Ontmoeting in Eidfjord.

Via  een reactie van Questrijder Cees Roozendaal op mijn bloginleg "Beste Wensen" kwam  ik te weten dat Cees samen met echtgenote Anita op 16 mei in Eidfjord zouden aanleggen tijdens hun cruisevakantie door Noorwegen. Na wat  mailcontacten heen en weer gaf Cees aan dat hij het leuk zou vinden de Bobslee-Strada in Eidfjord te ontmoeten.
Ik regelde dus een vrije dag op het werk, en we hadden vooraf al mobielnummers uitgewisseld om via SMS contact te houden.
Zo werd het dus 16 mei, en ik was vroeg wakker, de dag tevoren had ik ochtenddienst gehad dus de biologische klok werkte nog. Sta ik om kwart voor 6 's morgens de vaatwasser leeg te halen, en wat komt er voorbij dobberen over het fjord? Inderdaad een grote wit-blauwe cruiseboot! Gek, die is veel te vroeg, de "Rotterdam" zou pas om 10.00h aanleggen in Eidfjord? Nou ja, maakt niet uit, ik laat de hond uit, ontbijt en zet de bobslee klaar. Neem koffie mee voor onderweg, en droge kleding om in Eidfjord even te kunnen wisselen, meestal ben ik bezweet na 30 km fietsen. Het is mooi droog weer met wat zon, +10 graden dus lekker fietsweer. Ik vertrek om kwart over 7 thuis en sta een uur later in Eidfjord op de cruisekade. De laatste kilometers geven vol uitzicht op het dorp, en wat er ook te zien is, geen cruiseboot! Dan zijn er 2 mogelijkheden:1. het ding is onderweg gezonken; 2. het was niet de "Rotterdam" die zo vroeg voorbij kwam.
Mogelijkheid 1. lijkt me wat onwaarschijnlijk, veel ijsbergen drijven er niet rond in de fjorden, dus vraag ik het aan een van de al aanwezige havenwachters. Nee, dat was inderdaad een ander schip, die ligt nu in Ulvik, dus die kwam wel vroeg voorbij maar sloeg af het Ulvikfjord in. De "Rotterdam" zou volgens planning rond 10.00h aanleggen.
Dan fiets ik gewoon terug naar Brimnes, en wacht daar op het veerplein, daar heb ik goed uitzicht op de Hardangerbrug en kan dan een foto maken als de boot er onderdoor komt. En 20 km extra fietsen maakt niks uit met dit weer, dat is alleen maar leuker.
Rond kwart voor 9 ben ik terug in Brimnes, en na 10 minuten wachten verschijnt er een cruiseboot onder de brug. Ik maak wat foto's en rijd weer richting Eidfjord.

De "Rotterdam" onder de Hardangerbrug.
 

Met de veerboot Brimnes-Bruravik op de voorgrond.
 

Nu is het wachten tot de boot aangemeerd is. Ondertussen word ik 3 keer weggestuurd, nee voor het gebouwtje op de kade kan ik niet staan, daar word  het straks zo druk, dat kan echt niet! Een stuk verderop volg ik het aanleggen, en opnieuw komt er een havenwacht naar me toe. Nee, hier kan ik ook niet staan, vanaf de boot gaan ze een lijn schieten, om de kabel aan de kant te trekken, dus hier staan is ook levensgevaarlijk. Nou heb ik nog niet vaak gehoord dat daar doden bij gevallen zijn, maar ik vraag de man waar ik dan wel veilig kan staan. Weer wat verder weg naast een geparkeerde auto kon het wel, dacht hij.

Aankomst in Eidfjord.
 

Bijdraaien.
 

Trossen vast.
 

Als het schip vastligt rijd ik de Strada naar de boegzijde van het schip, waar de loopplank inmiddels op de kade gelegd is, en parkeer achter de laatste van 8 bussen, die gereed staan om de passagiers naar diverse excursies te vervoeren. Als de mensenstroom vanuit de boot goed op gang komt rijd ik iets naar voren naar de uitgang van het gebouwtje en hoor iemand "Adri!" roepen. Daar zijn Cees en Anita, en kunnen we elkaar de hand schudden. ( de 2 sms berichten die Cees stuurde had ik gemist, de telefoon zat diep in een tasje, had ik niet gehoord)

Even op de foto.
 

Ik had verwacht dat het kennismaken zou zijn, even praten, en dat ze dan met een excursie zouden meegaan, ze hebben per slot van rekening  vakantie en komen hier om iets te zien. Maar nee, ze hadden geen uitstapje ingepland, Cees heeft geregeld dat ik mee de boot opkan als bezoeker, dan kunnen we op de boot koffie drinken en wat praten. Dat is een leuk idee! Niet op gerekend, maar mooi meegenomen! Vervolgens volgt de klucht van het parkeren van de fiets. Duidelijk te merken is dat Cees zelf ook een velomobiel rijd, die zet je niet graag zomaar ergens neer. Het idee om de fiets door het hek op de havenpier te rijden en daar vast te zetten word gelijk afgeschoten door de havenwachters. Geen sprake van! Dan maar tegenover de loopplank aan de buitenzijde van het hek, en jawel net staat de Strada met de kabel vast aan het hek, en daar komt opnieuw een wachter: "Dit ding kan hier niet staan! Als er calamiteiten zijn moet het hek open, en staat het in de weg! Sorry, je moet het verplaatsen." Dan vraag ik maar weer zuchtend of de man een voorstel heeft, en dat heeft hij, 100 meter verderop bij de geparkeerde auto's zal het wel kunnen. Mooi niet, geen plaats en geen mogelijkheid om de kabel ergens aan vast te leggen. Maar recht tegenover staat een kinderspeeltoestel op het gras, dus trek ik Bob het gras op en zet 'm daar vast.
Cees vroeg al wat verbaasd: "Gaat dat hier altijd zo?" Ja, wat regels betreft zijn die Noren zo flexibel als een betonnen paal!


We wachten een tijdje buiten en mogen dan de boot op. Ongeveer dezelfde procedure als op een vliegveld, identiteitsbewijs inleveren tegen een bezoekerspas, door een metaalscanner, en de losse spullen in een bakje doen zodat ook die gescand worden.
Dan naar boven en koffie met wat lekkers erbij.
We zitten aan het raam met mooi uitzicht op het dorp, en het gesprek gaat uiteraard over fietsen, dat kan niet anders met 2 fietsgekken aan 1 tafel, maar verder ook over emigratie, scholen, kinderen, werk en de economische situatie. En dan vergeet ik misschien nog wel een paar dingen.
Na een paar mokken koffie krijg ik een rondleiding over het hele schip, tot en met hun hut is inbegrepen!

Elke dag een "verse" mat in de lift!
 

Aan de koffie met koekjes, muffins enz.
 

Rondleiding.
 

Dan is het weer naar buiten, terug naar de Strada, waar Cees even de reparaties die ik onlangs had bekijkt, en natuurlijk de onvermijdelijke aanpassingen die ieder individueel aan "zijn" fiets maakt, bekijkt en bespreekt. Eigenlijk kunnen we nog wel een paar uur "ouwehoeren" voor m'n gevoel, maar ik wil ook niet te veel van hun tijd in beslag nemen, Cees wou nog informeren of hij de nabijgelegen krachtcentrale in Simadal kon bekijken voor ze weer aan boord moesten voor vertrek.
Het is ondertussen al over half 1, dus ik moet maar weer eens op huis aan.
We nemen hartelijk afscheid, en als we in de buurt van Hippolytushoef komen, kunnen we gewoon even langs komen, zegt Cees.

Iets na half 2 ben ik terug thuis, Ina is iets eerder van haar werk weggegaan en wil ook wel even naar Eidfjord om de boot te bekijken. Nu rijden we met de auto, nemen de hond mee en doen een wandeling rond Eidfjord, nog een boodschap en gaan weer terug huiswaarts.

In deze boothuisjes paste het schip niet........
 

Rondje
wandelen.
 

Bomen met wollen truitjes in Eidfjord.
 

Ik had afgesproken de Nederlandse driekleur buiten te hangen, om de plaats van ons huis aan te geven. Of het zichtbaar was vanaf de boot weet ik niet, de afstand is wel groot. Op de boot zouden ze buiten staan en zwaaien met een witte lap, maar dat was voor ons niet zichtbaar, er was ook wel veel wit op de boot, en ja, die afstand.......
De foto's geven goed de grote afstanden aan, de "Rotterdam" is een schip van circa 60.000 Brt, 32 meter breed en 240 meter lang, en lijkt nietig op de T-splitsing van fjorden waar wij op uitkijken.
Ik stuur nog een sms en wens hun een goede thuisreis, hopelijk hebben ze een fijne vakantie gehad.

De "Rotterdam" verschijnt in ons blikveld.
 

Uitzwaaien.........
 

Tevergeefs met de verrekijker een witte lap zoeken.......
 

Bijna weg.

Al met al had ik een leuke dag, lekker gefietst, een leuke ontmoeting met een mede-velonaut en een leuk gesprek.

Hier laat ik het voorlopig bij, ook Cees zal wel een inleg schrijven na thuiskomst denk ik.

Tot de volgende keer,

Groeten, Adri.

Hout halen.

Hout halen, niet de Belgische plaats, maar echt hout gaan halen, in het bos. De lange winter had een redelijk gat geslagen in de houtvoorraad, dus moest die weer aangevuld worden. Na de oudste droge voorraad verplaatst te hebben naar het houthok, de grijpvoorraad voor volgend stookseizoen, had ik 9 pallets leeg, die kunnen weer gevuld worden. Er staan nog 9 pallets die al een jaar staan, die kunnen volgend jaar verhuizen naar het houthok.

Leeg.........
 

Ook leeg..........

 

Dat zit nu hierin.......
 

De aanhanger van het werk kon ik een weekje lenen, en ook een kliefapparaat, dus ik kon aan de slag.
Ik kon nog wat resten opruimen, en besloot ook een lariks die me 2 jaar geleden al aangewezen was om te leggen.

Lariks omleggen.......

 

Met 8 aanhangers hebben we in elk geval een begin om het kliefapparaat te gaan gebruiken de komende tijd. Moest ik nog mee willen halen kan dat van de zomer ook nog wel, eerst zien hoeveel hapklare blokjes deze stapel oplevert.

Ruim  4 aanhangwagentjes........
 

Anderhalf aanhangwagentje.....
 

Deze nog lossen, en de laatste morgen even halen....
 

Morgen even de laatste halen en dat kan het klieven beginnen......



Later meer!

Groeten, Adri.







Opnieuw schade.......... en zichtbaarheidsgezeur.........

Helaas heb ik weer een schade opgelopen, het voorjaar slaat toe zal ik maar zeggen. De dooi heeft ook de kapot gevroren stenen losgemaakt op de hogere hellingen, en het smeltwater voert veel rommel mee naar beneden. Ondanks de grote hoeveelheid stenen, putten en langs- en dwarsscheuren veroorzaakt door de vorst die ik ontwijk was het weer prijs afgelopen weekend. Het regende veel dus reed ik lekker comfortabel onder dak, alleen het vizier is dan wel met fijne druppels bespat, waardoor het zicht in combinatie met het wat donkere weer 's morgens iets minder goed was. Ik kreeg in elk geval een behoorlijke klap te horen, het leek vanonder de tunnel te komen. Na controle bleek de schade nog groter dan de vorige! Dus weer maar met frisse tegenzin aan de slag om ook dit weer zo goed mogelijk te repareren. De juiste spullen heb ik in huis nu, het vorige weekend deden we een klein tripje met de camper, en kon ik inkopen doen in Haugesund. Daarna sliepen we één nacht en gingen met een omweg weer op huis aan. Mooi weer, wat wil je nog meer. Dat mooie weer was helaas weer vlug voorbij.................

Opnieuw schade, dit moet geen gewoonte worden.....
 

Het is weer opgelost.......
 

Dan de zichtbaarheid, ja dat zal wel velen van jullie bekend in de oren klinken, we zien je zo slecht! Standaard vraag ik meestal of ze het dan geen tijd vinden voor een bezoek aan de oogarts of opticien, om even te checken of de oogjes nog helemaal in orde zijn. Een deel van de opmerkingen van Ina's collega's kon gelijk weggezet worden onder schrik: "Wat komt daar nou aan?????????????!!!!!!!!!" Begrijpelijk, maar net zo irritant als de automobilisten die je tegenkomt op weg naar huis uit de middagdienst, om circa 23.45h 's avonds. Die kunnen niet gelijk plaatsen wat er aankomt, en weten dan niet beter dan even "bijlichten", natuurlijk door de grote lichten/verstralers o.i.d. te ontsteken. Lekker voor je ogen is dat, er heeft dus al regelmatig een minder stichtelijk Nederlands woord over het fjord geklonken, wees daar maar zeker van!
Vooral vrachtwagens en bussen zijn heel erg, die hebben meestal een batterij bouwlampen bovenop de cabine, die als ze in Trondheim in zuidelijke richting vertrekken, de Eiffeltoren een schaduw laten werpen!

Maar goed, het laatste wat ik te horen kreeg over zichtbaarheid kwam van Harald, een van de leden van de fietsclub. In het dagelijks leven directeur van het plaatselijk energiebedrijf en een zeer aimabele man, die zich altijd zeer netjes en correct uitdrukt. Ook hij had net als veel Nederlandse managers waarschijnlijk ook een cursus psychologie van de koude grond gehad, want hij bracht het netjes volgens de regels, eerst positief beginnen voor je de minder leuke boodschap brengt. Hij zei: "Adri, je ziet jouw heel goed komen in je rode voertuig, ook 's avonds!" Ik al blij, maar ik vermoede al dat hij niet uitgesproken was. Inderdaad, komt hij weer: "Maar ik ben wel al een paar keer goed geschrokken als je ineens te voorschijn kwam als je tussen een paar auto's meereed!" Dat was ook begrijpelijk, hij had daar geen velomobiel verwacht. Dus ik wou de man niet gelijk afbekken, daar is hij veel te vriendelijk voor, hij verdient dat ook niet, dus ik zeg: "Zou een vlag dan helpen?" Ja, dat leek hem een goed idee! Ik kon het niet laten om toch nog het laatste woord te hebben: "Dat zou kunnen werken, maar wat dan met al die hoge SUV's tegenwoordig? Dan kan het dat ik nog niet gezien word! Toen wist hij het ook niet meer, maar om van al het gezeur af te zijn heb ik er een (kinder)vlag opgezet, de vlag eraf gehaald en die vervangen door een witte en een rode reflector.
Gelijk een compliment van Ina, die zich ook zorgen maakt over de komende zomer, met alle toeristen, die volgens haar in rijen van 10 gaan opstellen om over me heen te rijden! "Dat heb je goed opgelost!"

Zou dit dan de oplossing zijn????????????
 

Dank je wel, schat, maar ik voel me net zo'n gehandicapte met dat ding erop. Net als met een helm onder de racekap rijden, dat is volgens mensen die het kunnen weten helemaal niet noodzakelijk. Maar om Ina gerust te stellen rijd ik nu met een zogenaamde "Smartcap" een schaatshelm die de nodige bewegingsruimte toelaat onder de kap. En nodig of niet, rallyrijders zitten ook in hun bolides met kooiconstructie met een volle integraalhelm op, dus dan moet ik dat ook maar. Samen met de vlaggenstok word de "Willempie!!!!!!!!!!!" factor nu wel erg groot  vind ik zelf. Maar ja, zoals Marcel Beekmans altijd zegt: "Accepteren, accepteren!!" Ik zal er wel aan wennen, dat heb ik ook gedaan aan de lampen op de racefiets, dat vond ik ook moeilijk. Je zet geen lampen op een racer, dat is  "not done" !
Hier moet je wel met al die tunnels, dus daar viel niet aan te ontkomen, nu zie ik ze niet eens meer, het is gewoon een standaard onderdeel geworden.
Tot besluit nog een aantal foto's van onderweg op de eerste trip met de nieuwe camper.

Tot de volgende keer!

Groeten, Adri.

Reparatie.

Zo na de laatste inleg nu uiteraard de volgende, en die kan over niks anders gaan dan over de reparatie van de kleine schade die ik opliep onlangs. Iedereen bedankt voor de steun en goede tips!
De eerste gedachte was de raad van Wim Schermer op te volgen, die kwam met de meest complete tip, maar ik had geen epoxy in huis, en dat was ook niet verkrijgbaar in de buurt. Om nu een dagreis van 6 uur te maken om wat spullen te halen ging me wat ver, en het weer zat ook niet mee.
De ingevallen dooi bracht nu ook redelijk wat regen met zich mee, waardoor de media hier weer volstonden met lawine waarschuwingen. Naast sneeuwlawines kunnen er in deze periode ook goed steen- of modderlawines naar beneden komen. De regenval samen met de smeltende  sneeuw leveren een grote hoeveelheid water op, wat allemaal naar beneden moet. Als de beekjes dan buiten hun normale loop gaan levert dat soms vreemde situaties op, die lawines tot gevolg kunnen hebben.
De media waarschuwde dus om niet te reizen als het  niet perse nodig was, dus besloot ik het lot niet te tarten.
Bij een garage in de buurt vroeg ik of ze polyesterplamuur hadden, en ja, dat kon besteld worden en was er de andere dag. Ook het juiste schuurpapier konden ze me aan helpen.
Na een mailtje gestuurd te hebben aan Ymte kreeg ik als antwoord dat Wim's tip prima was, maar dat ik ook gewoon polyesterplamuur kon gebruiken, vandaar dat ik deze weg volgde.
Omdat Wim aangaf dat de plek niet nat mocht worden, had ik het dakpansgewijs afgeplakt met Coroplast, en de fiets niet meer gebruikt.

De plek afgeplakt met Coroplast.
 

Op vrijdag was ik vrij, en begon met de gebruiksaanwijzing op de plamuur te  lezen. Goed, de Coroplast verwijderd en de plamuur klaargemaakt. De plek eerst ontvet en laten drogen, dan plamuur erop. Na 20 minuten drogen bij 20 graden kon je beginnen schuren, maar omdat het maar 6 graden was besloot ik om de droogtijd maar op 2,5 uur te zetten, om zeker te zijn.

Plamuur erop......
 

Na 2,5 uur eens voorzichtig gevoeld, en jawel de rommel voelde hard aan, dus maar begonnen met gladschuren. Eerst met papier met korrel 150, tot het geheel er al glad uitzag, daarna met korrel 320, waarna het echt glad was, en omdat ik het toch meegenomen had, nog nageschuurd met korrel 600, en toen leek het wel een babykontje, zo glad!

Glad..........
 

Na verwijderen van het schuurstof kon er gespoten worden, helaas kreeg ik geen RAL 3020 te pakken, maar vond op het werk een bus "signaalrood" dat verdacht veel op de Strada kleur leek.
Dat maar proberen dan, de plek zit niet in het zicht dus een klein kleurverschil kan ik mee leven.
Eerst Bob even in z'n "operatiekleding" hijsen, en dan de verfbus schudden en tekeergaan.
Na 2 lagen spuiten vind ik het er zeer acceptabel uitzien, als beginnende amateur uiteraard, want dit is de eerste keer dat ik zoiets doe.........

De patiënt ligt klaar.....
 

Er is inderdaad een kleurverschil, maar ik vind het wel goed zo. De spuitnevel poets ik zo goed mogelijk weg, en op die bus staat ook aangegeven dat het aan te raden is om de behandelde plaats naderhand in de gewone was te zetten.

Zo kwam het eruit te zien, ik vond het goed genoeg voor een amateur!
 

Ik heb nog ergens een fles Halfords autowax, dus neem ik de hele fiets onder handen na de "operatiekleding" weer verwijderd te hebben.

Goh, Bob ziet er weer als nieuw uit! Die kan maandag weer gewoon ingezet worden op de woon-werkroute, lekker! Verder de vrijdag, zaterdag en zondag de Scott bereden, ook fijn, vrijdag een korte rit met de mannen van de fietsclub, 41 km, maar wel interval dus redelijk intensief. Zaterdag een ritje Odda v.v., kwam uit op 87 km, en zondag met de fietsclub een duurtraining van 100 km, lekker gefietst. Nou word er regen gemeld, dus de kap in elkaar gezet en vast op de fiets klaar gezet tegen morgen.
Ik heb zin om weer eens gewoon te fietsen met de Strada, meer dan een week er niet in liggen begint bijna ontwenningsverschijnselen op te leveren!

Tot zover, later meer!

Groeten, Adri.


























 

 

 

 

                                                                                                                                                                                                                           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Schade..............en gePISt!

Tijdens terug naar huis fietsen van het werk na de middagdienst hoorde ik ergens onderweg een harde klap onder de fiets. Waarschijnlijk een steen onder het wiel gekomen en daar met kracht onderuit "geschoten", was m'n eerste gedachte. Zoiets had ik al eerder meegemaakt op de racefiets, jaren geleden toen ik een steentje van onder iemands wiel op m'n kuit kreeg. Deed gemeen pijn, en leverde een fraaie blauwe plek op waar je 2 weken "plezier" van had. Nou ja, verder niks gemerkt, dus om nou 's avonds rond twaalven in het donker Bob te gaan controleren leek me wat  overdreven, ik merkte niets aan de fiets, ook geen slag in het voorwiel, dus maar gewoon doorgereden naar huis en daar het gewone ritueel, Bob onder z'n afdak, batterijen eruit, afsluiten en dan vlug naar binnen voor ik te veel afkoel in de koude (-2) nachtlucht. Dan binnen lekker warm douchen, tandenpoetsen en onder het dekbed schuiven, ondertussen is het al 01.15h, dus tijd voor een tukje!
De volgende dag nog eens een middagdienst, dus 's morgens de Strada even op z'n kant gelegd en de onderkant bekeken. En lang zoeken moest ik niet, net achter het linkervoorwiel was een stukje gelcoat verdwenen. Nou zal die kale plek niet roesten, maar fraai is anders......... En een beetje jammer, de fiets is pas een half jaar oud, dit soort schade's zijn nooit leuk, zeker niet op een erg jonge fiets.( of auto, motor enz.)  Gelukkig geen kapot wiel o.i.d., valt dat weer mee.

Als iemand ervaring heeft met dit soort schade's, graag even een paar tips hoe dit het beste opgelost kan worden.......... En dan liefst hoe ik het zelf kan doen, "even" binnen rijden bij Velomobiel.nl of de nieuwe werkplaats in Enkhuizen is voor mij niet echt een optie.............
Bij voorbaat dank voor jullie medewerking!

GePISt!

Nee, ik ben niet bepist gelukkig, maar wel gePISt! ( of heet dat geVISt???)  Met de  sneeuwvrij liggende wegen begint Ina ook weer af en toe op de Sparta te klimmen, en een tochtje te maken. Zo ook toen ik wegreed voor m'n laatste middagdienst, en ze koos ervoor om een stukje dezelfde route te nemen die ikzelf ook rijd naar het werk, daar kwam ik pas iets later achter. Nou daal ik met de bobslee natuurlijk snel af dus was eerst op de hoofdweg, en ging gewoon op weg naar de eerste beklimming, die op 2 km van huis begint. Op die eerste 2 km ligt het gemiddelde al gauw rond de 35, dat mindert snel als de 5% helling begint. Halverwege de 1,5 km lange klim verschijnt er plots een fietser in m'n spiegels! Het zal toch niet waar zijn? Jawel, dit is mijn eigen vrouw, met de elektrische ondersteuning vol aan komt ze genietend voorbij! Ik rijd niet  harder dan 11 km/h daar, als ik goed m'n best doe komt er wel eens 15 op de teller, maar meer echt niet. Na nog 800 meter geklommen te hebben vlakt de weg weer wat uit, en haal ik Ina snel weer bij. Op het dan volgende traject helpt de ondersteuning niet meer, die stopt bij circa 27 km/h........, en Adri en Bob verdwijnen met 45 km/h snel in de verte.........

De "boosdoener" de Sanyo voorwielnaafmotor.
 

En zo zag ik haar verdwijnen toen die dag......
 

Dit heeft er van een afstand best komisch uitgezien denk ik, een zogenaamd supersnelle velomobiel met daarin een getrainde wielrenner die eventjes "just like that" voorbij gereden word door een vrouwtje op een damesfiets met fietstassen en een mandje achterop de drager met daarin een zeer geïnteresseerd kijkende Cairn terriër........ Geeft wel goed aan wat die e-ondersteuning doet eigenlijk, die e-Sparta weegt 22 kg, de hond ook 10 kg, dus veel verschil met de Strada is er niet meer!
We konden er allebei wel om lachen, ik heb geloof ik geen blijvende geestelijke schade opgelopen van dit Pedelec Inhaal Syndroom, voor zover ik weet dan..........maar ik vond het wel leuk om het even met jullie te delen! Ik krijg nog steeds een grijns om de lippen als ik me haar gezicht weer voor de geest haal toen ze mij voorbij reed, werkelijk kostelijk! En dan een dag later klagen over een pijnlijke knie.........tja, toch iets overzet misschien?




Minder Stradakilometers.

Na Pasen is de fietsclub begonnen met de "fellestrening", de gezamenlijke training op maandag-, woensdag- en vrijdagavond. Daardoor zal ik ook weer meer op vrije dagen de Scott van stal halen om daar een ritje mee te maken, mits het weer goed is, uiteraard. Dat gaat zeker iets minder kilometers met de Strada opleveren, maar woon-werk word natuurlijk gewoon met Bob gedaan, daar is het ding voor aangeschaft.
Ik ben al twee trainingen meegeweest, het verschil tussen de "winterspinners" en de "buitenfietser" is redelijk groot merk ik al vlug. Waar ik voorgaande jaren ook al wat voorsprong had omdat ik al rond half februari buiten begon, heb ik nu een hele winter met de Strada gewoon doorgefietst. Het verschil is nu nog duidelijker, ik ben in vorm, de rest begint nu pas op te bouwen, spinnen is blijkbaar toch minder zwaar dan buiten fietsen. Nu bouwen de meesten redelijk snel conditie op, dus dat komt weer wel goed, gewoon even m'n gemak houden in het begin, dan raakt er niemand gefrustreerd. Verschillende keren is er gevraagd of  ik meeging naar spinnen, maar ik hou niet van binnen fietsen, plus dat de lucht in zo'n zaaltje meestal niet heel goed is, ik vind het gewoon niet prettig en krijg het er benauwd van, dus heb elke keer vriendelijk bedankt. 

Zo tot hier, en later.......meer!

Groeten, Adri.