me gedupeerd, enkel en alleen al omdat me op die manier het genoegen ontnomen wordt om heen en terug te fietsen......
      Mensen die enkel met de auto pendelen hebben werkelijk geen idee hoe onspannend het is om fietsend naar je werk te gaan!

      Groeten, Adri.

      Verwijderen