zondag 18 augustus 2013

Bizar bericht.

Titel.

Vreemde titel? Ja, misschien wel. Toch kreeg ik via een opmerking op een post eens te horen dat mijn berichten soms wat bizar zijn, hoewel alles wat ik schrijf echt gebeurd is. De situatie hier is soms ook moeilijk voor te stellen als je in Nederland leeft.
De gebeurtenis die volgt is ook wel bizar volgens Nederlandse begrippen, denk ik tenminste.
Ik heb er ook wel een week op lopen broeden of ik erover zou schrijven, maar wil het toch even kwijt.

Bessen plukken.

Op vrijdagmorgen 9 augustus had ik op het eind van mijn nachtdienst even een kort gesprek met de dagvoorman, die vroeg op het werk arriveerde, en zich even kwam opdateren in de controlekamer.
Hij vertelde me dat er in Kinsarvik een man vermist was sinds donderdagmiddag, en dat ze vandaag met man en macht de zoektocht gingen voortzetten. Ik wist zoals gewoonlijk van niks, ik ben al blij dat ik leef als ik nachtdienst heb.
Nadat ik vrijdagmiddag rond 12.30 opgestaan was, zat Teun zoals gewoonlijk een spel te spelen op de computer, terwijl hij via Skype in contact was met andere spelers, dikwijls schoolmaatjes. Hij zei dat hij via een paar Noorse jongens had gehoord dat de vermiste persoon Inge Kristoffersen zou zijn.
Dat was even schrikken, die ken ik goed, Inge is penningmeester van de fietsclub, actief fietser en daarnaast een zeer vriendelijke man, die altijd bereid is tot hulp als hij gevraagd word.
De man is een  organisator van een aantal sportevenementen, en eigenlijk de kartrekker van alles op sportgebied in de gemeente.
Als gepensioneerd leraar/rector van de plaatselijke school kent hij iedereen, en iedereen kent hem.
Verder is hij instructeur van het Rode Kruis en geeft EHBO lessen aan zowel jeugd als volwassenen.
Valt regelmatig nog in op school bij ziekte, en is jeugd trainer bij zwemmen en voetbal.
En bij het fietsen hoeft hij voor niemand onder te doen, bijna 67 jaar jong, en heeft ondertussen vele keren meegereden met Haugesund-Sauda (108 km ), 31 keer Bergen-Voss ( 163 km ) en 33 keer  Odda-Bø ( 222 km ), alles boven de 30 km/u gemiddeld.
Geheel links Inge Kristoffersen, 4de van links iets verder naar achteren Adri M., geheel rechts Torgeir Lutro met daarachter Jan Eivind Halland, ook  twee leden van I.L. Harding. De foto is genomen tijdens Odda-Bø 2011 onder de beklimming van de oude  bergpas richting Røldal. De rit word  verreden in het eerste weekend van juli, meestal is de pas dan net 2 weken open en de weg sneeuwvrij.
 

Hij was op donderdagmiddag circa 13.00u vertrokken thuis om bessen te gaan plukken, die door de Noren als een delicatesse beschouwd worden. Het betreft hier multe of molte, moeras- of veenbessen een soort familie van de bramen, die in het noordelijk halfrond groeien op voedingsarme moerassige grond.
Hij had zijn plekjes om te plukken, die weinig anderen wisten te vinden. Die waren enkel bereikbaar over moeilijk terrein, maar hij als goed getraind buitenmens was gewend aan de bergen en lastig begaanbare paadjes.


Multe.
 
 
Inge had gezegd een paar uur later weer thuis te zijn, maar kwam niet opdagen. Zijn vrouw heeft daarna wat familie en buren opgetrommeld en ze zijn gaan zoeken omdat hij niet reageerde op zijn mobiele telefoon. Ten slotte is hij officieel vermist gemeld om 22.30u 's avonds, en is er 's nachts nog doorgezocht door enkele volhouders.
Op vrijdag is doorgezocht tot uiteindelijk om 16.00u Inge gevonden is, hij was overleden.
Sectie heeft geen hersen- of hartfalen aangetoond, dus er word gedacht aan een noodlottige val. Hij is gevonden met een afgebroken tak in de hand, en schade aan nek/achterhoofd. Er was een stuk mos weg van een rots in de nabijheid, en een tak van een naast staande boom. Gedacht word aan uitglijden op het mos, achterovergevallen nadat de tak die hij greep afbrak en zo met een klap met zijn hoofd op een steen terecht gekomen.
Triest als je gewoon zo als elk jaar bessen gaat plukken en dan niet meer thuis komt.......
En ook wel bizar dat je de dood kan vinden op weg om bessen te gaan plukken.........
Inge.

De begrafenis was op vrijdag 16 augustus, een overvolle kerk, het gebouwtje ernaast was ook vol en er stonden nog mensen buiten in de regen.
Veel te jong overleden, gelukkig heeft hij nog 5 goede jaren van zijn pensioen mogen genieten was de algemene gedachte van allen.

Als fietsclub gaan we volgende week de geplande toerrit Voss-Geilo wel meerijden, afspraak is dat we met een rouwband gaan rijden, en dat we de gehele afstand als complete ploeg zullen rijden.
We zullen Inge missen, hij was er normaal ook gewoon bij geweest. Er zal toch wel met wat gemengde gevoelens gereden worden.

Volgende week een post over deze rit.

Groeten, Adri.

9 opmerkingen:

  1. Dag Adri, inderdaad een bizar en naar bericht. Waarschijnlijk Pure pech bij het uitglijden. Het rijden met rouwbanden geeft wel een behoorlijke stempel op de fietstocht maar "verbroederd" ook . Hou je zelf heel. Mvg Cees

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Cees,

      Bedankt, heel houden is wel het belangrijkste! Pure pech, ja, dat was ook de opmerking van een van de leden van de fietsclub die mee gezocht heeft, dat hij maximaal pech gehad heeft.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  2. Zo te lezen was het een druk bezet man met tijd voor iedereen , sterkte met de rit vlg week.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt Gerrit, we gaan proberen er wat van te maken!

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  3. Triest verhaal Adri. Een ongeluk kan je zo maar overkomen. Zal wel een impact hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Wilco,

      Inderdaad, triest en zoals bij elk ongeluk weinig aan te doen. Wat de impact word voor de fietsclub weet ik niet, nu leven we vooral met de nabestaanden mee.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  4. Beste Adri,
    beetje late reactie van mij, maar toch. Sterkte en wat een bizarre, stomme pech inderdaad.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Magic,

      Bedankt voor je reactie, geeft niks als die wat later is, het is welgemeend en word op prijs gesteld.
      Inderdaad, stomme pech, en dat bij iemand die het beste met iedereen voor had. De besten gaan eerst zeggen ze wel eens, soms lijkt het daar wel op.
      Weinig aan te doen, allen hier proberen het gebeuren een plaatsje te geven, hoe moeilijk dat ook is.

      Groeten, Adri.

      Verwijderen
  5. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen